Шӯхӣ — ханда Архив

Боре рӯбоҳи маккор, Сардори ҷонварон шуд. Ҷайраи бечораро, Ҷангу маломат намуд. Ҷайра гунаҳгор будаст: Ҷомааш хордор будаст. Ба пушти серхори вай. Чих ел савор

Ҷони  ширин  як  нигоҳат  мекунам, Ҳамчу  туҳфа пушту  паноҳат мекунам. Гар  нафаҳми бо  нигоҳу  бо  сухан, Баргашта   рута  сиёҳ мекунам.

Шӯхам ба шӯхӣ-шӯхӣ, Бар ман бипошид духи. Гуфто: Дигар махӯр ғам, Хушбӯтар аз кулӯхӣ.

Танам дарде надорад, Дастаму поям баҷо, Мехоҳам, коре кунам, Наметавонам, чаро?   Ҳавлиро бояд рӯбам, Шӯям фарши хонаро, Аммо наметаонам, Хушам  наояд,   чаро?  

Аз барои халқ асло накардам кори соз, Шуғл варзам дар лаби Кофарниҳон соли дароз. Тӯри афғонӣ ба китфам сайди моҳӣ мекунам. Меравам бо шавқи

Нағмаи бисёр дорӣ, порахӯр, Ростӣ, чун аждаҳорӣ, порахур. Ҳар касе гӯяд салом аз эҳтиром, Аз кафаш умедворӣ, орахӯр.   Дасти худро гар барад сӯи

«Монтиёри номӣ» — и қишлоқи мо, Менамояд ҳар гаҳе хоҳад мақом. Ӯ ба ҷои хизмату кори накӯ. Месарояд ин сурудашро мудом:   «Монтиёрам, монтиёрам,

Сардори мо ба минбар, Баромад бо карру фар. Халтаи гапро кушод Ваъдаи бисёре дод: — Мо барои бачагон Созем боғи калон, Ҷояш ҳамворӣ бошад,

Имруз, ки мавсими ҷавонии ман аст, Май хоҳам, аз он ки шодмонии ман аст, Айбам макунед, агарчи талхаст, хуш аст, Талх аст, аз он

Порахӯре кард одат, Ба хӯрдани молу пул. Ҳар касе, ки «ма» гӯяд, Менамуд онро қабул.   Аз «те» мудом қимоб буд, Шунидам ҳам намехост.