ФАВОИДИ  ХОМӮШӢ

Эй  бародар,  гар  ту  ҳастӣ  ҳақталаб,

Ҷуз  ба  фармони  худо  макшой  лаб.

Гар  хабар  дорӣ  зи  ҳайи  лоямут,

Бар  даҳони  худ  бинеҳ  муҳри  сукут.

Эй  писар,

панду  насиҳат  гӯш   кун ,

Гар  наҷоте  боядат  хомӯш  кун.

Ҳар  киро  гуфтор  бисёраш  бувад,

Дил  даруни  сина  бемораш  бувад.

Оқилонро  пеша  хомӯшӣ  бувад,

Пешаи   ҷоҳил  фаромӯши  бувад.

Хомӯши  аз  кизбу  ғайбат  воҷиб  аст,

Аблаҳ  он  ки  ӯ  ба  гуфтан  роғиб  аст.

Эй  бародар,  ҷуз  санои  ҳақ  магӯ,

Қавли  худро  аз  барои  дақ  магӯ.

Ҳар  ки  дар  банди  иморат  мешавад,

Ҳарчи  дорад,  ҷумла  ғорат  мешавад.

Дил  зи  пур  гуфтан  бимирад  дар  даҳан,

Гарчи  гуфтораш  бувад  дури  Адан.

Он  ки  саъй  андар  фасоҳат  мекунад,

Чеҳраи  дилро  ҷароҳат  мекунад.

Рав,  забонро  дар  даҳон  маҳбус  дор,

В-аз  халоиқ  хешро  маъюс  дор.

Ҳар  кӣ  ӯ  бар  айби  худ  бино  шавад,

Рӯҳи  ӯро  қуввате  пайдо  шавад.

Муаллиф: Чаҳор Китоб (Чоркитоб 4)

---

---