Архив автора

Дасту ба даст

То боз шинохтам ман ин пой зи даст, Ин чархи фурумоя маро даст бибаст. Афсус, ки дар ҳисоб хоҳанд ниҳод Умре, ки маро бе

Навишт рузи азал

То кай чароғи масчиду дуди куништ ? То чанд зиёни дузаху суди биҳишт ? Рав бар сари лавҳ бин, ки устоди казо Рузи азал

Хаём дузахи меган

То чанд занам ба руи дарёҳо хишт ? Безор шудам зи будпарастони киништ. Хайём, ки гуфт дузахи хоҳад буд ? Ки рафт ба дузаху

Пеш аз ману ту

Пеш аз ману ту лайлу наҳоре будаст, Гарданда фалақ низ ба коре будаст. Зинҳор қадам ба хок оҳиста ниҳи, К-он мардумаки чашми нигоре будаст.

Умр бо хуш-хуш гузашт

Бисёр бигаштем ба гирди дару дашт, Аз гаштани мо кори чаҳон нек нагашт. Хурсандам аз он, ки умри ман бо ҳама ранч, Гар хуш

Бодаи ишрат маст

Бар каф ман лаълу зулфи дилдор ба даст, Бар тарфи чаман кунам ба иқбол нишаст. Май нушаму аз даври фалақ нандешам, То он ки

Бода бидех

Бархезу бидеҳ бода, чи чои сухан аст, К-имшаб даҳани танги ту рузии ман аст. Моро чу руҳи хеш ман гулгун деҳ, К-ин тавбаи ман

Хуш аст ва нест

Бар чеҳраи гул насими навруз хуш аст, Дар саҳни чаман дилафруз хуш аст. Аз дай, ки гузашт, ҳар чи гуй, хуш нест, Хуш бошу

Нахуст

Бартар зи сипеҳр хотирам рузи нахуст Лавҳу қаламу биҳишту дузах мечуст, Пас гуфт маро муаллим аз рузи нахуст «Лавҳу қаламу биҳишту дузах бо туст»

Гар ҳаст

Ба мутрибу май хурсириште гар хаст , Бо оби равону лаби киште гар ҳаст. Беҳ з-ин матлаб, дузахи беҳуда матоб , Ҳаққо, ки чуз

Ману туст

Ин мазрааи гул, ки куништи ману туст, Рузе ду-се дузаху биҳишти ману туст. Он куза, ки имруз бад он хурди об, Якчанди дигар қолаби

Дили дастурест

Ҳар косаи май, ки бар кафи махмурест, Рухсораи мастеву лаби мастурест. Ҳар қуза, ки обхурдаи муздурест, Аз дидаи шошохеву дили дастурест.

Будааст

Ин куза чу ман ошиқи зор будааст, В-андар талаби руи нигоре будааст. Ин даста, ки дар гардани у мебинӣ, Дастест, ки бар гардани ёре

Дунё аст

Ин куҳна работро, ки олам, ном аст, Оромгаҳи аблақи субҳу шом аст. Базмест ки вомонандаи сад ҷамшед аст, Қасрест, ки такягоҳи сад Баҳром аст.

САБЗАИ БАҲОР

Ихтиёри ту ба дасти мани дилбохта нест, Дили ту, дилбари ман, байти худам сохта нест, Алами бахти ту бо дасти ман афрохта нест, З-ин

Нафас ва Хавас

Ей марди хирад, ҳадиси фардо ҳавас аст, Дар даҳр задан лофи суханҳо ҳавас аст, Имруз чунин ҳар, ки хирадманд кас аст, Донад, ки ҳама

Ба даст

Ей май, лаби лаъли ёр медор ба даст, З-он руй, ки шигафт дорӣ ин кор ба даст. З-он шуд зи лаби ёр қадаҳ бархурдор,

Тақдир ва қиёмат

Езид чу гили вуҷуди меорост. Донист зи фели мо чи бархоҳад хост, Бе ҳукмаш нест ҳар гуноҳе, ки марост, Пас сухтани рузи қисмат зи

Дили хунини дагаркун

Эй дил, чу насиби ту ҳама хун шудан аст, Аҳволи ту ҳар лаҳза дигаргун шудан аст. В-эй ҷон, ту ба тан баҳри и кор

Арча

Дар кӯҳ варо на боғбон биншондаст, На об ба вай додаю на парвардаст. Ҳайрат бибарад маро ҳамеша, ёрон: Ин гуна чӣ қувва бехазонаш кардаст?

Лахзаи гамнок

Ей дил, чу замона мекунад ғамнокат, Ногоҳ биравад зи тан равони покат. Бар сабза нишин ба коми дил рузе чанд, З-он пеш, ки сабза

Кинаи замин

Ей чарх, ҳама харобӣ аз кинаи туст, Бедодгарӣ пешаи деринаи туст. В-эй хок, агар синаи ту бишкофтанд, Бас гавҳари пурбаҳо, ки дар гавҳари туст.

МЕҲР ВА ЗАР

Доништалабам, на каси нодор, на доро, Танҳо паи мақсуд ба уммед равонам. Аз он чи муяссар шуда аз давлати дунё, Дар даст маро ҳаст

Хама хеч аст!

Ей бехабар, ин шакли муҷассам, ҳеҷ аст, В-ин торуми нуҳ, сипеҳри акрам, ҳеҷ аст. Хуш бош, к-аз ин нишемани кану фасод, Вобастаи як дамем,

Надони кучо мебояд рафт

Эй омада дар олами руҳонӣ тафт, Ҳайрон шуда дар чаҳору панҷу шашу ҳафт. Май хур, чу надонӣ аз куҷо омадӣ, Хуш бош, надонӣ ба

Шодмонии ман аст

Имруз, ки мавсими ҷавонии ман аст, Май хоҳам, аз он ки шодмонии ман аст, Айбам макунед, агарчи талхаст, хуш аст, Талх аст, аз он

Фардо пайдо нест

Имруз туро дастраси фардо нест, Андешаи фардот ба ҷуз савдо нест. Зоеъ макун ин дам, ар дилат шайдо нест, К-ин боқии умрро бақо пайдо

Бирафт

Алминнатуллилаҳ, ки маҳи руза бирафт, Ҷуулбақару азоби сируза бирафт, Кандил шикасту оби ибриқ бирехт, Ҷуз оби рухи пиелаву куза, бирафт.

СУРУДИ СУЛҲ

Ошиқо, дар паҳлуи ҷонона биншин тангтар, Гӯш бар созу ба оҳанги рубоб андохта. Месарояд дил, дили саршори меҳри дӯстӣ, То нагардад ҳеҷ гоҳе хам

Бузургнафасест

Акнун, ки ҷаҳоноро ба хушӣ дастрасест, Ҳар зиндадилеро суи саҳро ҳавасест. Бар ҳар шохе тулуи мусодастест, Дар ҳар қафасе хуруши исонафасест.

Бо мост!

Асрори ҷаҳон, чунон ки дар дафтари мост, Гуфтан натвон, ки он вуболи сари мост. Чун нест дар ин мардуми нодон аҳлӣ, Натвон гуфтан чунон

ТУРО ДИД ДИЛАМ…

Дили ман нест чу обе, ки ба ҳар ҷӯй давад, Дили ман нест насиме, ки ба ҳар сӯй давад. На чу овора ба ҳар

ХАНДАИ ҶОНОНА

Хандаҳои дилкаши мастонаи ҷононаро Кӯҳҳо бишнида, хандиданд бо акси садо. Бод оҳиста вазида бо навозиш сӯи дашт, Майсаҳои кӯҳро алвонҷ дода мегузашт. Обҳо ҷорӣ

Уст

Ои беҳ, ки дар ин замона кам гирӣ дуст, Бо аҳли замона суҳбат аз дур накуст. Он кас, ки ба ҷумлагӣ туро такя бар

Дар кунчи хаёт

Мову маю маъшуқ дар ин кунҷи хароб, Фориғ зи умеди рафтану биму азоб. Ҷону дили ҷому ҷома дар рахни шароб, Озод зи хоку боду

ЗАРАФШОН

Ман умри азизу самари ишқу умедам Бе обу насими ту тасаввур нанамоям. Саҳмест зи оби ту ба таркиби вуҷудам, Кайфест аҷаб атри насими ту

ҚУФЛ (ҚУЛФ)

То надуздад молу мулки ҳеҷ касро ҳеҷ кас, Фикр карда мардумон, пас қуфлу дарбон ёфтанд. Хотири худ ҷамъ бинмуда, паи ишқу ҳавас В-аз паи

НОМ

Як ҷавон мехост шуҳрат ёбад андар байни халқ, Номи худро зинда гардонад ба олам ҷовидон. Фикр карду оқибат як чорае пайдо намуд: Канд номашро

Куза аз гили мо

Бархез, буто, бисёр баҳри дили мо, Ҳал кун ба ҷамоли хештаи мушкили мо, Як қуза шароб, то ба ҳам нуш кунем, З-он пеш, ки

Махурем

Аз бодаи ноб лаъл шуд гавҳари мо, Омад ба фиғон зи дасти мо соғари мо. Азбаски ҳамехурем май бар сари май, Мо бар сари

Майхона

Омад саҳар ин нидо зи майхонаи мо, К-ей ринди хаработиву девонаи мо, Бархез, ки пур кунем паймона зи май, Зон пеши, ки пур кунад

То тавони маранчон!

То битвонӣ ранҷа магардон касро, Бар оташи хашми хеш маншон касро, Гар роҳати ҷовидон, масаъ дорӣ, Меранҷ ҳамешаву маранҷон касро.

Хама дай шуд

Афсус ки номаи ҷавонӣ тай шуд, В-он тозабаҳори зиндагонӣ дай шуд, Он мурғи тараб, ки номи  буд шабоб, Афсус надонам, ки кай омадау кай

Ба шодмони гузарон

Барзезу махур ғами ҷаҳон гузарон, Биншину даме бо шодмонӣ гузарон,Б Дар табъи замона гар вафое будӣ, Ҳаргиз ба ту навбат нашудӣ аз дигарон. 

Гуфт

Ин баҳри вуҷуд омада берун зи нуҳуфт, Кас нест, ки ин гавҳари таҳқиқ бисуфт, Ҳар кас сухане аз сари савдо гуфтанд. З-он руй, ки

ХОНАҲОИ ДЕҲИ МО

Бо хондаи офтоб Деҳа мехезад аз  хоб. Дарҳояш    чун  шавад  боз, Пур  мешавад    аз овоз. Дар  синаи   танги  кӯҳ бинӣ дунё  шӯкуҳ. Хонаҳо  пасту 

Ҳамин ишқ аст

Ҳамин ишқ аст, ки месузад сару пои вуҷуди ман Сару пои вуҷуди ман, тамоми тору пуди ман, На дилам дар канор ояд, На сабру

МУШКИЛ БУВАД?

Худ  аст,  агар  чӯпони  шавӣ, Пайванди  кӯҳистон шавӣ. Аз пуштае   бар   бар пуштае Пушти рама  гардон  шавӣ. Дар  соҳиле,   дар   теғаи Шаб  монию  меҳмон 

ДӯСТӣ

Обу  ҳовову  хоку  дон Ҳастанд ба хама  меҳрубон, Варни зи  хоки  нам чӣ  сон Дон ба ҳавас сар мекашад? Шӯре  наяндозад агар Меҳри замин, 

АЗ ОНИ ТУСТ, АЗ ОНИ МАН

Мову  ту  чун   ду  марди ток Парвардаи  ин   обу  хок. Ин оби  соф,    ин   хоки  пок, Аз  они туст, аз  они  ту   мат, Ҷони 

Рубоиёти Умари Хаём

Хайём, танат ба хаймае монад рост, Чун султоне, ки манзилаш дори бақост. Фарроши азал зи баҳри дигар манзил Ин хайма бияфканад, чу султон бархост.

Произведения Омара Хаяма

400 Ман бе маи ноб зистан натвонам, Бе чом кашид бори тан натвонам. Ман бандаи он дамам, ки гуяд соқи, « Як чоми дигар

Ишк ва мухаббат чист?

Хуршеди сипеҳри лоязоли, ишқ аст, Мурғи чамани хучастафоли ишқ аст. Ишқ он набувад, ки ҳамчу булбул ноли, Ҳар гаҳ, ки бимириву наноли — ишқ

АЛОМАТИ АҲЛИ ҶАННАТ

Ҳар  киро  бошад  се  хислат  дар  сиришт, Бошад  он  кас  бешак  аз  аҳли  биҳишт: Шукри  неъматҳову  сабр  андар  бало, Медиҳад  оинаи  дилро  ҷило. Ҳар 

МАРДИ  МУНОФИҚ

Дур  бош,  эй  хоҷа, аз   аҳли  нифоқ, Дар  ҷаҳаннам  дон  мунофиқ  то  висоқ. Се  аломат  дар  мунофиқ  зоҳир  аст, З-он  сабаб  мақҳури  қаҳри  қоҳир 

ФОИДАИ ТАҚВО

Чист  тақво?  Тарки  шубҳоту  ҳаром, Аз  либосу  аз  шаробу  аз  таом. Ҳар  чи  афзун  аст,  агар  бошад  ҳалол, Тарки  асбобӣ  вараъ  бошад  вубол. Чун 

ХОСИЯТИ  ВАРАЪ 

Дар  вараъ  собитқадам  бош,  эй  писар, Гар  ҳамехоҳӣ,  ки  гардӣ  мӯътабар. Хонаи  дин  гардад  обод  аз  вараъ, Лек  мегардад  харобӣ  аз  тамаъ. Ҳар  кӣ 

МАЗАММАТИ ДУНЁИ ДУН   

Бо  чӣ  монад  ин  ҷаҳон?  Гӯям  ҷавоб: Он  ки  бинад  одамӣ  чизе  ба  хоб. Чун  шавӣ  бедор  аз  хоб,  алазиз, Ҳосиле  набвад  зи  хобат 

МАЪРИФАТИ  ОЛЛОҲ  ТАЪОЛО  

Маърифат  ҳосил  кун,  эй  ҷонӣ  падар, То  биёбӣ  аз  худои  худ  хабар. Ҳакр  кӣ  ориф  шуд  худои  хешро, Дар  фано  бинад  бақои  хешро. Ҳар 

ФУРӮ ХУРДАНИ ХАШМ ДАР ВАҚТИ ҒАЗАБ

Лаззати  умрат  агар  бояд  ба  даҳр, Бош  доим  барҳазар  аз  хашму  қаҳр. Чун  нагардад  халқ  бо  хӯи  ту  рост, Гар  ба  хӯи  мардумон  созӣ 

КАРОМАТИ  ҲАҚ  ТАЪОЛО

Чор  чиз  аст  аз  кароматҳои  ҳақ, Ёд  дораш  чун  зи  ман  гирӣ  сабақ: Аввало,  сидқи  забонат  дар  сухун, В-он  гаҳе  ҳифзи  амонат,  фаҳм  кун.

ЭЪТИМОДЕРО НАШОЯД

Кас  наёбад  ҳеҷ  чиз  аз  чор  чиз, Ёд гир  аз   носеҳ,  эй  соҳибтамиз. Нест  аввал  дӯстӣ  андар  мулук, Ин  сухан  бовар  кунад  аҳли  сулук.

УМРРО  БИКОҲОНАД

Умри  мардумро  бикоҳад  панҷ  чиз, Ёдгираш,  чун  шунидӣ,  эй  азиз. Шуд  яке  з-он  панҷ  дар  пирӣ  ниёз, Пас  ғарибӣ  в-он  гаҳе  ранҷи  дароз. Ҳар 

ЧОР  ЧИЗЕ  КИ  ХОРӢ  ОВАРАД

Чор  чизат  бар  диҳад  аз  чор  чиз, Нашнавад  ин  нуқта  ҷуз  аҳли тамиз. Ҳар кӣ з-ӯ содир шавад ин чор кор, Бинад  ӯ  чорӣ 

БЕСУБОТИИ ЧОР ЧИЗ

Чор  чиз,  эй  хоҷа,  кам  дорад  бақо, Гӯш  дор,  эй  мӯмини   маймунлиқо. Ҷаври  султонро  бақо  камтар  бувад, Пас  итоби  асдиқо  камтар  бувад. Бо  раият 

ХИСЛАТИ  ЗАМИМА

Чор  чизи  дигар,  эй  некӯсиришт, Ҳаст  аз  ҷумла  халоиқ  сахт  зишт. З-он  чаҳор  аввал  ҳасадгини  бувад, З-он  гузаштӣ  уҷбу  худбини  бувад. Хашмро  дигар  фурӯ 

АҚЛУ  ОҚИЛОН

Ҳар  киро  ақл  аст,  дониш,  эй  азиз, Дур  бояд  буданаш  аз  чор  чиз. Кори   худ  бо  носазо  накунад  раҳо, Мард  мекунад  ба  ҷои  носазо.

ОСОРИ  АБЛАҲОН

Чор  чиз  омад  нишони  аблаҳӣ, Бо  ту  гӯям  то  биёбӣ  огаҳӣ. Айби  худро  бад  набинад  дар  ҷаҳон, Бошад  андар  ҷустани  айби  касон. Тухми  бухл 

ҲАҚИҚАТИ НАФСИ АММОРА

Чун  шутурмурғе  шинос  ин  нафсро, Не  кашад  бору  на  парад  бар  ҳаво. Гар  бупар  гӯияш,  гӯяд  уштурам, В-ар  ниҳӣ  бораш,  бигӯяд  тоирам. Чун  гиёҳи 

ФАЗИЛАТИ  ФАҚИРӢ

Фақри  худро  пеши  кас  пайдо  макун, Меҳнати  имрӯзаро  фардо  макун. Мар   туро   он  кас  ки  ҷисму  ҷон  диҳад, Ғам  махӯр  охир,  ки  обу  нон 

РИЁЗАТИ  НАФС

Гар  ҳамехоҳӣ,  кӣ  гардӣ  сарбаланд, Эй   писар,  бар  худ  дари  роҳат  бубанд. Нафс  тавон  кушт  илло  бо  се  чиз, Чун  бигуям,  ёд  гираш,  эй 

АЛОМАТИ ШАҚОВАТ

Чор  чиз  осори  бадбахтӣ  бувад, Ҷоҳилию  қоҳилӣ,  сахти  бувад. Бекасию  нокасӣ  ҳар  чор  шуд, Бахти  бадро  ин  ҳама  осор  шуд. Он  кӣ  дар  банди