БИСМИЛЛОҲИР РАҲМОНИР РАҲИМ
Ҳамди беҳад маар худои покро,
Он ки ҷон бахшид мушти хокро.
Он ки дар одам дамид ӯ рӯҳро,
Дод аз тӯфон наҷот ӯ Нӯҳро.
Он ки фармон кард қаҳраш бодро,
То сазое дод қавми Одро.
Он ки лутфи хешро изҳор кард,
Бар халилаш норро гулзор кард.
Он худованде ки ҳангоми саҳар,
Кард қами Лутро зерузабар.
Сӯи ӯ хамсе, ки тир андохтӣ,
Пашшае кораш кифоят сохтӣ.
Он ки аъдоро ба дарё даркашид,
Ноқаро аз санги хоро баркашид.
Чун иноят қодири қайюм кард,
Бар кафи Довуд оҳан мум кард.
Бо сулаймон дод мулку сарварӣ,
Шуд мутеи хотамаш деву парӣ.
Он яке пӯшида санҷобу самур,
В-он дигар хуфта бараҳна дар танур.
Он яке бар бистаре кимхобу нах,
Дигаре ба хоку хоре баста ях.
Турфатулайне ҷаҳон барҳам занад,
Касс наметонад, ки он ҷо дам занад.
Он ки бо мурғи ҳаво моҳӣ диҳад,
Бандагонро давлати шоҳи диҳад.
Бе падар фарзанд пайдо ӯ кунад,
Тифлро дар маҳд гӯё ӯ кунад.
Мурдаи садсоларо ҳай мекунад,
Ин ба ҷуз ҳақ дигаре кай мекунад.
Сонее к-аз тийн салотин мекунад,
Наҷмро ра ҷми шаётин мекунад.
Аз замин хушк рӯёнад гиёҳ,
Осмонро бесутун дорад нигоҳ.
Ҳеҷ кас дар мулки ӯ анбоз не,
Қавли ӯро лаҳн не, овоз не.
