ФАХР
Аё модар – табиат, гар зи ман месохтӣ кӯҳе,
Паёпай ашкҳоям мисли дарё паст мерафтанд.
Ва армони дилам як порасанги сард мегардид,
Тамоми орзуҳо барабас аз даст мерафтанд.
Агар месохтӣ аз ман гиёҳистони атрогин,
Дареғо, мешудам рӯзе хазону зард мегаштам.
Маро месохти саҳро, вуҷудам аз шарар месӯхт,
Чу вулқон дарди ман месӯхт, ман бедард мегаштам.
Агар месохтӣ сайёра, дар бурҷи фалак аз ман,
Маро мемондӣ андар кунҷи узлат бо сари танҳо,
Яқин донам, ки метаркидам аз танҳоиям рӯзе,
Ба ту, модар – табиат, мешудам ман офате он гоҳ.
Ба фарқат лаҳза-лахза боду бӯрон аз дилам мерехт,
Агар месохтӣ баҳри пур аз ошӯб ту аз ман.
Ва ё абре маро месохтӣ дар олами гардун,
Панаҳ андар канорам менамудам меҳри нурафкан.
Ҳазорон шукр, аз ман сохтӣ инсони соҳибдил,
Ба руям аз саодат, аз шарофат нур мепоши.
Ҳамефахрам, ки ман рӯзе тамоми дардҳоятро
Даво созам, ки то дар хизмати ман раҳнамо бошӣ.
