АҚРАБАКҲОИ СОАТ
Ақрабакҳои соати дастат
Соате баъд рӯ ба рӯ оянд.
Баъди саргаштагии кӯтоҳе
Боз оянду роз бикшоянд.
Ақрабакҳо чу рӯи ҳам оянд,
Аз ҳасад гӯӣ бо дили афгор:
Ҳаҷри онҳо чӣ қадр кӯтоҳ аст,
Мерасад баъди соате дидор.
Бишмарӣ ҳар дақиқаро хомӯш,
Бишмарӣ рафтани ҷавониро.
Бишмарию биёварӣ бар ёд
Тарҳи симои навҷавонеро.
Даст доду надод ӯ дилро,
Монд дар нимароҳ ишқатро.
Монд дар чор сӯ умедатро,
Ним пайдову ним нопайдо.
Монд дар сафҳаҳои албомат
Сурату номаҳои ӯ танҳо.
Номаҳо гашта зарду афсурда,
Ҳарфҳо кӯру ҷумла нохоно.
Лек онро азиз медорӣ
Чун гуноҳи дили хатокарда.
Чун нишони умеди нашкуфта,
Ҳаққи лабҳои бӯсаозурда.
Меравад рӯз, шом меояд,
Ҳамчу санг аст зери сар болиш…
Мехурӣ печ, мекунӣ аз қаҳр
Содагиҳои хешро коҳиш.
Аз ҳасад гӯӣ худ ба худ гоҳо
Ақрабакҳо чу рӯи ҳам оянд:
Ҳаҷрашон зуд бигзарад, зеро
Гирди як тир роҳ паймоянд…
12.2.1966
Муаллиф: Лоиқ Шералӣ
