Рубоӣ, Байт, Мисра Архив

Чун дар гузарам

Чун дар гузарам, ба бода шўед маро, Талқин зи шароби ноб гўед маро, Хоҳед ба рўзи ҳашар ёбед маро, Аз хоки дари маёкада ҷўед

Ба хок гардонад

Чун лола ба навруз қадаҳ гир ба даст, Бо лоларухе агар туро фурсат аст. Май нуш ба хуррами, ки ин чархи кабуд Ногоҳ туро

РУБОИЁТ

Наврӯз, биё, ки бахти фирӯзи манӣ, Армони муҳаббати дилафрӯзи манӣ. Чун гулхани ту забона дорад ишқам, Дилсӯхтаам ману ту дилсӯзи манӣ. * * *

ЭЙ ШЕЪРИ МАН

Эй шеъри нонавиштаи ман, сарнавишти ман. Бинҳуфтаи дар оташи поки сиришти ман. Умре ба сар хаёли туро паваридаам, Дар дил ғами висоли туро парваридаам.

Мо дар ду ҷаҳон ғайри Худо ёр надорем!

Мо дар ду ҷаҳон ғайри Худо ёр надорем, Мо ҷуз ғами у ҳеҷ, дигар кор надорем. Мискину фақирем, ба кошонаи дунё Бар неку бади

Байтҳо аз Абулқосим Фирдавсӣ

Сарфарозам, фуруд орам сар, Чашми миннатпазир бар рӯят Гул ниҳам пояи муқаддаси ту, Зарби дил шуд баробари дили ту. Гули сурхам рамузи хуни ту

Мисраҳо аз Абулқосим Фирдавсӣ

Бар хеш ҳастам чун худ мухолиф Монанди зоҳир ботин надонам. Неку бадамро донам, валекин Ман одами нав будан натонам. Он сон, ки ҳастам мемонам,

Куҳистон ва даври кӯдакӣ

Аз куҳистонӣ, зи фасли кӯдакӣ Кӯҳро дар синаят ҷо додаӣ. Дар сари сад қуллаҳо по мондаӣ, Дил ба рози кӯҳҳо бикшодаӣ. Рӯй дар оби

Ишқи нокоми ман

Орзуям буд, дилро дар ҳаёт Пеш аз он ки ба хокаш биспурам, Аз раҳи расму русуму эътиқод Дар вафои ишқи покаш биспурам. Не, нашуд,

Мазори ман

Чӣ бояд бар тани мурда либоси шоҳӣ пӯшондан, Ба ҳамёнаш ниҳодан дастаи пул, пораи тилло? Ягон пурсанда он ҷо пораю ришва намехоҳад, На рӯбинанду

Калиди майхури

Гар май хури бо хирадмандон хур, Ё бо санами лоласурхи хандон хур, Бисёр махур, ринд макун, фош масоз, Гаҳ-гаҳ хуру, кам –кам хуру, пинҳон

АЙЁМИ  ПИРӢ

Субҳи умрам зуд рафту шом ҳам омад ба сар, Офтоби оламоро шуд паси боғи назар.   Ҳамчу боғи тирамоҳ дил холӣ аз уммед монд,

Ҷӯед маро

Чун дар гузарам, ба бода шуед маро, Талқин зи шароби ноб гуед маро, Хоҳед ба рузи ҳашар ёбед маро, Аз хоки дари майкада ҷуед

Лучщие рубаи от Омара Хаяма

316 Мо луъбатаконему фалак луъбатбоз, Аз руи ҳақиқате на аз руи мачоз. Бозича ҳамекунам бар натъи вучуд, Афтем ба сандуқи адам як-як боз. 317

Хаям Омар — рубаи на таджикском языке

300 Бо ёр гар орамида боши ҳама умр, Лаззоти чаҳон чашида боши ҳама умр. Ҳам охири кор рафт бояд в-он гаҳ, Хобе бошад, ки

Умари Хаём — Рубоиёташ — 3

156 Он косагаре, ки косаи сарҳо кард, Дар косагари санъати худ пайдо кард. Бар хони вучуди мо нагун коса ниҳод, В-он косаи сарнагун пур

Рубоиёти Умари Хаём

240 З-он ки гамхот шабехун оранд Фармой ки то бодаи гулгун оранд Ту зар ни эй гофили нодон ки туро Дар хок ниханду боз

Хайём, зи баҳри гунаҳ ин мотамат чист?

Хайём, зи баҳри гунаҳ ин мотамат чист? В-аз хурдани ғам фоида бешу кам чист? Онро, ки гунаҳ накард, ғуфрон набувад, Ғуфрон зи барои гунаҳ

Модар — Барои санги мазор

Бар мадфани модарам чу гул бигзорам, Ман мӯйи сафеди хешро бишморам. Чун панҷаи хуршед сарам бинвозад, Аз панҷаи нарми модарам ёд орам. Ёрон ҳама

Турки дилрабо

Дил ошиқи чашми масту турконаи туст, Ту шамъиву олам ҳама парвонаи туст. Чону дили мо ошиқу девонаи туст, Ту хонаи дил шудиву дил хонаи

Аз хок аст

Хоке, ки ба зери пои ҳар ҳайвонест, Каффи санамеву чеҳраи чононест. Ҳар хишт, ки бар кунгураи айвонест, Ангушти вазир ё сари султонест.

Умари Хайём — Рубоиёт-1

Дунё на мақоместу на чои чишаст, Фарзона дар у хароб авлотару маст, Бар оташи ғам зи бода обе мезан, З-он пеш, ки дар хок

Хасту нест

Чун ҳаст зи ҳар чи ҳаст бод андар даст, Чун нест зи ҳар чи нест нуқсону шикаст. Ангор, ки ҳар чи ҳаст дар олам

Дарёб, ки умри рафтаро натавон ёфт

Чун булбули маст роҳ дар бустон ёфт, Руи гулу чоми бодаро хандон ёфт, Омад ба забони хол, дар гушам гуфт: «Дарёб, ки умри рафтаро

Умри даргузарон

З-он бода, ки умрро ҳаёти дигар аст, Пур кун қадаҳе, гарчи туро дарди сар аст. Барнеҳ ба кафан, ки кори олам самар аст, Биштоб,

Киссаи Нух чу хамехони

. Мову маю маъшуқу сабуҳ, эй соқи, Аз мо н-ояд тавба (и) Насуҳ, эй соқи. То кай хони киссаи Нуҳ, эй соқи, Пеш ор

Рубоиёти Умари Хаём

Хайём, танат ба хаймае монад рост, Чун султоне, ки манзилаш дори бақост. Фарроши азал зи баҳри дигар манзил Ин хайма бияфканад, чу султон бархост.

Произведения Омара Хаяма

400 Ман бе маи ноб зистан натвонам, Бе чом кашид бори тан натвонам. Ман бандаи он дамам, ки гуяд соқи, « Як чоми дигар

Ишк ва мухаббат чист?

Хуршеди сипеҳри лоязоли, ишқ аст, Мурғи чамани хучастафоли ишқ аст. Ишқ он набувад, ки ҳамчу булбул ноли, Ҳар гаҳ, ки бимириву наноли — ишқ

Все рубаи Омара Хаяма на родном языке

350 То кай зи абад ҳадису то кай зи азал? Бигзашт зи андози ман илму амал. Ҳангоми тараб шаробро нест бадал, Ҳар мушкилро шароб

Умари Хайём — Рубоиёт — 2

105 Олам ҳама меҳнат асту айём ғам аст, Гардум ҳама офат асту гети ситам аст, Филчумла чу дар кори чаҳон менигарам, Осуда касе нест

Умари Хаём -бехтаринрубоиёт

224 Дар дахл касе ба гулзоре нарасид, То бар дилаш аз замона хоре нарасид. Чун шона, ки то сараш ба сад шох нашуд, Дасташ