Архив автора
Дар баёни далоили шақоват Чор чиз осори бадбахтӣ бувад, Ҷоҳилию коҳилӣ сахтӣ бувад. Бекасиву нокасӣ ҳар чор шуд, Бахти бадро ин ҳама осор шуд.
Офиятро гар бихоҳй, эй азиз! Метавонй ёфтан дар чор чиз: Эминиву неъмат андар хонадон, Тандурустиву фароа баъд аз он. Чунки бо неъмат амонӣ бошадат,
Оқил он бошад, ки ӯ шокир бувад, В-он гаҳе бар нафси худ коҳир бувад. Ҳар ки хашми худ фуру хурд, эй ҷавон, Бошад ӯ
Ин гули косни андак Ёд оварад бодбезак, Бодбезаки каб-кабуд, Бодбезаки хушнамуд! Шавад аз боди гузар Баргҳои ӯ бозигар. Гӯё ки мебезад бод, Бо фараҳу
Дидаӣ ту каварро, Ҳусни зову камарро? Наметарсад аз хамӣ. Аз гармиву аз намӣ. Бар ҷариҳо фурояд, Аз сангу шах барояд. Гулаш алови зинда, Набошад
Себаргазор чӣ зебост, Гулаш боби тамошост! Кунӣ як лаҳза гумон- Чии гул аст марминҷон, Ҳой марминҷони пухта, Роҳати чони пухта! Себаргаро се барг аст,
Садбарг чаро садбарг аст? Зеро варо сад барг аст! Гарчи ранги ба ранг аст, Дар ҳар намуд қашанг аст. Ҳар баргаш нагзу хушрӯй, Ҳам
Газанда дар лаби ҷӯ Ба об кунад гуфтугӯ. Надорад бо касе кор, Бо ҳар хору хасе кор. Наздаш наояд аз дур На магасу на
Гули печак — бахтиёр, Панҷаҳояш бешумор. Намонад дар рӯйи хок Афтодарӯҳу амнок. Панҷаҳояш мададгор ӯро барои ҳар кор. Печид ба тани ниҳол, Боло равад
Баҳор гуяд: «Наргис аст» Чашмони зебои ман. У ҳасту ин ҷаҳон аст Зеби тамошои ман.» Дар боғу рои ёла Равшан аст чашми баҳор Ҳам
Карнайгулаш меноманд, Ки бошад ҳамчун карнай, Аммо мисоли карнай Фин нахезад аз вай. Занбуру шахпаракҳо, Вақте ки пешаш оянд, Бо хушаву бо баргҳош Базми
Офтобпарастро бинӣ. Офтобро гӯё бинӣ. Гарчи бошад чун офтоб, Ҷое надорад шитоб. Аз баландии поя, Байни бои ҳамсоя Нигаҳ ба мо мекунад, Рақси зебо
Ман он абрам, ки меоям зи дарё, Равонам дар ба дар, саҳро ба саҳро. Нишони киштзори ташнае к-у, Ки боронам, ки боронам саропо. Парастуи
Обруи ишқро чашми ту бардорад баланд, Фитнаи ағёрро мардона нанмояд писанд. Чашмро, эй ҷони ман, аз сӯи ман ҳаргиз макан, Чунки дорад ҳар нигоҳи
Ту ҳоло зиндаӣ, эй модари пир, Саломат ҳастаму гӯям саломат. Бимон, ки офтоби бахту умед Ҳамеша нур пошад рӯи бомат. Ба ман ҳамсояҳо доим
Зиндаӣ то ба ҳанӯз, эй кампир? Ман дуогӯи сари сахти туям. Дар ҳама рӯи ҷаҳони дилгир Ҷуз хаёли ту надорам ҳамдам. Хабар омад, ки
Лола бувад бешумор Бо рангҳои бисёр. Лола зарду кабуд аст, Бунафши хушнамуд аст. Ҳам сафед бошад лола Чун арӯси қинола. Аммо аз ҳама зебо
Гули савсанро диди? Ҳусни Ватанро диди! Ҳамин ки рафт зимистон Аз деҳи мо шитобон, Гули савсан гул кунад. Дашту даман гул кунад. Гӯяд: «Баҳор
Гули гулҳо бунафша, Шодии мо бунафша! Бунафшаранг барояд, Кӯҳу талро орояд. Дугонаи баҳор аст, Ҳушёру беқарор аст. Номи ин гули зебо Зебандаи духтарҳо.
Лолахасак лола аст, Зеби дашту ёла аст, Монанди байракчаҳост, Рӯйи дасти бачаҳост. Нозук аст лолахасак, Ҷабраш макун бедарак: Якбора барги гулҳош Пеши ту мехӯрад
Гули хайриро аз дур Гумон кунӣ: пиёла, Ки сурх асту сафед аст Дар рӯйи кафи ёла. Пиёла гаҳ пур аз субҳ, Гоҳе зи оби
Бо дамидани офтоб Н илуфар хезад аз хоб, Мисли парии оби Берун барояд аз об. Гуяд: «Салом, эй офтоб, Эй офтоби ҷаҳонтоб, Аз ҳама
Гули сияҳгӯш Пайки баҳор аст, Аз вай зимистон Анвар фирор аст. Гули сияҳгуш Гули умед аст, Гӯшаш сияҳ, лек Дилаш сафед аст. Гӯяд: «Ман
Гулҳо ҳусни заминанд, Базебу нозанинанд. Боғу саҳрову кӯҳсор, Раставу лаби ҷӯбор, Бо гул чунин хушрӯянд, Рангорангу хушбӯянд. Ҳар гул дорад ба худ ном, Ҳам
Дар кӯҳу пуштаи мо, Дар боғу киштаи мо Гул бируяд беҳисоб Бо рангу буйи ноёб. Номҳои зебо доранд, Қимати дунё доранд. Бояд онҳоро донем,
А АфсАри Алифбост, А сАрвАри Алифбост. А ояд Аз хАмА пеш, А бошАд Аз хАмА беш. А-ро, ки нАгз дони, АлбАттА нАғз хони! Б
Эй дилдодагон, ба саҳна бо назм оед, Бо дастаи гул ба пайки гулбазм оед. Шоад чу гул ханда кунад бахти шумо, Дунёи ҷавониро зи
Авҷу барорам китоб, Шабзиндадорам китоб. Беминнат устоди ман, Зӯру модарам – китоб! Ҳусни баҳорам -китоб Дӯст туро чу модам Як умр дорам -китоб