Ватан Архив

ХОКИ ВАТАН

Тоҷикистон – мазҳари ман, Сарзамини камзамин, Ту саросар кӯҳсорӣ, Ту саросар сангзорӣ, Чунки фарзандони ту дар роҳи таърихи дароз Ҳар куҷо рафтанд, муште хок

ШУКРОНАЕ БАРОИ ДУШАНБЕ

Шукри ин шаҳр мекунам умре, Ки дар оғӯши худ паноҳам дод. Сарпаноҳи умедҳоям шуд, Ҳар чӣ мехостам, фароҳам дод. Шукри ҳар кӯчаи чанористон, Шукри

ОЛИ СОМОН

Маснаде дар ҳалқаи саҳронишинон, Бӯстоне дар миёни шӯразорон, Гулхане дар лобалои кӯрдуд, Паҳлавоне дар миёни нотавонон – Оли Сомон! Махзани тилло ба дасти боддастон,

ДУХТАРИ ТОҶИК

Кокулони маҳини тарбофаш Ба сари китфҳош мерезад. Файзи ҳусну малоҳати азалӣ Гӯӣ аз сар ба пош мерезад. Тоқии симдӯзияш монад Осмони ситораафшонро. Ханд-хандон зи

ЧАКОМАҲОИ ИВТИХОР

Ифтихорам зи номат, эй Ватан аст, Парчамат ҳусни бомат, эй Вата наст. Ҳамчунон ҷоми ошиқ аз майн ноб, Аз майни ишқ ҷомат, эй Вата

ВАТАНДОРИ

Ватандорӣ баробар бо ҷоҳонадорист, Ватандорӣ баробар бо ҷаҳондонист. Ватансозӣ баробар бо ҷаҳонсозит, Ватан розист гар аз ту, ҷаҳон розист.

Шеъри Душанбе

Биҳишти рӯи дунёӣ, Душанбе, Аҷаб шаҳри дилорӣ, Душанбе. Ту яктоӣ, ту яктоӣ, ту якто, Ту шаҳри орзуҳоӣ, Душнбе. Душанбе-пойтхти Тоҷикичтон, Аҷои шаҳри зебо ҳамчу

МЕҲРИ ВАТАН

Мероси азизи Оли Сомон дорад, Ин равза, ки ном Тоҷикистон дорад. Нарм аст чу обу гили дилҳо хокаш, Мардони тузурги сахтпаймон дорад. Вандорӣ, борад,

ДУРУД БА ВАТАН

Шунав дуруди ман, Ватан, Шунав суриди ман, Ватан, Нигар ба рӯи ман, Ватан, Туӣ вуҷуди манн, Ватат! Ғами ту дар дили манн аст, Зи

ИСТИҚБОЛ

Оламу одам бувад фобастаи иқбол, бин, Гар яке ҳоли забун, войи дигар аҳвол, бин. Дар миёни ҷангу тӯфон мекунад олам фиғон, Одаму маймун шуда

ШУКР, ДАР ИН ВАТАНӢ

Кони панду ҳама шеъру суханӣ, Ба Худо, зебу фари анҷуманӣ. Ба муҳаббат, ба садоқат, ба сахо Омати Тойию ҳам қуҳканӣ. Ба шарори дилу бо

НАМЕФОРАД СУХАН

Шеър дар васфи замони солҳои аввалини истиқлолияти кишвар (Тоҷикистон) 1992-1994. Бемадор аз кор оӣ, Дар баданат нест ҷон, Рост истодан набитвонӣ ба навбат, Нест

Чи бояд кард дар зиндагӣ

Ҳар куҷо рафтӣ ба коре, Ғун шавад ҳоҷатбарор, Бингарад пешу пасашро, Чор чашмонаш тамаъ. Ҳар кӣ дар роҳи худо Дасте занад баҳри савоб, Ёфтан

ДАРДҲО

Гар вуҷудат ранч дид аз дарди ҷон, Андар ӯ пайдост аз дарди ҷахон. Мешавад дунёи ту ториктар, Низ дунёи бадан он ҷо ниҳон. Не

ТОҶИК МАН

Тоҷдорам, тоҷдорам, тоҷикам, Аз ниёгон ёдгорам, тоҷикам. Чун Зарафшонам, чу фарҳангам равон, То бухор раҳсипор, тоҷикам. Медурахшад шамъи дониш то абад Дар замири нурборам,

ЭЙ ВАТАН

Тахт дорам, тоҷ дорам, эй Ватан, эй ишқ, Аз ниёгон ёдгорам, эй Ватан эй ишқ. Ба Зарафшон аст фарҳанги ту чун ҷорӣ, Сӯи фардо

ТАСВИРИ ВАТАН

Шукрона  ба номи  Тоҷикстон, Шукрона  ба хони   Тоҷикистон. Шукрона  ба оби  Тоҷикистон, Шукрона ба номи  Тоҷикистон. Эй  мулки  ягона ҷонфизоям, Бе ту набувад 

ДЕҲИ КӮЧИДА

Бодхурда сари ҳар деворе, Бомҳо рехтаву чӯкида. Тарҳи деҳ гарчи ба ҷо монда, вале Зиндагӣ ҷои дигар кӯчида. Зиндагӣ рахт бар он водӣ баст,

ҚАДРИ ШОИР

Рӯзе, ки ошиқон аз ҳам ҷудо шаванд, Рӯзе, ки зӯрҳо бемуттако шаванд, Рӯзе, ки одамон беошно шаванд, Бар қадри шоирон он вақт мерасанд. Шоме,

РӮДҲОИ КӮҲИСТОН

Рӯдҳо чун кӯдакони бепаноҳ Бемураббӣ ҳар куҷо сарсон буданд. Чун ятимон, чун ғарибон кӯ ба кӯ Дар талоши бахт саргардон буданд. Сар ба сангу

ТАМАННО

Тоҷикистон! Зи санги куҳсорат Чун нишона на мақбара хоҳам, Баъди маргам зи санги бисёрат Ёдгорӣ на пайкара хоҳам. Баҳри мастӣ барои ман кофист Қатраи

ҲАМДАРДИ КӮҲИСТОН

Ба хотираи Акашариф Ҷӯраев Ту мехондию мешуд об ҳар як санги кӯҳистон, Фарохо мешуду паҳно ҷаҳони танги кӯҳистон, Ту мехондию метобид андар дидаи мардум

РАҲГУЗАР

Ҳамчунон к-аз каронаи шаҳре Раҳгузар бошию гузар созӣ, Бетаваққуф зи шишаи мошин Сӯи ҳар манзараш назар созӣ, Ё чунон ки ба манзили дуре Сафарӣ

ВАТАН

Ватан сар мешавад аз гоҳвора, Зи шири поку аз пистони модар. Ватан сар мешавад аз он тавора, Ки онро сохта дастони модар. Ватан –

ДУШАНБЕ

Дилам хоҳад барои ёдгорӣ Нависам дар тани деворҳоят Ду-се байте чу арзи меҳру савганд Барои ту, барои наслҳоят. Ду-се байте, ки ҷӯшад аз дили

Дар бораи забон

Араб гӯянд Синоро гурӯҳе, Гурӯҳе форс ё тоҷик донанд. Гурӯҳе ӯзбакаш гӯянду лекин Агар сад бор осораш бихонанд, Нафаҳманду паи тафсири ҳар ҳарф Ҳама

Ало шодоб соҳилҳо

Ало, шодоб соҳилҳо, Ба қадри обҳои ҷорӣ мебояд расид имрӯз, Ки рӯзе хушк хоҳад шуд. Ало, зебои маҳфилҳо, Ба қадри ҳар чароғи давра мебояд

МАН ҶАВОНАМ…

Ман давоми рӯзгори рафтагонам, Ман нишони одамони бенишонам. Ман ба ҳар як аскари азёдрафта Ёдгори бегазанди ҷовидонам. Ман ҷавонам, ман ҷавонам, ман ҷавонам! Рӯҳбахши

СИЛСИЛА

Аз раҳи хоксорӣ баъзеҳо Дар назар гарчи ноаён ҳастанд, Лек аз баҳри гулханафрӯзӣ Гӯиё пешдаргирон ҳастанд. Аввалин одаме, ки ҳарфе гуфт, Буд беном, мо

КОРВОНИ КӮҲҲО

Ба зери болиши кӯдак гузоранд Ба рӯзи нийяти гаҳворабандон Зи рӯи расм як нони тамоме, Ки бахти комиле ёбад зи даврон. Ва ё дар

Мардон

Онҳо, ки замини модаронро Чун хокшинос мешиносанд, Андоза кунанд бо қадамҳо Ҳар роҳи варову сар набозанд. Бояст шинохт ин заминро, Чун пайкари захмноки одам.

ЁДИ ЗОДГОҲ

Арчаҳои сабз – қадди хоҳарам, Сабзаҳояш – хатти сабзи додарам. Кӯчаҳои тангу беному рақам – Роҳҳои саргузашти модарам. Кӯчаҳоро номи зебо додаанд, Хонаҳоро зебу

ЗАМИНИ ФУРУШИ

Бисёр саворагон бидидам, К-аз фахр ба арш мерасиданд, Биншаста ба рӯи зини заррин, Аз синаи Моҳ мемакиданд. Бо дасти амонати «худоӣ» Аз домани Зӯҳра

ДЕҲҚОНИ ХОКПОШ

Ба омоче, ки мероси худоист, Замини бандагиро карда шудгор, Гузашт ӯ сарҳади бечорагиро, Ба бахту бо замин шуд ҷовидон ёр. Зи даст омочро ҳаргиз

ДУМБУРА

Реза-реза медавад асп, Аз ҳаво намреза мерезад ба рӯю чашмҳояш. Мешавад ҳар тори ёлаш шаддаи зебои марҷон. Рӯи зин биншаста як зебоҷавон, Ҷомаи домодӣ

ЭЙ ҶАВОНӢ

Мекунӣ шаккокию густохиҳо Бо худоёни замину осмон. Мехурӯшӣ, меситезӣ, Мекушоӣ роҳи худро Дар миёни ин ҳама пасту баландии ҷаҳон. Ҳамчунон Шаддод, ки сӯи худо

ЗАМИНИ МЕРОСӢ

Ман дар ин ҷо посбонам, Посбони зиндагону рӯҳбони мурдагонам. Баҳри фардо, баҳри истиқболи нурафшону зебо Дастовези азизи модаронам. Ман дар ин раҳ раҳнаварди аввалин

Шеър дар васфи ватан аз Лоиқ Шералӣ,

Хуршед кай ба ними раҳ истод ногаҳон Чун дид дар саросари хокат мусибат аст? Дигар нашуд харитаи рухсори моҳтоб, Чун хатти сарҳади туро ноодаме

КАБКИ ДАРӢ

Эй кабки дарӣ, ту будӣ озод, Дар сар-сари санг мепаридӣ. Дар қуллаи пойпораи кӯҳ Аз ҳеҷ касе намерамидӣ. Мехондӣ суруди ҳастиятро Бо қаҳқаҳае ба

ФАРЗАНДИ КӮҲСОР

Шудам пазмони оби чашмасорон, Равам, дар кӯҳсорон хона созам. Шавам як лаҳза беқайду сабукрӯҳ, Ба худ як олами афсона созам. Бисозам чанбар аз гулҳои

Ошиқи шеър

Ошиқам бар сари афрохтае, Ки ба хокӣ буданаш афлокист. Ошиқам бар лаби хандон, ки дар он Хандаи пурҳияли шайтон нест. Ошиқам бар каси бедастархон,

ҲАСРАТ

Кӯр шуд роҳ миёни ману ту, Канда шуд ҳалқаи пайванд дигар. Баъд аз ин роҳ ба манзил набарад, Баъд аз ин роҳ дигар, банд

Шеъри Парчам

Шеър дар бораи Парчами Тоҷикистон Парчами нангу номи мо, Пораи ҷисму ҷони мо. Нуру зиёи чашму дил, Парчами Коваёни мо. Бол кушо, бол кушо,

ПАЙМОНАИ МУҲАББАТ

Намехоҳам, ки дар хушкӣ шавӣ ғарқ, Намехоҳам, ки бинам дар сари субҳи ҷавоният ғуруби офтобатро. Ба он ёде, ки дар ман лона дорад, Чу

СУРУДИ ХАЙРБОД

Ба ёди Қаҳрамони Иттиҳоди Шӯравӣ (Исмоил Ҳамзаалиев) Боз меояд баҳору боз механдад чаман, Нури маҳ дар рӯи раҳ аз сояҳо гул меканад. Захми ман

Ситораи осмон

Эй ситора, эй ситора, баъд аз ин хомӯш шав, Нурафшонӣ макун дигар ба болои сарам. Шаб ба ҳукми туст, аммо ман ба ҳукми ту

МЕҒ

Аз хобу хобу хобу хоб Дилгир шуд бисёр меғ, Чун баст  чашми офтоб, Пӯшид чун рӯйи ситеғ.   Як ҳафта  меғ ашке фишонд, Як

ХОНИ ЕҲСОН

Бо ханада рӯйи худ тофт Хуршеди   тирамоҳон, Тасфири дигаре ёфт Маҳбуб тоҷикистон.   Русхора шуст дар нур Себу анори хушбӯ, Рӯ тоза кард бодом

ОБМОН

Сар лучу даст луч, Беле ба каф дорад гузар, Ташти сар андар тори сар Аз санг бар санге сабуг Ҳамчун ғизоле мепарад, Ҷуйи ба

ТОҶИК АСТАМ

Тоҷик  астам, Тоҷик астам, Рези санги кӯҳсорам, Бо замини камзаминам Ноз дорам , Фахр дорам.   Тоҷик атсам, Тоҷдорам, Тоҷи манн кӯҳи баланд аст,

Ҳабиб Юсуфӣ

Сатрҳои нотамому хомаи навпайзада Монд бесоҳиб… Дар оғози ҳаёт Роҳҳо дигар шуданд, Он гаҳ расид, То шавад уммед анбози ҳаёт. Он, ки дар дил

ТУРО МО ЁД КАРДЕМ

Тути  балххи рӯйи раҳ пӯхт, Зарбандан дашту даман шуд, Ранги худ олу бадал карб, Сурх ҳамчун бадани ман  шуд. Гандуму ҷав шд тилой, Пуштаву

Чаро?

Танам дарде надорад, Дастаму поям баҷо, Мехоҳам, коре кунам, Наметавонам, чаро?   Ҳавлиро бояд рӯбам, Шӯям фарши хонаро, Аммо наметаонам, Хушам  наояд,   чаро?  

КИШВАРИ БАРКАМОЛ

Замин дар сози ҳастӣ ҷилваҳо кард, Ҳаёти пурнишоте ибтидо кард. Замон баҳри ту пардози дигар дод, Ниҳоди дигар, оғози дигар дод. Ба ҷои милмилак

ПАЁМИ ВАҲДАТ

Аз роҳи Оли Сомон омад паёми Ваҳдат, Ба ёди Ҷоми Ҷам шуд лабрез ҷоми Ваҳдат. Бо осмон бипайваст овои рӯшани дил, Дар нури бомдоди

ДУШАНБЕ ШАҲРИ ДИЛАМ

Зиҳӣ, эй шаҳри нӯронӣ, Душанбе, Муҳаббатхонаи ҷонӣ, Душанбе. Нависам баҳри ту Шаҳномаи ишқ, Чу девори Хуросонӣ, Душанбе. Ҷудо аз ман Самарқанду Бухорост, Ба дарди

МО ҲАМХОНАЕМ

Ифтихорам буд, ки мо халки пурафсонаем, Бар сари мулки азизи худ ҳама парвонаем. Бингарӣ имрӯз машҳури ҷахон бо худкушӣ, Дар диёри хеш, эй ваҳ,

МАГАР МАН КАЛОН ШУДАМ А?

Дирӯз руйи  роҳам? Ҳарон чӣ буд,  дигар буд, Имрӯз дар нигоҳам Чаро ҳама дигар шуд? Чаро саҳар ин қадар Тозау тар аст имрӯз? Саҳаре

ДАРЁИ  ДӮСТӢ     

Аз қатра пуроб гашта ҷубор, Чуйбор ба рӯд рафта пайваст. Гар қатра ба ҳамдигар наёмехт, Сад сол зи банди кӯх намерасат.   Ин аст,

ТУРНАҲО

Он турнахои хушсафи паҳнои осмон, Пайваста меҳр бо ҳаму аз чӣ садо диҳанд? Доғе ба рӯи сафҳаи дил аз чӣ карда ҷо, Майли сафар

ДУШАНБЕИ ДИРУЗА – СТАЛИНОБОДИ ИМРУЗА

Ин шаҳри азими мо ки навобод аст, Аз қувваи ранҷу панҷаи фулод аст. Ин ҷой ҳамон Душанбеи кӯҳна бувад, Имрӯз бубин ки Сталинобод аст.

РОҲИ ОҲАН БА ДУШАНБЕ ОМАД

Ба асри Шӯро биёфт равнақ, Тамаддуну илм низ ирфон. Бигашт обод мамлакатҳо, Баланд шуд хоҷагии деҳқон. Замини вайрона-обёрӣ, Ба дашту саҳрост-об ҷорӣ. Ривоҷ ҳам

Сухан дар васфи Ватан

Бошад садои хуштарин бар гӯши дил сози Ватан, Субҳонаи худ мекунам ашки саҳарнози Ватан. Гоҳе ба савдо мебрад ганҷи Ватанро зумрае, Бон архи ҷонам

Махзари ман Точикистон

Тоҷикистон- мазҳари ман, Cарзамини камзамин, Ту саросар куҳсорӣ, Ту саросар сангзорӣ, Чунки фарзандони ту дар тӯли таърихи дароз Ҳар куҷо рафтанд, муште хок бо

Ёди Ватан

Зикри дили ман ҳамеша номи ватан аст, Авроди забони ман каломи ватан аст. Ман восифи ишқи ватани маҳбубам, Феҳристи китоби ман мароми ватан аст.

Ватан ту Танам

Ватан бар ман азизи ҳамчуноне бар танам ҷонам, Ба ҷуз нафъи ватан чизи дигарро ман намедонам. Ба номат эй диёри бахт ин аст аҳду

Ватан дехкон

Ватан сар мешавад з-огарди деҳқон, Зи “майдо”-ҳои хирманбодгарҳо. Ватан сар мешавад аз бурдаи нон, Ки мо хурдем аз хони падарҳо. Ватан – дилҷамъию озодии

Огози Ватан

Ватан сар мешавад аз гоҳвора, Зи шири поку аз пистони модар. Ватан сар мешавад аз он тавора, Ки онро сохта дастони модар. Ватан беҳбудию

Ватан ту равшании калбам

Тоҷикистон – рӯшонистони дилам, Аз таҷлили пур намоӣ манзилам. Гавҳари чашми маро бахшоӣ нур, З-офтобат ҷони ман созад ҳузур. Дар сукути ту садоям, эй

Гимни Тоҷикистон – Суруди миллӣ

Диёри арҷиманди мо, Ба бахти мо сари азизи ту баланд бод, Саодати ту, давлати ту бегазанд бод. Зи дурии замонахо расидаем, Ба зери парчами

Эҳтиром ба Ватан

Чи буи форам, эй дӯст, мерасад андар машоми мо, Мароми табрикоти наврӯзи, дар ҳар каломи мо. Ҳама андар Ватан, доранд ҷашни иди наврӯзӣ, Вале

Ватан

Баҳор омад, зи умрам боз як соли дигар бигзашт, Тамоми зиндагӣ оҳиста аз пеши назар бигзашт. Ба мисли гўшту нохун ман ҳамеша бо Ватан