Дар оѓози ин сухан гўяд
Ҷаҳондида диҳқон чунин кард ёд,
Ки Кисро чу тоҷи шаҳӣ барниҳод,
Ба пирўз рўзе яке сур кард,
Ҷаҳонро аз оҳарманон дур кард.
Ба доду диҳиш дар ҷаҳон фош гашт,
Ҳама фарши бедодҳо дарнавашт.
Равон шуд ба коми дилаш Моҳу Тир,
Бар ў офарин кард барнову пир.
Худойи ҷаҳон комгориш дод,
Ҷавонмардию бурдбориш дод.
Сипоси Худовандро кор баст,
Зи фарзонагон, лоҷарам, бурд даст.
Касеро, ки Эзад бувад раҳнамун,
Нагардад варо бахт ҳаргиз нагун.
Чу якчанд дар подшоҳӣ бимонд,
Ҳунарро ба тахти шаҳӣ барнишонд.
Яке тоҷи фармуд гавҳарнигор,
Бар ў дурру ёқут бурда ба кор.
Яке тоҷ тобонтар аз Муштарӣ ,
Ҳама кас мар ўро ба ҷон муштарӣ!
Чу Хуршед рахшон зи чархи баланд,
Чӣ аз баҳри пешӣ, чӣ аз баҳри панд!
Бар он тоҷ-бар бисту се кунгара ,
Ба зевар биёроста яксара!
Ҳама панду ҳикмат, ҳама банду ноз,
Дар ў карда андешаҳои дароз.
Бар он тоҷ-бар Хусрави додгар
Набишта яке «Панднома» ба зар.
Аз ў ҳар суханро баҳо ҷон ҳазор,
Чу бошад ба чунон сухан хостор.
Аз ин гуна тоҷе бар айвони ўй
Биёвехта буд ба фармони ўй.
Чу Хуршед додӣ ба Ховар навид,
Шудӣ зоѓ пинҳон зи бози сапед.
Бипўшидӣ аз нури Меҳр осмон
Музаъфар яке ҷомаи парниён,
Ҷаҳонҷўй Кисро дар он зери тоҷ
Нишастӣ абар хусравӣ тахти оҷ.
Бидодӣ ба расми ниёкон-ш бор,
Шудандӣ ба хидмат бари шаҳриёр.
Аз он тоҷу он пандҳои сутург
Ҳаме дониш омўхт хурду бузург.
Ҷаҳондор ёри ҷаҳоншоҳ шуд,
Баландахтару афсари Моҳ шуд.
Набишта чунон буд абар тоҷ-бар,
Ки эй марди доно, ба худ дарнигар!
