Гулбазм Архив

500 Шеъри гулбазмӣ (гулчини навтарин)

Эй дилдодагон, ба саҳна бо назм оед, Бо дастаи гул ба пайки гулбазм оед. Шоад чу гул ханда кунад бахти шумо, Дунёи ҷавониро зи

Ошиқӣ ва зиндагӣ

Сухан мастона мегӯям, Вале ҳушёр мегардам. На завқи ошиқӣ дорам, На гарди ёр мегардам.

Нигоҳат мекунам

Ҷони  ширин  як  нигоҳат  мекунам, Ҳамчу  туҳфа пушту  паноҳат мекунам. Гар  нафаҳми бо  нигоҳу  бо  сухан, Баргашта   рута  сиёҳ мекунам.

Лаби ёр маза мета

Эй бе лаби ту хушк даҳони пиёлаҳо, В-аз дурии ту ғарқа ба хун доғи лолаҳо. Хат нест он, ки бар рухи ҷонон дамидааст, Хубон

Гулшан чист?

Ба гулшан чун барафрӯзад маҳи рухсори чун гулро, Кунад фаввораи хун ғунчаву минқори булбулро. Ба гесӯи абирафшон агар дар гулситон ояд: Ба рагҳои Замин

Хуш омадӣ

Эй шамъ, бар сари мани гирён хуш омадӣ, Чашму чароғи шоми ғарибон хуш омадӣ. Чун барги лола доғи маро тоза сохтӣ, Эй шохи гул,

ЯК НИГОҲ

Бо шумо бахшем ҷонро, баҳри мо бас як нигоҳ, Бо яке наззора бинмоед моро истилоҳ. Бар даме з –ин марҳамат маҳрум мехоҳед кард, Не

БА ХИЛВАТГОҲИ ЗУЛФ

Ту медонӣ, туро манн мепарастам, Биё, акнун бидеҳ дастат ба дастам. Ба зулфони сиёҳат аҳд бастам, Аҷоиб риштае омад ба дастам. Бибин, соқӣ маро

Лоиқ Шералӣ, шеърҳои ошиқӣ

Ман хушомад мезанам бар қуллаҳо, Мекунам таъзим пеши пояшон. То шавам монанди онҳо сарфароз, То бароям бар баландиҳояшон. То чу онҳо ҳар саҳар хуршедро

Дилбар

Ало, эй дилбари дар бехудӣ гумкардаам, боз о! Ало, эй ҳамдили дар орзу парвардаам, боз о! Мисоли сурати бахти ман аз пеши дарам бигзар,

РАҚҚОСА

Меситезӣ, ____Мегурезӣ, ________ Менавозӣ, ___________Мегудозӣ, Панҷаҳоят мешуморад рӯзҳои рафтаро, Мекунад ошуфтадилтар шоири ошуфтаро. Бо парешонбозиҳои кокулони тобдор Ёдам орӣ аз парешонбозиҳои рӯзгор. Он чунон

Оқибати ошиқӣ

Туро рӯзе ман аз тақдир медуздам, Туро рӯзе ман аз ту мерабоям. Ба мисли одамони болдори қиссаву афсонаҳо Туро дар рӯи боли хештан мегираму

МОҲИИ ТИЛЛО

Оби Ому як замон мерехт дар баҳри Хазар, Як замон аз назди ҳавлии ту мекардам гузар. Ман ҷавони сода будам, Бо ту ман дил

Духтарони Душанбе

Хонаҳои баланду шаҳроро, Шаҳри зебою кӯчаю гулгашт… Дар ҳамин кӯчаҳои пурғавғо Ошиқию ҷавониям бигзашт. Ҳар ғурубе нигори атласпӯш, Як гул аз боғи хеш меовард.

ТОҶИ АРӮСӢ

Ба сарат тоҷи арӯсӣ шаби тӯй, Пеши пою қадамат гул мерехт. Қул-қули шишаи май бар гӯшат Гӯиё чаҳ-чаҳи булбул мерехт. Байни ҳавлӣ чу шарори

ТУ БОШИЮ МАНУ ИН КӮҲСОРОН

Ту бошию лаби дарёи кӯҳӣ, Ҷавонию хумори ношикаста. Ту бошию бари домони саҳро, Бароят гул бичинам даста-даста. Бари домонат аз шабнам шавад тар, Ба

КАБӮТАРҲО

Даруни номаат ҷуфти кабӯтар, Даруни номаат расми диле буд, Даруни номаат барги гули тар Фурӯзон чун забони машъале буд. Кабӯтар номаи секунҷа мебурд, Ба

БА ЧАШМИ ТУ

Гузаштам аз раҳу бероҳаҳо, аз кӯҳу дарёҳо, Зи даштистони бедоду зи бефарёд саҳроҳо. Гузаштам бе ту шабҳо кӯчаҳои ширгуни ____________________Каҳкашонро, Ту будӣ муҳраи ҷонам.

Сайди маъни

Ман он сайёди гӯлу сода будам, Ки ту чун моҳӣ лағжидӣ зи дастам, Тамоми рӯз биншастам ба соҳил, Ба уммеде, ки бозоӣ ба шастам.

МАРО ХУШБАХТ КУН, ЭЙ ГУЛ

Туро ман ёфтам аз ошёни сарбаландиҳо, Маро хушбахт кун, эй гул! Ба даври домани гулдӯзият номи маро ҳам дӯз, Ба даври гардани худ ҳалқаи

ҲАСАД

Мебарам доим ҳасад бар он ҷавоне, ки туро Бастаи ишқаш намуда, дилнавозӣ мекунад. Мебарам доим ҳасад бар он ҷавоне, ки ба меҳр Назди ту

Ишқи нокоми ман

Орзуям буд, дилро дар ҳаёт Пеш аз он ки ба хокаш биспурам, Аз раҳи расму русуму эътиқод Дар вафои ишқи покаш биспурам. Не, нашуд,

ЗАВҚИ ДИДОР

Ба рӯи ман ҷаҳон хандид, боғу бӯстон хандид, Зи тарфи раҳ гули оташ чу тифли навзабон хандид, Хутути дури тақдирам шуда бар ман аён,

Рафти зи умри ман

Рафтӣ, рафтӣ, дилбари оташнигаҳ, Рафтию бурдӣ ту ороми маро. Рафтию бераҳбарам дар ними раҳ, Рафтию бурдӣ саранҷоми маро. Рафтию мумкин намебинам дигар, Лек мехоҳам

МАЪШУҚА

Дасти худ пайванд бо дастат кунад, Бо нигоҳи оташин мастат кунад. Сар ба рӯи синааш монӣ даме Бо ҷаҳони бахт пайвастат кунад. Як нафас

Сухани мухаббати самими

Баҳор омад шукуфта ғунчаи гул. Равад шому ғаму андуҳи булбул. Шаби ту доимо чун рӯз бошад. Баҳори умри ту фирӯз бошад.

Духтари зебо

Пеши рухи ту эй санам Каъба суҷуд мекунад Дар талаби ту осмон ҷома кабуд мекунад Ҳусни малоику башар ҷилва надошт ин қадар Акси ту

ЗИНДАГӢ, БИНМО БА МАН РОҲИ САФЕД!

Духтаре рӯзе ба ман мактуб дод, Буд мактубаш муҳаббатномае. Буд арзи ишқи софе, эътиқод Бо забони коғазею хомае. Шарм карду рафт пас аз назди

ХАЙР!

Хайр, бо ту тӯю иди ман тамом, Зиндагӣ бо ту насиби ман нашуд. Рафтию гуфтӣ аҷаб не дар дилат «Дар раҳи умрам ҳабиби ман