Зиндагонӣ Архив

БЕВАФО

Диле дорам, ки дилдоре надорад, Ғаме дорам, ки ғамхоре надорад, Муҳаббат ҷони ман дар оташ афканд, Ба оби дидаам коре надорад. Дигар аз ишқ

РОЗИ ДИЛ

Туром ан дуст медорам, Туро хоҳам, туро ҷуям, Ки то шоми маҳтобӣ Бароят рози дил гуям Туро дар хоб мебинам Шаби торики танҳоӣ, Ки

ИШҚИ АВВАЛ

Қуҷоиву куҷоӣ, ишқи аввал? Намеоӣ, намеоӣ чаро ту? Дигар як лаҳза, дареғо, Ба ёди худ намеорӣ маро ту. Куҷоиву қуҷоӣ, ишқи аввал? Ки аз

БИЁ ЁРАМ.

Биё, ёрам, Биёву гул бибӯй аз навбаҳорон. Биё, ёрам, Биё, мастат кунад атри баҳорам. Биё, ёрам, Биёву бин гули ишқу умедам, Биёву чин гули

ИШКИ МАН

Ишқи ман ин турна не , к-ояд фақат рӯзи баҳор, Нест ё чун кӯчаи сарбас дар шаҳри қадим. Вай наметарсад зи фасли гаму сарди

ШАББОДА

Дар гӯшаи моҳтобшаб Овои дил дорам ба лаб. Аз ёди дурам мевазад Шаббодаи пуртобу таб. Ҳайронтнигоҳи зори ман Дар осмони беканор. Аз он шаби

БАҲРОН ГУЗАРОН

Навбаҳори навҷавонӣ бигзарад, Гулафшони зиндагонӣ бигзарад. Аз баду неки ҷаҳон огоҳ бош, Неку бад ҳам ногаҳонӣ бигзарад. Меҳрварзии ҷавонӣ хуш бувад, Чун хаёлт осмонӣ

Лучщие рубаи от Омара Хаяма

316 Мо луъбатаконему фалак луъбатбоз, Аз руи ҳақиқате на аз руи мачоз. Бозича ҳамекунам бар натъи вучуд, Афтем ба сандуқи адам як-як боз. 317

Маънии зиндагони

Ҳайфи он умр, ки дар ғафлату исён гузарад, Ҳайфи он рӯз, ки бе лаззати имон гузарад. Ҳар ки ҳам ҷону ҳам амвол ба дунё

Давраи Пири

Эй Худо, умрам ба пирӣ мерасад хорам макун, Ризқу рӯзиям бидеҳ пеши кассе зорам макун. Навҷавонӣ рафт, омад давраи қоматхамӣ, Пирӣ худ афгор бошад,

Шеър дар бораи Зиндаги

Зиндагиро роҳ гуфтам чоҳ будаст во дареғ. Ҳосили буду набудаш оҳ будаст во дареғ. Орзу кардам ки ман бо ханда созам зиндагӣ. Хандаамро гиряҳо

ДИДГОҲИ ХОТИРА

Ба чашми нимбедорат, ба рухсори гули норат, Ба ҳар як пилтаи абрӯ, ба обу тоби гесӯят, Ба лабҳои гулобиранг, гашти қадди дилҷӯят, Бубахшидам ҷавониро,

САЙДИ МОҲӢ

Аз барои халқ асло накардам кори соз, Шуғл варзам дар лаби Кофарниҳон соли дароз. Тӯри афғонӣ ба китфам сайди моҳӣ мекунам. Меравам бо шавқи

Аз илм маълум нашуд

Ҳаргиз дили ман зи илм маҳрум нашуд, Кам монд зи асрор ки маълум нашуда, Ҳафтоду ду сол фикр кардам шабу руз, Маълумам шуда, ки

Хама якчоя бишавед!

Онон ки куҳан буданду онон ки наванд, Ҳар як паи якдигар якояк бишаванд, Ин мулки ҷаҳон ба кас намонад ҷовид, Рафтанду равему боз оянду

На туву на ман

Асрори азалро на тудониву на ман, В-ин ҳарфи муаммо на ту хонниву на ман, Ҳаст аз паси парда гуфтугуи ману ту, Чун парда биафтад,

ПОРАХӮР

Нағмаи бисёр дорӣ, порахӯр, Ростӣ, чун аждаҳорӣ, порахур. Ҳар касе гӯяд салом аз эҳтиром, Аз кафаш умедворӣ, орахӯр.   Дасти худро гар барад сӯи

МАНСАБТАЛОШ

Соҳиби колхози мо Даврон шудаст, Хонаҳои гарми мо яхдон шудаст. Мо нишаста бо умеди оби ҷӯш, Дар миёни хонаҳомон ҷомапӯш. Ларза дорем аз дами

РӮҲИ НЕҲРУ

То ки баъди марг ҳам туғён кунад, Шӯраду бистезаду ҷавлон кунад, Дар фазои осмон бошад муқим, Дар дили баҳри дамон бошад муқим, Сайр созад

АНДЕШАҲОИ МӮЙСАФЕД

Ҳаётам рангубӯе дошт, дар дил навбаҳорам буд, Нигоҳам ҷустуҷӯе дошт, дар паҳлӯ нигорам буд. Биҳиштам буд дар оғӯш аз дидори маҳбубон, Гаҳе бечиз будам,

ҲАСРАТ

Ту дигар ба пешвозам дами дар намебаройӣ, Ту дигар ба лаҳҷаи худ бари ман намесаройӣ: «Писари азизам омад, Писари ғазалнависам омад». Ту дигар наметавонӣ,

МАРҲАБО, ПОИ МУБОРАК!

Марҳабо, чашми ту олу, нигаҳи дӯстписанд, Марҳабо, мӯи маҳинбофта, мижгони баланд, Марҳабо, дасти кушоди ба сахо бемонанд, Марҳабо, ду бари рухсораи нобӯсида! Марҳабо, ҳалқаи

Умари Хаём — Рубоиёташ — 3

156 Он косагаре, ки косаи сарҳо кард, Дар косагари санъати худ пайдо кард. Бар хони вучуди мо нагун коса ниҳод, В-он косаи сарнагун пур

Рубоиёти Умари Хаём

240 З-он ки гамхот шабехун оранд Фармой ки то бодаи гулгун оранд Ту зар ни эй гофили нодон ки туро Дар хок ниханду боз

Умари Хаём — Рубоиёт 5

190 Бо ин ду-се нодон, ки чунон медонанд, Аз чаҳл, ки донои чаҳон эшонанд. Хар бош, ки онон зи хари чандонанд, Хар, к-у на

Хайём, зи баҳри гунаҳ ин мотамат чист?

Хайём, зи баҳри гунаҳ ин мотамат чист? В-аз хурдани ғам фоида бешу кам чист? Онро, ки гунаҳ накард, ғуфрон набувад, Ғуфрон зи барои гунаҳ

Несту нест!

Андар ҳама дашти Ховарон санге нест, К-аш бо ману рузгорӣ ман ҷанге нест. Дар ҳеҷ замину ҳеҷ фарсанге нест, Каз дасти ғамат нишаста дилтанге

Ин сабза аз хоки кист?

Абр омаду боз бар сари сабза гирист, Бе бодаи арғувон намебояд зист. Ин сабза, ки имруз тамошогаҳи мост, То сабзаи хоки мо тамошогаҳи кист.

Ин он аст

Он моҳ, ки гуфтӣ малаки раҳмон аст, Акнун ту агар нигаҳ кунӣ, шайтон аст. Руе, ки чу оташ ба зимистон хуш буд. Имруз чу

Бигу

Он кист, ки дил ниҳоду фориғ биншаст? Пиндошт, муҳлатеву таъхире ҳаст. Гу хама мазан, ки меҳ мебояд канд, Гу рахт манеҳ, бор мебояд баст.

Андаку бисёр

Он кас, ки зи ҷому бода бархурдор аст. Пайваста хурад валек у ҳушёр аст. Дар бисёраш мазаррати андак нест, Дар андаки у манфиати бисёр

Додааст

Он кас, хубон лаби хандон додаст. Хуни ҷигаре ба дармандон додаст. Гар қисмати мо надод шодӣ, ғам нест, Шодем, ки ғам ҳазорчандон додаст.

Гирифт

Он қаср, ки Баҳром дар у ҷом гирифт, Оҳу бача карду рубаҳ ором гирифт. Баҳром, ки гур мегирифти ҳама умр, Дидӣ, ки чӣ гуна

Аз мост

Ободонии майхона зи май хурдани мост, Хуни ду ҳазор тавба бар гардани мост. Гар ман нахурам гуноҳ, раҳмат чи кунад? Ороиши раҳмат аз гунаҳ

Аз буи Шароб

Чандон бихурам, шароб, к-ин буи шароб, Ояд зи туроб, чун шавам зери туроб. Гар бар сари хоки ман расад мамуре, Аз буи шароби ман

Таъна мазан

Гар май нахурӣ, таъна мазан мастонро, Бунёд макун ту ҳилаву достонро. Ту ғарра аз онӣ, ки нануши ман ноб, Сад кор кунӣ, ки май

Маро чи суд

Ҳарчанд, ки рангу руи зебост маро, Чун лола руху чу сари балост маро. Маълум нашуд, ки дар тарабхонаи хок Наққоши азал баҳри чӣ орост

Чи бояд шуд

Оқил ба чи умед дар ин қуҳнасаро. Бар давлати у ниҳад дил аз баҳри Худо? Ҳар гоҳ ки хоҳад, нишинанд бар ҷой, Гирад аҷалаш

Мастиву хушёри

Ошиқ ҳама сола масту шайдор бодо, Девонаву шуридаву расво бодо Дар ҳушёрӣ ғуссаи ҳар чиз хурем, Чун маст шудем, ҳар чи бодо бодо.

Хасрат андар дили мо

З-ин даҳр, ки буд муддате манзили мо, Н-омад ба ҷуз аз болову ғам ҳосили мо, Афсус, ки ҳал нагашт як мушкили мо, Рафтему ҳазор

Макун фикри фардоро

Чун уҳда намекунад касе фардоро, Ҳоли хуш кун ту ин дили шайдоро, Май нуш ба нури моҳ, эй ёр , ки моҳ Бисёр барояду

РАВ КУНУН ДОРУ БИЁР

«Монтиёри номӣ» — и қишлоқи мо, Менамояд ҳар гаҳе хоҳад мақом. Ӯ ба ҷои хизмату кори накӯ. Месарояд ин сурудашро мудом:   «Монтиёрам, монтиёрам,

Ифлосии дил

Ғараз он ҷо, ки бор бикушояд, Дўстиро маҷол танг ояд. Рахт бандад зи дил вафову вифоқ Хона гирад ба сина буғзу нифоқ.

Турки дилрабо

Дил ошиқи чашми масту турконаи туст, Ту шамъиву олам ҳама парвонаи туст. Чону дили мо ошиқу девонаи туст, Ту хонаи дил шудиву дил хонаи

ДАР АЛОМАТИ МАРДИ НОДОН         

Шуд  ду  хислат  марди  нодонро  нишон: Сӯҳбати  сибёну  рағбат  бо  занон.

ХАМӮШӢ ВА САХОВАТ

Ҳосил   ояд  чор  чиз  аз  чор  чиз, Ёд  гир  ин  нуқта  аз  ман,  эй  азиз. Хомӯширо  ҳар  кӣ  созад  пешае, Гардад  эмин,  набвадаш  андешае.

АМАЛИ  ЧАҲОР  ЧИЗ

Бар  ҳама  касс  нек  бошад  чаҳор  чиз, Бо  ту  гӯям  ёдгираш ,  эй  азиз : Аввал  он  бошад,  ки  бошӣ  додгар, Ҳам  зи  ақли 

Наъти  саидулмурсалин  саллалоҳу  алайҳи  васаллам

Шукри  ҳақро , ки  пешво дорем, Пешвое  чу   Мустафо  дорем. Меҳтару  беҳтару  гузини  ҳама, Сарвару  хотиму  нигини ҳама. Ӯ шариат  баён  кунад  моро, Ӯ 

ДУХТАРИ ХАЛҚИ ДАЛЕР

Дар набарди зиндагонӣ духтари халқи далер Дар Корея муддате ҷангид, охир шуд асир.   Дасту по бастанд маҳкам душманонаш бо сутун, «Ҷанг кун бинем!»

ХОҲАМАТ РӮЗИИ ПАРОКАНДА

Хоҳамат бахт, бахти поянда, Қисмати бобарору рангине. Хоҳамат ризқи бас пароканда, Ки варо ҷӯиву ҷаҳон бинӣ. Хоҳамат бахтбони бономус, Ҳамчу худ ғамшарику созанда. Хоҳамат

ОШИҚ

Ҳазорон ҷон ба қурбон дора(д) ошиқ, Фидокорест, паймон дора(д) ошиқ. Фарози ҳафтгунбад кай писандад? Макон дар кӯи ҷонон дора(д) ошиқ. Ҳамеша ёди ҷонон аст

Санги таърихгир

Чу Ансорӣ ба рӯи тахтасанге Навиштам чанд байти сӯзноке. На баҳри шӯҳратею ёдгорӣ, Фақат бар хотири як номи поке. Навиштам номи поки дилбареро, Пас

МАЗАММАТИ ХАШМУ ҒАЗАБ 

Эй  писар,  ҳар  кас  ки  дорад  чор  чиз, Чори  дигар  ҳам   шавад  мавҷуд  низ. Оқибат  расвои  ояд  аз  лаҷоҷ, Хашмро  накнад  пушаймонӣ  илоҷ. Бегумон 

Аз хок аст

Хоке, ки ба зери пои ҳар ҳайвонест, Каффи санамеву чеҳраи чононест. Ҳар хишт, ки бар кунгураи айвонест, Ангушти вазир ё сари султонест.

Умари Хайём — Рубоиёт — 3

139 Ҳар сабза, ки бар канори чуе будааст, Гуй, ки хати фариштахуе будаст. То бар сари сабза по ба хори наниҳи. К-он сабз зи

Умари Хайём — Рубоиёт-1

Дунё на мақоместу на чои чишаст, Фарзона дар у хароб авлотару маст, Бар оташи ғам зи бода обе мезан, З-он пеш, ки дар хок

ЗИНДАГӢ, БИНМО БА МАН РОҲИ САФЕД!

Духтаре рӯзе ба ман мактуб дод, Буд мактубаш муҳаббатномае. Буд арзи ишқи софе, эътиқод Бо забони коғазею хомае. Шарм карду рафт пас аз назди

ҒАМХОРАГӢ  КАРДАН  БО  МАРДУМ

Бар  сари  болини  беморон   гузар, З-он  ки  ҳаст ин  суннати  хайрулбашар. То  тавонӣ, ташнаро   сероб  кун, Дар  маҷолис  хидмати  асҳоб  кун. Хотири  айтомро  дарёб 

СУХАНИ МАРДУМОНИ ОДДӢ

Ҷаҳонгирон боз ҳам ҷанг мехоҳанд, Аз шараф безоранд, нанг мехоҳанд. Мушти ҳамдастӣ маҳкамтар, ёрон! Ин сангҳои ваҳшӣ санг мехоҳанд.   Мо ҳама дорем ишқи

БУЛБУЛИ ХОНИШ

Сад барг хандон шудааст, Булбул ғазалхон гаштааст, Олам гулистон шудааст   Гулғунча чашмаш боз кард, Сад шеваю сад ноз кард, Аёми нек оғоз кард.

ҚАНОАТ  ВАРЗИДАН       

Бо  қаноат  соз  доим,  эй  писар, Гар  чи  ҳеҷ  аз  фақр  набвад  талхтар. Ҳар  саҳар  бархезу  истиғфор  кун, Фурсате  акнун  кӣ  дорӣ,  кор  кун.

ҲОҶАТ  ХОСТАН

Ҳоҷати  худро  маҷӯй  аз  зиштрӯй, Он  ки  дорад  рӯи  хуб,  аз  вай  биҷӯй. Мӯминеро  бо  ту  чун  афтод  кор, То  тавонӣ  ҳоҷатӣ  ӯро  барор.

Хасту нест

Чун ҳаст зи ҳар чи ҳаст бод андар даст, Чун нест зи ҳар чи нест нуқсону шикаст. Ангор, ки ҳар чи ҳаст дар олам

Дарёб, ки умри рафтаро натавон ёфт

Чун булбули маст роҳ дар бустон ёфт, Руи гулу чоми бодаро хандон ёфт, Омад ба забони хол, дар гушам гуфт: «Дарёб, ки умри рафтаро

ТУӢ,  ТУ!

Дар байни нозанинон моҳи замон туӣ, ту, Дар олами муҳаббат меҳри ҷаҳон туӣ, ту.   Равшан намояд ин дар дилро фурӯғи ҳуснат, Ҳам нури

Умари Хайём — Рубоиёт 4

173 Аз ранч кашидаи одами хур гардад, Қатра чу қадаш ҳабси садаф, дур гардад. Гар мол намонд, сар бимонод ба чой, Паймона чу шуд

Ишку мухаббат чист?

Эй ишқ, эй тараннуми номат таронаҳо, Маъшуқи ошнои ҳама ошиқонаҳо, Эй маъни ҷамол ба ҳар сурате ки ҳаст Мазмуну муҳтавои тамоми таронаҳо Бо ҳар

ФАЗИЛАТИ  МЕҲМОН

Эй  бародар,  меҳмонро  нек  дор, Ҳаст  меҳмон  аз  атои  кирдигор. Меҳмон  рӯзӣ  зи  худ  меоварад, Пас  гуноҳӣ  мизбонро  мебарад. Ҳар  киро  ҷаббор  дорад  душманаш,

ҚАСОВАТИ  ҚАЛБ

Сахтдилро  се  аломат  ёфтам, Чун  бидидам,  рӯ   аз  ӯ  бартофтам. Бо  заифон  бошадаш  ҷавру  ситам, Ҳам  қаноат  набвадаш  бо  бешу  кам. Мавъизат  ҳарчанд  гӯӣ 

ВАЪДА

Сардори мо ба минбар, Баромад бо карру фар. Халтаи гапро кушод Ваъдаи бисёре дод: — Мо барои бачагон Созем боғи калон, Ҷояш ҳамворӣ бошад,

НАТОИҶИ  САХОВАТ

То  биёбӣ  аз  паси  шиддат  раҳо. Бош  пайваста  ҷамонмард,  эй  ахӣ, З-он  кӣ  набвад  дузахӣ  мардӣ  сахӣ. Дар  руҳи  марди  сахӣ  нури  сафост, З-он 

ЁДИ ЯК ҲАМСАБАҚИ МАРҲУМАМ

Ёд дорам, ки ба ангушти ишорат рӯзе Духтареро ба қади роҳ нишонам дода, Гуфтӣ: ваҳ, ошиқи ӯям, хабараш нест аз ин Меҳраш андар дилу