Бошад
Бошад ба кафи ду даст ҷону дилу сар.
Гар кӯр ба раҳ фитод, бархезад боз,
Бино чу фитод, барнахезад дигар.
Имрӯз, ки ҳастем, диле вола кунем,
Дил ҳадя ба ёри шонздаҳсола кунем.
Чун оқибати кор бимирад хуршед,
Аз мурдани хештан чаро нола кунем?!
Гаҳвораи хок, нуҳ фалак зодаи туст,
Кайҳонсипарӣ маърифати додаи туст.
Ҳар марди фалакситону ахтаргире
Омӯхта раҳсипорӣ дар ҷодаи туст.
Дар пайраҳи покӯфтае раҳ сипарӣ,
Ҳам об зи ҷӯи кандаи мо бихурӣ.
Ин сон, ки туӣ шоири хушкидадимоғ,
Як барг зи «Бӯстон»-и Саъдӣ набарӣ…
Дар чеҳраи мо доғи ҷунун меафтад,
Дар пардаи поки чашм хун меафтад.
Истораи мо дар осмон доим нест,
Як рӯз ба хок сарнагун меафтад.
Аз роҳи замин роҳи фалакҳо кобем,
Аз пастии хок арши аъло ёбем.
Дигар натавон нишаст побанди замин,
Шаҳрем, ки дар харитаи Маҳтобем.
Магзор замин ба одамӣ гӯр шавад,
Лабҳои баҳамрасидагон дур шавад.
Дар оташи ҷанг гармие нест, вале
Чашмони ҳама зи дуди он кӯр шавад.
Рафтию ғами ту мегудозад охир,
Дунё чу мане намешиносад охир.
Хоҳам, ки суруд хонам, овозам нест,
Якдаста рубоб чун навозад охир?!
