Ошиқона Архив

Оташи ишқ

Ба гумонам, ки ҷадди ман Зардушт, На ба ҳар оташе садоқат дошт, Оташи ишқро парастиш кард К-у ба дил нури зиндагӣ мекошт!   Шояд

Номаи ошикона

Ба шамъи базм имшаб арз кардам хомаи худро, Ба бозуи пари парвона бастам номаи худро. Чу гул дар қулзуми хун зад маро савдои урёнӣ,

Биё Гулсанам

Дар дили мо гар намеойӣ, ба чашми мо биё! Аз муҳит андеша дорӣ, бар лаби дарё биё! Хок дар чашмам занад наззора ҳамчун гирдбод.

Шеъри Шабнам

Эй фарши бӯйи сунбули зулфат димоғҳо, Помоли шабнами гули рӯйи то боғҳо. Имшаб биё ба кулбаам, эй рашки бӯстон, К-аз равғани гул аст лаболаб

Тамошо тҷ

Баски дилгир аз тамошои гулистон гаштаам, Ҳамчу бӯйи гул даруни ғунча пинҳон гаштаам. Як табассум кардам, аҷзои худ пошидаам, Чун димоғи гул зи хандидан

Омадӣ — рафтӣ ай духтари Нозанин

Ба сӯйи кулбаам, эй нозанин, дӯш омадӣ, рафтӣ, Зи аҳволам напурсидиву хомӯш омадӣ, рафтӣ. Сухан ногуфта биншастӣ, харобат ман, кабобат ман, Зи ҷоми ҳусн

Хуш омадӣ

Эй шамъ, бар сари мани гирён хуш омадӣ, Чашму чароғи шоми ғарибон хуш омадӣ. Чун барги лола доғи маро тоза сохтӣ, Эй шохи гул,

Рафти ту бо дигар

Маро дар баҳри ғам чун мавҷи об андохтӣ, рафтӣ, Ба ҷисми лоғари ман печутоб андохтӣ, рафтӣ. Шитоболуд вақти субҳидам рахти сафар бастӣ, Ба ҷонам

Чу оҳу меранҷӣ

Қадат дар чашми худ ҷо кардаам, эй дӯст, меранҷӣ? Ниҳолат гуфтаам сарви лаби ин ҷуст, меранҷӣ? Шуд аз наззораи рухсори ту гулдаста мижгонам, Нигоҳам

Сунбулам хуш омадӣ

Бар кӯчабоғи дилам, эй гул, хуш омадӣ! Ҷӯши баҳори хонаи булбул хуш омадӣ! Ҷон медиҳему нимнигоҳе намекунӣ, Бар каф гирифта теғи тағофул хуш омадӣ!

Тиру камон меойӣ

Аз кадомин чаман эй сарви равон меойӣ? Ҳамчу гул барзада доман ба миён меойӣ. Чин ба абрӯ задаӣ, чашм лаболаб зи ғазаб, Таркиши ноз

БАХТ

Бахти ман дунёи зебои ман аст, Бахти ман ҳусни фиребои ман аст. Бахти ман ишқу фурӯзони дилам Дар вуҷуди ношикебои ман аст. Бахти ман

ИШҚИ СИНАСӮЗ

Бе ту набуд ранге Дар гулшани баҳорам. Бе ту набуд барге Дар боғи рӯзгорам. Хуш омадӣ ба сина, Эй ишқи синасӯзам. Сӯзат зиёдатар бод

ОШИҚАМЕ

Ҳар куҷое биравам, Рӯи ӯ дар назарам. Гар равам аз дари ӯ, Дар ҷаҳон дарбадарам. Дил ҷудо, ақл ҷудо, дида ҷудо ошиқаме, Бахудо, ошиқаме,

Зулфи чун занҷир

Манам аз зулфи чун занҷири ёре Парешонтолеъе девонаворе. Ба ғайр аз ошикиву майпарастӣ, Зи дастам барнаёяд хеҷ коре. Нагардад гирди ӯ ғам, хар кӣ

Лабаш мебӯсаму дармекашам май

Лабаш мебӯсаму дармекашам май, Ба оби зиндагонӣ бурдаам пай. На розаш метавонам гуфт бо кас На касро метавонам дид бо вай. Лабаш мебӯсаду хун

Гулбуни айш медамад

Гулбуни айш медамад, соқии гулъузор ку? Боди баҳор мевазад, бодаи хушгувор ку? Ҳар гули нав зи гулрухе ёд ҳамекунад, вале Гӯши суханшунав куҷо, дидаи

Чу гул ҳар дам ба бӯят ҷома бар тан

Чу гул ҳар дам ба бӯят ҷома бар тан, Кунам чок аз гиребон то ба доман. Танатро дид гул, гӯйи, ки дар боғ, Чу

Санам

Санамо бо ғами ишки ту чӣ тадбир кунам, То ба кай дар ғами ту нолаи шабгир кунам. Дили девона аз он шуд, ки насиҳат

Ман на он риндам, ки тарки шоҳиду соғар кунам

Ман на он риндам, ки тарки шоҳиду соғар кунам, Мӯхтасиб донад, ки ман ин корҳо камтар кунам. Ман, кн айби тавбакорон карда бошам борҳо.

Салсабил

Эй рухаш чун хулду лаълат салсабил, Салсабилат карда ҷону дил сабил. Сабзпӯшони хатат бар гирди лаб, Ҳамчу мӯҳронанд гирди Салсабил. Новаки чашми ту дар

Бибурд тоқату ҳуш

Бибурд аз ман қарору тоқату ҳуш, Бути сангиндили симинбаногуш. Нигоре, чобуке, шанге, кулаҳдор, Зарифе, маҳваше, турке, қабопӯш. Зи тоби оташи савдои ишқаш Ба сони

Таманнои лабат комам ҳанӯз

Барнаёбад аз таманнои лабат комам ҳанӯз, Бар умеди ҷоми лаълат дурдошомам ҳанӯз. Рӯзи аввал рафт динам дар сари зулфайни ту, То чӣ хоҳад шуд

Ёри азиз

Эй сабо, накҳате аз хоки раҳи ёр биёр, Бибар андӯҳи дилу муждаи дилдор биёр! Нуктаи рӯҳфазо аз даҳани дӯст бигӯ, Номаи хушхабар аз олами

Ҳаргиз аз ёди ман наравад

Ҳаргизам нақши ту аз лавҳи дилу чон наравад, Ҳаргиз аз ёди ман он сарви хиромон наравад. Аз димоғи мани саргашга хаёли рухи дӯст, Ба

Ҳар киро хоки сари кӯйи ту маскан бошад

Ҳар киро хоки сари кӯйи ту маскан бошад, Пеши ӯ гулшани фирдавс чу гулхан бошад. Гар ҷаҳон равшанӣ аз партави Хуршед гирифт, Чашми ушшоқба

Дилам бе ҷамолат сафое надорад

Дилам бе ҷамолат сафое надорад, Чу бегонае, к-ошное надорад. Матоъи дили поки ушшоқи мискин, Ба бозори ҳуснат баҳое надорад. Дило, ҷоми соқии гулрух талаб

Дили мо ба даври рӯят зи чаман фароғ дорад

Дили мо ба даври рӯят зи чаман фароғ дорад, Ки чу сарв пойбанд асту чу лола доғ дорад. Сари мо фурӯ наёяд ба камони

Ҷамолат офтоби ҳар назар бод

Ҷамолат офтоби ҳар назар бод! Зи хубӣ рӯйи хубат хубтар бод! Ҳумои зулфи шоҳиншаҳпаратро, Дили шоҳони олам зери пар бод! Касе к-ӯ бастаи зулфат

Чашмони афсонави

Мудомам маст медорад насими ҷаъди гесӯят, Харобам мекунад ҳар дам фиреби чашми ҷодуят. Пас аз чандин шикебоӣ шабе, ё Раб, тавон дидан, Ки шамъи

Бирафт

Шарбате аз лаби лаълаш начашидему бирафт, Рӯйи маҳпайкари ӯ сер надидему бирафт. Гӯйи аз сӯҳбати мо нек ба танг омада буд, Бор бар басту

Дарди ишқ

Хоби он наргиси фаттони ту бе чизе нест, Тоби он зулфи парешони ту бе чизе нест. Аз лабат шир равон буд,  ки ман мегуфтам,

Мардуми дидаи мо чуз ба рухат нозир нест

Мардуми дидаи мо чуз ба рухат нозир нест, Дили саргаштаи мо ғайри туро зокир нест. Ашкам эҳроми тавофи ҳарамат мебандад, Гарчи аз хуни дили

Моҳрӯй

Ё Раб, ин шамъи дилафрӯз зи кошонаи кист? Ҷони мо сӯхт, бипурсед, ки ҷононаи кист? Ҳолиё хонабарандози дилу дини ман аст, То дар оғуши

Хами зулфи ту доми куфри дин аст

Хами зулфи ту доми куфри дин аст, Зи користони ӯ як шамма ин аст. Ҷамолат мӯъҷизи ҳусн аст, лекин, Ҳадиси ғамзаат сехри мубин аст.

Сухбат

Гуфтам: «Ғами ту дорам», Гуфто: «Ғамат сар ояд». Гуфгам, ки: «Моҳи ман шав!» Гуфто: «Агар барояд». Гуфтам: «Зи меҳрварзон расми вафо биомӯз!» Гуфто: «Зи

Орзуи рӯйи ту буд

Дӯш лар ҳалқаи мо қиссаи гесӯйи ту буд, То дили шаб сухан аз силсилаи мӯйи ту буд. Дил, ки аз новаки мижгони ту дар

Ҳусни ту ҳамеша дар фузун бод

Ҳусни ту ҳамеша дар фузун бод! Рӯят ҳамасола лолагун бод! Андар сари ман хаёли ишқат, Ҳар рӯз, ки бод, дар фузун бод! Ҳар сарв,

Ёр намепурсад ҳеҷ

Аз мани дилшуда он ёр намепурсад ҳеҷ, Хабаре з-ин дили афгор намепурсад ҳеҷ. Дӣ ба сарманзили ман омаду аҳвол бидид, Гуфт: — Чун аст

Аз ман аст

Рӯзгорест, ки савдои бутон дини ман аст, Ғами ин кор нишоти дили ғамгини ман аст. Дидани рӯйи туро дидаи ҷонбин бояд В-ин куҷо мартабаи

Зебосанам духтар

То сари зулфи ту дар дасти насим афтодаст, Дили савдозада аз ғусса дуним афтодаст. Чашми ҷодуи ту худ айни саводи сеҳр аст, Лекин ин

ВАРАҚИ ИШҚ

То ҳалка садои ишқ дар гӯшам щуд, Гӯё ҳама ганҷи кул фаромӯшам шуд. То як ҷон рамақ аз ишқи ту пайдо кардам, Бар ҷон

ГУЛБАДАН

Дӯст медорам ман гулбадан, Гулбадан, бошем бо ҳам танбатан. Лаззати меҳру вафо бошад чунин, Гулбадан, бошам ғазалхони ту ман. Гулбадан, як шаб туро меҳмон

РУБОИИ ОШИКИ

Ҷонона, биё, биё, ки ман пазмунам, Банди дилат кушо, ки ман Маҷнунам. Ман чашму лабу рӯи туро мафтунам, Ҷаъи ҳама гуфтаҳо буфад мазмунам. Гуфтам

Агар он турки Шерозӣ

Агар он турки шерозӣ ба даст орад дили моро. Ба холи ҳиндуяш бахшам Самарқанду Бухороро. Бидеҳ соқӣ, майи боқӣ, ки дар ҷаннат нахоҳи ёфт,

Суханхои ошикона, ширин ва гуворо

Бо ту будам як шабе танҳо ба танҳо то саҳар, Бо ту будам як шабе дар боғи гулҳо то саҳар. Як шабе зуд аз

Шеърхои ошики

Ҳамин ишқ аст, ки месузад сару пои вуҷуди ман Сару пои вуҷуди ман, тамоми тору пуди ман, На дилам дар канор ояд, На сабру

ГУЛГУНҚАБО

Нозукниҳоли моӣ, Эй ҷони мо, куҷоӣ? Мо дӯстдорад астем Гулгунқакбо, куҷоӣ? Зулфи батоб дорӣ, Чашми бахоб дорӣ. Раҳме ба мо надорӣ, Гулгунақабо, куҷоӣ? Чун

ЯК НИГОҲ

Бо шумо бахшем ҷонро, баҳри мо бас як нигоҳ, Бо яке наззора бинмоед моро истилоҳ. Бар даме з –ин марҳамат маҳрум мехоҳед кард, Не

ИШҚИ ТУ

Бе суҳбати ту ҷаҳон нахоҳам, Яъне, ки дигар ҷон нахоҳам. Гар ҳастии ман ту мебихоҳӣ, Бе номи ту ман амон нахоҳам. Ҷонро бидиҳам ба

МӮ ОРОӢ

Ман туро ёд кунам, ёраки манн, меоӣ, Лутф фармову биё, эй ки маро дунёӣ. Ёдам омад ҳама он лаҳза, ки бо ҳам будем, Ошиқи

БА ХИЛВАТГОҲИ ЗУЛФ

Ту медонӣ, туро манн мепарастам, Биё, акнун бидеҳ дастат ба дастам. Ба зулфони сиёҳат аҳд бастам, Аҷоиб риштае омад ба дастам. Бибин, соқӣ маро

ВАФОИ ИШҚ

Корам набувад ҳасса бафардои қиёмат, К-он доди Худо буд, ки афрохта қомат. Дар ишқу вафо чора ба ҷуз додани ҷон нест, Гӯям ба ту,

Лоиқ Шералӣ, шеърҳои ошиқӣ

Ман хушомад мезанам бар қуллаҳо, Мекунам таъзим пеши пояшон. То шавам монанди онҳо сарфароз, То бароям бар баландиҳояшон. То чу онҳо ҳар саҳар хуршедро

Шеърҳои ошиқӣ тоҷикӣ

Баҳоре буд, Баҳоре буду ишқе буду ёре буд, Ғурури саркашеву ифтихоре буд. Дарахтон ғарқи гул буданду баргу бор, Хуморӣ буд чашми ғунчаи бедор, Ба

Шеърҳои ошиқона тоҷикӣ

Гарчи мониқалам Рафоэлло, Хона нокарда аз ҷаҳон бигзашт, Аз арӯсаш надида оғӯше, Бас ҷавон ӯ аз ин макон бигзашт, Лек дар остони тӯю сур,

Шеъри ошиқӣ ҷудоӣ

Имшаб аз кӯчаи хаёлам боз Сояи қоматат чамон бигзашт. Бенишон буд ишқи мову ту, Сояат низ ончунон бигзашт. Лек бар решҳои куҳнаи дил Намаке

ҶУФТИ ҲАМБОЛ

Ману ту ҳар ду монандем – Ту ҳам тифли баҳорониву ман ҳам, Ту ҳам фарзанди борониву ман ҳам. Ҳамегӯянд, андар зодрӯзи мо Чу пайки

Шеърхои ошики барои чавонон

Аз хато, аз ғурур, аз таъхир, Аз ҷафо, аз ғиром, аз тақсир, Аз дурӯғу фиреби домангир Ишқ ҳам пир мешавад, афсӯс, Ошиқӣ дер мешавад,

Дилбар

Ало, эй дилбари дар бехудӣ гумкардаам, боз о! Ало, эй ҳамдили дар орзу парвардаам, боз о! Мисоли сурати бахти ман аз пеши дарам бигзар,

Шоира

Бӯалӣ – бихради накӯфарҷом Рози дилро ба ду забон мегуфт. В-он ҳакими нишобурӣ – Хайём Дурри маънӣ ба ду забон месуфт. Шоирон беш дузабон

ЧАШМҲОЯШ

Аз нигоҳаш мечакад оҳангҳо, Достонҳо, қиссаҳо, афсонаҳо. Саргузашти чанд ошиқ, Сарнавишти чанд ошиқ, Нутқҳои нӯшбодӣ, Қаҳ-қаҳи мастонаю фарёди шодӣ, Нозиши хушбахтии яклаҳзагӣ, Нолиши бархурдану

ДИЛРО КУШО БА МАН

Ҳар кас, ки бо ту бошаду бо ту нафас кашад, Бо чун туе ба бистари уммед сар ниҳад, Як лаҳзааш саодати ҷовид медиҳад, Хушбахт

Ишқи аввал дар кудаки

Ишқи аввал – ғӯраи сармозада, Норасида мефитад аз шохсор. Реша гар дар об дорад нахли умр, Боз орад бор дар дигар баҳор, Эй дили

Оқибати ошиқӣ

Туро рӯзе ман аз тақдир медуздам, Туро рӯзе ман аз ту мерабоям. Ба мисли одамони болдори қиссаву афсонаҳо Туро дар рӯи боли хештан мегираму

Шаби аввал

Бо ту будам як шабе танҳо ба танҳо то саҳар, Бо ту будам як шабе дар боғи гулҳо то саҳар. Як шабе зуд аз

МОҲИИ ТИЛЛО

Оби Ому як замон мерехт дар баҳри Хазар, Як замон аз назди ҳавлии ту мекардам гузар. Ман ҷавони сода будам, Бо ту ман дил

Духтарони Душанбе

Хонаҳои баланду шаҳроро, Шаҳри зебою кӯчаю гулгашт… Дар ҳамин кӯчаҳои пурғавғо Ошиқию ҷавониям бигзашт. Ҳар ғурубе нигори атласпӯш, Як гул аз боғи хеш меовард.

Шеърҳои ошиқӣ аз Лоиқ Шералӣ

Бимон, то дар дили покат дили ман ошён монад, Бимон, дар чашмҳои ту ҷавониям ҷавон монад. Ту бо он ҳусни оламгир аз олам чӣ

Муҳаббат чист?

Муҳаббат чист? – мепурсидӣ аз ман, Шаби бемоҳ буду беситора. Садоят буд ларзону шикаста, Нигоҳат – шӯълаи алмоспора. Ту мегуфтӣ муҳаббат макру фанд аст,

ТУ БОШИЮ МАНУ ИН КӮҲСОРОН

Ту бошию лаби дарёи кӯҳӣ, Ҷавонию хумори ношикаста. Ту бошию бари домони саҳро, Бароят гул бичинам даста-даста. Бари домонат аз шабнам шавад тар, Ба

КАБӮТАРҲО

Даруни номаат ҷуфти кабӯтар, Даруни номаат расми диле буд, Даруни номаат барги гули тар Фурӯзон чун забони машъале буд. Кабӯтар номаи секунҷа мебурд, Ба