Архив автора

ҒАЗАЛҲО Модар

Дару девори ҷаҳон худ дару девори зан аст, Кори дунё ҳама дар пайравии кори зан аст. Нест ҷуз бори хас он бор, ки мардон

ҲАСРАТ

Ту дигар ба пешвозам дами дар намебаройӣ, Ту дигар ба лаҳҷаи худ бари ман намесаройӣ: «Писари азизам омад, Писари ғазалнависам омад». Ту дигар наметавонӣ,

МАРҲАБО, ПОИ МУБОРАК!

Марҳабо, чашми ту олу, нигаҳи дӯстписанд, Марҳабо, мӯи маҳинбофта, мижгони баланд, Марҳабо, дасти кушоди ба сахо бемонанд, Марҳабо, ду бари рухсораи нобӯсида! Марҳабо, ҳалқаи

АЗ ДОДОМ

  Ман гули додом, Булбули бобом, Ман қанди додом, Пайванди бобом.   Ман шери додом, Панири бобом. Ман ҷони додом, Хонадони бобом.  

Бузак

Ҷигӣ – ҷигӣ бузи ало, Эй бузаки чарси бало. Ду шохи тези ту аҷиб, Риши дарозӣ ту базеб, Биё – биё, ҷигӣ-ҷигӣ. Ҷӯшам туро,

Хаям Омар — рубаи на таджикском языке

300 Бо ёр гар орамида боши ҳама умр, Лаззоти чаҳон чашида боши ҳама умр. Ҳам охири кор рафт бояд в-он гаҳ, Хобе бошад, ки

Умари Хаём — Рубоиёташ — 3

156 Он косагаре, ки косаи сарҳо кард, Дар косагари санъати худ пайдо кард. Бар хони вучуди мо нагун коса ниҳод, В-он косаи сарнагун пур

ДАРДИ БЕДАВО

  Эй шиша, зиҳам чи гунна бе ту, Дар васфи ту манн тарона дорам. Бар гардани борикат ҳамеша Ман бӯсаи ошиқона дорам.   Рӯзе,

МОДАРИ БЕЧОРА

Дар миёни кӯҳсорон Бо навои обшорон, Бо сафои чашмасорон, Бо суруди боду борон, Бо дуруди навбаҳорон Ҷон ато кардӣ маро, Ҷон ато кардию худро

АРЧА

Дар гирди арча Ман шеър хондам. Дар рақсу бозӣ Ақиб намондам.   Кӯлворӣ худро Даррав кушод ӯ. Хирсаки аҷиб Тӯҳфа бидод ӯ.

МОДАРАМ, ЭЙ МОДАРИ ДУНЁНАДИДА

Рӯзҳои шоду беосебамон буд. Як дарахти себамон буд. Зери боли шохҳояш ҷойгоҳи хобамон буд, Нонамон буд, обамон буд. Модарам дар ҷода мегашт, Хушқаду озода

ТОҶИК

Сар бар фалак бисоям аз ифтихори тоҷик, Шодам, аз он ки ҳастам ман аз табори тоҷик. Эъҷоди субҳ орам бар ин дили шикаста, То

Рубоиёти Умари Хаём

240 З-он ки гамхот шабехун оранд Фармой ки то бодаи гулгун оранд Ту зар ни эй гофили нодон ки туро Дар хок ниханду боз

ЗАМИНИ БОРИ АВВАЛ КИШТ ГАРДИДА

Замини бори аввал кишт гардида, Ба дунё чашм медӯзад ба мисли кӯдаки навзод. Туро, эй марди деҳқон, бар сари гаҳворааш дида, Гаҳе механдаду гаҳ

РОҲНИШИН

Дар сари роҳ аст гӯрат, Модари ғамкуштаи ман, Шеъри дарду оҳи ҷонам, Байти хуноғуштаи ман. Бигзаранд аз паҳлуи ту мардумон Гоҳ боло, гоҳ поён,

НЕСТ БОД ҶАНГ

Дирӯз омад муждае Аз шаҳри Порижи қашанг: “Сулҳи ҷаҳон ёбад зафар, Гирем пеши роҳи ҷанг!” “Ҷанги ҷаҳон нест бод!”- Бишнид гӯши осмон, Асло намехоҳем

Умари Хаём — Рубоиёт 5

190 Бо ин ду-се нодон, ки чунон медонанд, Аз чаҳл, ки донои чаҳон эшонанд. Хар бош, ки онон зи хари чандонанд, Хар, к-у на

МО ҶАВОНИИ ҶАҲОНЕМ

Ҷумла як тан гашта мо бархостем, Баҳри ҳифзи навҷавони ҷаҳон. Ҷумла як тан гашта, мо бархостем, То намонад ҷангро ному нишон. Дӯст медорем ом

ОБИ ВАРЗОБ

Обаки варзоб Зам-зама дорад. Савти дилорош Шодӣ биёрад.   Кабки хиромон, Қаҳ-қаҳа дорад. Савти хушилҳон Бар ҳама форад.

МУНОҶОТ БА МОДАР

Мӯйҳо даққиву рӯмоли сиёҳ, Ғабғаби пурчину абруи дуранг, Эй дареғ, ангуштҳо чангак шуда, Зиндагӣ аммо раҳо гашта зи чанг… Об меояд зи чашми обрав

Шеърхо барои санги мазор аз Лоик Шерали

ДУБАЙТИҲО — МОДАР Аё модар, мадори ман ту будӣ, Гули аввалбаҳори ман ту будӣ. Нахушкад чашмаи шеъру сурудам, Зи бас сарчашмадори ман ту будӣ.

Модари меҳрубони ман

Ҳар саҳари чу офтоб Аз ҳама пештар зи хоб Чашм кушода, сӯӣ ман Мекунад инчунин хитоб “Рӯз шудаст Азизҷон Хез зи мактабат намон” Бо

Хайём, зи баҳри гунаҳ ин мотамат чист?

Хайём, зи баҳри гунаҳ ин мотамат чист? В-аз хурдани ғам фоида бешу кам чист? Онро, ки гунаҳ накард, ғуфрон набувад, Ғуфрон зи барои гунаҳ

Тӯҳматчӣ (Тухматчи)

Мисли одами бадард, Тӯҳматчие хоб накард. Қаламашро тез намуд, Дафтари тӯҳмат кушуд. — «Мудири мо ҷӯрабоз», Як ҷӯрааш қаддароз, Қади дигарӣ кӯтоҳ, Меравад оҳиста

Ахтари осмон

Чу афтад ахтаре аз боми гардун, Чунин ёбам, ки афтод ахтари ман. Дарахти пир чун афтод вожун, Бигӯяд фоли ҳоли модари ман. Чу роҳе

Несту нест!

Андар ҳама дашти Ховарон санге нест, К-аш бо ману рузгорӣ ман ҷанге нест. Дар ҳеҷ замину ҳеҷ фарсанге нест, Каз дасти ғамат нишаста дилтанге

Ин сабза аз хоки кист?

Абр омаду боз бар сари сабза гирист, Бе бодаи арғувон намебояд зист. Ин сабза, ки имруз тамошогаҳи мост, То сабзаи хоки мо тамошогаҳи кист.

Ин он аст

Он моҳ, ки гуфтӣ малаки раҳмон аст, Акнун ту агар нигаҳ кунӣ, шайтон аст. Руе, ки чу оташ ба зимистон хуш буд. Имруз чу

Бигу

Он кист, ки дил ниҳоду фориғ биншаст? Пиндошт, муҳлатеву таъхире ҳаст. Гу хама мазан, ки меҳ мебояд канд, Гу рахт манеҳ, бор мебояд баст.

Андаку бисёр

Он кас, ки зи ҷому бода бархурдор аст. Пайваста хурад валек у ҳушёр аст. Дар бисёраш мазаррати андак нест, Дар андаки у манфиати бисёр

Додааст

Он кас, хубон лаби хандон додаст. Хуни ҷигаре ба дармандон додаст. Гар қисмати мо надод шодӣ, ғам нест, Шодем, ки ғам ҳазорчандон додаст.

Гирифт

Он қаср, ки Баҳром дар у ҷом гирифт, Оҳу бача карду рубаҳ ором гирифт. Баҳром, ки гур мегирифти ҳама умр, Дидӣ, ки чӣ гуна

Аз мост

Ободонии майхона зи май хурдани мост, Хуни ду ҳазор тавба бар гардани мост. Гар ман нахурам гуноҳ, раҳмат чи кунад? Ороиши раҳмат аз гунаҳ

Аз буи Шароб

Чандон бихурам, шароб, к-ин буи шароб, Ояд зи туроб, чун шавам зери туроб. Гар бар сари хоки ман расад мамуре, Аз буи шароби ман

Таъна мазан

Гар май нахурӣ, таъна мазан мастонро, Бунёд макун ту ҳилаву достонро. Ту ғарра аз онӣ, ки нануши ман ноб, Сад кор кунӣ, ки май

Маро чи суд

Ҳарчанд, ки рангу руи зебост маро, Чун лола руху чу сари балост маро. Маълум нашуд, ки дар тарабхонаи хок Наққоши азал баҳри чӣ орост

Чи бояд шуд

Оқил ба чи умед дар ин қуҳнасаро. Бар давлати у ниҳад дил аз баҳри Худо? Ҳар гоҳ ки хоҳад, нишинанд бар ҷой, Гирад аҷалаш

Мастиву хушёри

Ошиқ ҳама сола масту шайдор бодо, Девонаву шуридаву расво бодо Дар ҳушёрӣ ғуссаи ҳар чиз хурем, Чун маст шудем, ҳар чи бодо бодо.

Хасрат андар дили мо

З-ин даҳр, ки буд муддате манзили мо, Н-омад ба ҷуз аз болову ғам ҳосили мо, Афсус, ки ҳал нагашт як мушкили мо, Рафтему ҳазор

Макун фикри фардоро

Чун уҳда намекунад касе фардоро, Ҳоли хуш кун ту ин дили шайдоро, Май нуш ба нури моҳ, эй ёр , ки моҳ Бисёр барояду

РАВ КУНУН ДОРУ БИЁР

«Монтиёри номӣ» — и қишлоқи мо, Менамояд ҳар гаҳе хоҳад мақом. Ӯ ба ҷои хизмату кори накӯ. Месарояд ин сурудашро мудом:   «Монтиёрам, монтиёрам,

Ифлосии дил

Ғараз он ҷо, ки бор бикушояд, Дўстиро маҷол танг ояд. Рахт бандад зи дил вафову вифоқ Хона гирад ба сина буғзу нифоқ.

ПАРАСТУҶОН

Парастуҷон, парасту Чи гуна хушпараст-ӯ! Чи гуна беғубор аст, Чу духтари баҳор аст.   Аҷаб накӯсиришт аст, Чу мурғаки биҳишт аст. Нигар намуди нағзаш,

Модар — Барои санги мазор

Бар мадфани модарам чу гул бигзорам, Ман мӯйи сафеди хешро бишморам. Чун панҷаи хуршед сарам бинвозад, Аз панҷаи нарми модарам ёд орам. Ёрон ҳама

Турки дилрабо

Дил ошиқи чашми масту турконаи туст, Ту шамъиву олам ҳама парвонаи туст. Чону дили мо ошиқу девонаи туст, Ту хонаи дил шудиву дил хонаи

КУЛОҲ ВА АСАЛ

Писарам Гев, ба синни даҳ сол, Рӯзе аз мактаб омад хушҳол. Бо худ оварда буд ӯ як дафтар, Номаш «Афсонаи халқи Ховар». Хандае карду

ХАЗОН

Хазон мерӯфтӣ он рӯз, эй модар, Хазон мерӯфтӣ аз пешгоҳи кулбаи фартут. Хазони умр аз аҷзои ту мерехт, Хазон мерӯфтӣ… Гарчи хазонрези ҳаётат буд.

БА МОДАРАМ

Ба кунҷи сандалӣ биншаста шабҳо,модари пирам, Ту шояд ҷомаи домодӣ медӯзӣ ба сад ният, Ки рӯзи тӯй дида бар қади ман, бишканӣ армон, Бубинӣ

ДАР АЛОМАТИ МАРДИ НОДОН         

Шуд  ду  хислат  марди  нодонро  нишон: Сӯҳбати  сибёну  рағбат  бо  занон.

ХАМӮШӢ ВА САХОВАТ

Ҳосил   ояд  чор  чиз  аз  чор  чиз, Ёд  гир  ин  нуқта  аз  ман,  эй  азиз. Хомӯширо  ҳар  кӣ  созад  пешае, Гардад  эмин,  набвадаш  андешае.

АМАЛИ  ЧАҲОР  ЧИЗ

Бар  ҳама  касс  нек  бошад  чаҳор  чиз, Бо  ту  гӯям  ёдгираш ,  эй  азиз : Аввал  он  бошад,  ки  бошӣ  додгар, Ҳам  зи  ақли 

Наъти  саидулмурсалин  саллалоҳу  алайҳи  васаллам

Шукри  ҳақро , ки  пешво дорем, Пешвое  чу   Мустафо  дорем. Меҳтару  беҳтару  гузини  ҳама, Сарвару  хотиму  нигини ҳама. Ӯ шариат  баён  кунад  моро, Ӯ 

ТУ ОЗОДӢ МАГАР, ЭЙ ЗАН?

Ту озодӣ магар, эй зан? Зи худ шодӣ магар, эй зан? Туро озод кард Уктабр Зи банди ҷаҳлу зулму ҷабр, Вале аз зулм вораста,

ДУХТАРИ ХАЛҚИ ДАЛЕР

Дар набарди зиндагонӣ духтари халқи далер Дар Корея муддате ҷангид, охир шуд асир.   Дасту по бастанд маҳкам душманонаш бо сутун, «Ҷанг кун бинем!»

ХОҲАМАТ РӮЗИИ ПАРОКАНДА

Хоҳамат бахт, бахти поянда, Қисмати бобарору рангине. Хоҳамат ризқи бас пароканда, Ки варо ҷӯиву ҷаҳон бинӣ. Хоҳамат бахтбони бономус, Ҳамчу худ ғамшарику созанда. Хоҳамат

ОШИҚ

Ҳазорон ҷон ба қурбон дора(д) ошиқ, Фидокорест, паймон дора(д) ошиқ. Фарози ҳафтгунбад кай писандад? Макон дар кӯи ҷонон дора(д) ошиқ. Ҳамеша ёди ҷонон аст

ЗАРАФШОН МЕРАВАД СӮИ БУХОРО

Зарафшон меравад сӯи Бухоро Зи кӯҳи Панҷрӯд, аз чашмасорон. Ба роҳаш ёдгорӣ монда ҷорист, Ба нафъи халқ зар афшонда ҷорист. Ҳаме ҷорист монанди ҷавонӣ,

ҚАРЗ

Ҷавониро ба ту ман қарз хоҳам дод, Ба уммеде, ки баргардонӣ бозаш, Ба рӯзи бекасиҳо дар ғуруби зору танҳоӣ. Ба рӯзи шодмонӣ ҷом деҳ

ДАР ЁДИ ШАРАФ

Оҳ, маҳзунам, ки дар айёми фатҳи осмон, Дар замоне, ки фалакпаймо ба сӯи Моҳ рафт, Шеъри ман аз сафҳае берун наёмад ҳамчу нақш, На

БАРФАК

Барфак борид шабона, Дар дашту боми хона. То саҳари, во аҷаб! Барфак борид ду ваҷаб. Рӯи ҳавлӣ сафед шуд, Сафед навдаи бед шуд. Зебо

Санги таърихгир

Чу Ансорӣ ба рӯи тахтасанге Навиштам чанд байти сӯзноке. На баҳри шӯҳратею ёдгорӣ, Фақат бар хотири як номи поке. Навиштам номи поки дилбареро, Пас

МАЗАММАТИ ХАШМУ ҒАЗАБ 

Эй  писар,  ҳар  кас  ки  дорад  чор  чиз, Чори  дигар  ҳам   шавад  мавҷуд  низ. Оқибат  расвои  ояд  аз  лаҷоҷ, Хашмро  накнад  пушаймонӣ  илоҷ. Бегумон 

Аз хок аст

Хоке, ки ба зери пои ҳар ҳайвонест, Каффи санамеву чеҳраи чононест. Ҳар хишт, ки бар кунгураи айвонест, Ангушти вазир ё сари султонест.

КАТИБАЕ ДАР ПУШТИ

КАТИБАЕ ДАР ПУШТИ  ВОПАСИН АКСИ МОДАРАМ, КИ МУҲИДДИН ОЛИМПУР БАРДОШТААСТ Қиблагоҳам! Модари олампаноҳам! Дастҳо дар пеши бар дар пеши дар истодастӣ ҳанӯз. Аз дару

ДУРУДИ СУБҲ

Эй азизон, дар саҳаргоҳи умед, Бод равшан суятон роҳи умед. Бод Ҷоми Ҷам субӯҳии шумо, Баски аз авлоди Доруву Ҷамшед. Мардуми дунёст афзун дар

Умари Хайём — Рубоиёт — 3

139 Ҳар сабза, ки бар канори чуе будааст, Гуй, ки хати фариштахуе будаст. То бар сари сабза по ба хори наниҳи. К-он сабз зи

Умари Хайём — Рубоиёт-1

Дунё на мақоместу на чои чишаст, Фарзона дар у хароб авлотару маст, Бар оташи ғам зи бода обе мезан, З-он пеш, ки дар хок

ЗИНДАГӢ, БИНМО БА МАН РОҲИ САФЕД!

Духтаре рӯзе ба ман мактуб дод, Буд мактубаш муҳаббатномае. Буд арзи ишқи софе, эътиқод Бо забони коғазею хомае. Шарм карду рафт пас аз назди

ҒАМХОРАГӢ  КАРДАН  БО  МАРДУМ

Бар  сари  болини  беморон   гузар, З-он  ки  ҳаст ин  суннати  хайрулбашар. То  тавонӣ, ташнаро   сероб  кун, Дар  маҷолис  хидмати  асҳоб  кун. Хотири  айтомро  дарёб 

ОШХОНАИ ВАЙРОНАЕ

Дар лаби оби равон, Дар қади роҳи калон, Дар маҳалаи Гулистон. Ҳаст як ошхонае,   Обаш лою ҷӯй ифлос, Рӯи катҳо бепалос. Ҷуммаки ҳар

ТАҚ-ТАҚИ ДАРВОЗА ШУД

Ногаҳон шаб тақ-тақи дарвоза шуд, Рӯ ба рӯям мошине, шуд. Мошини хушранги «Зил»-и наппа нав. Хонаи мо з-он пури харбуза шуд.   Ҳар гаҳе

СУХАНИ МАРДУМОНИ ОДДӢ

Ҷаҳонгирон боз ҳам ҷанг мехоҳанд, Аз шараф безоранд, нанг мехоҳанд. Мушти ҳамдастӣ маҳкамтар, ёрон! Ин сангҳои ваҳшӣ санг мехоҳанд.   Мо ҳама дорем ишқи