ҒАМХОРАГӢ  КАРДАН  БО  МАРДУМ

Бар  сари  болини  беморон   гузар,

З-он  ки  ҳаст ин  суннати  хайрулбашар.

То  тавонӣ,

ташнаро   сероб  кун,

Дар  маҷолис  хидмати  асҳоб  кун.

Хотири  айтомро  дарёб  низ,

То  туро  пайваста  ҳақ  дорад  азиз.

Чун  шавад  гирён  ятиме  ногаҳон,

Арши  ҳақ  дар  ҷунбиш  ояд,

он   замон.

Чун  ятимеро  касе  гирён  кунад,

Молик  андар   дӯзахаш  бирён  кунад.

Он  кӣ  хандонад  ятими  хастаро,

Боз  ёбад  ҷаннатӣ  дарбастаро.

Ҳар  кӣ  асорат  кунад  фош,

эй  писар ,

Аз  чунон  кас  дур  мебош,

эй  писар.

Дар  ҷавонӣ  дор  пирон  азиз,

То  азизи  дигарон  бошӣ  ту  низ.

Бо  заифон  гар  бибахшоӣ  равост,

К-ин  зи  сиратҳои  хуби  авлиёст.

Бар  сари  сайре  махур  ҳаргиз  таом,

То  намирад  дар  бадан  қалб,

эй   ғулом.

Иллати  марду  зи  пурхорӣ  бувад,

Хӯрданӣ  пур  тухми  беморӣ  бувад.

Роҳате  набвад  ҳасуди  шумро,

Козибӣ  бадбахтро  набвад  вафо.

Ҳар  мунофиқро  ту  душмандор  бош,

Аз  ваю  аз  феъли  вай  безор  бош.

Тавбаи  бадхӯ  куҷо  маҳкам  бувад,

Мар  бахилонро   мурувват  кам  бувад.

То  шавад  дини  ту  софӣ  чун  зулол,

Бош  доим  толиби  қути  ҳалол.

Он  кӣ  бошад  дар  паи  қути  ҳаром,

Дар  тани  ӯ  дил  ҳамемирад  тамом.

Муаллиф: Чаҳор Китоб (Чоркитоб 4)

---

---