Диле дил
Ман аз ин қофияпардозиҳо бисёр дилгирам.
Дилам шеъру суруди бетавофутро набипзирад.
Суруде хоҳаму шеъре,
Ки мадду ҷазри дарёи дили моро фаро гирад.
Суруде хоҳаму дастон,
Ки мисли нақбканҳо кӯҳ бишкофад.
Ба мисли шоҳибофон шоҳӣ бофад.
Ба мисли селаи мурғон кунад парвоз,
Замину осмонро пур кунад аз хонишу овоз.
Дар ӯ дил муҳтавӣ бошад,
Равон ҳарфи равӣ бошад.
Дар ӯ ҳар зинда монад зиҳаёту шод,
Дар ӯ куҳна навӣ бошад.
Суруде хоҳаму дастон,
Ки мисли модарон шабҳо нахобад,
Чунон дастон, ки чун маъданшиносон
Зи хоки хоксориҳои мо кони тило ёбад.
Дарахтонро кунад пайванд ҳамчун боғбони пир,
Чу пири ишқ дилҳоро ба дилҳо роҳ бинмояд.
Аз ӯ ҳам бӯи ашку хун,
Аз ӯ ҳам бӯи дил ояд.
Суруде хоҳаму шеъре
Ки он аз дарди мо огоҳ бошад.
На чун афсона тӯлонӣ,
Чу умри шоирон кӯтоҳ бошад.
Ба мо моро шиносонад,
Ба мо моро бифаҳмонад.
Сари моро ба шӯр орад,
Дили моро биларзонад, –
Бигӯяд то кӣ ҳастему чӣ корему чӣ мехоҳем?
Зи дунёи муаммо ё магар мо ҷумла огоҳем?
Суруде хоҳаму дастон –
Дар ӯ ҳар як ибора бо ибора,
Ҳар ҳиҷое, бо ҳиҷое,
Нуктае бо нуктае,
Андеша бо андешае
Чу ду ёри қарину ҳамзабон бошанд,
Чу ду ёри ҳамоғӯши зи дунё шодмон бошанд.
Чу медонам, ки пайванди ҳиҷое бо ҳиҷое
Камтар аз пайванди ду ирқу ду миллат нест.
Чу медонам, ки пайванди ҳиҷое бо ҳиҷое
Камтар аз пайванди ду қитъа,
Ду кишвар ё ду давлат нест.
Суруде, хоҳаму дастон
(Шумо, эй мутташоирҳо, ҳама хомӯшӣ бигзинед,
Дили танги шумо аз қофия ҳам тангтар бодо!)
Суруде хоҳаму дастон,
Ки дунё ҳамсадою ҳамнаво бошад.
Заминҳову замонҳоро висолу иттисол орад,
Барои ҳар забону миллату ирқу нажоди даҳр
Фаҳмову раво бошад.
1971
Муаллиф: Лоиқ Шералӣ
