Ҳар
Ноҷӯрии оламе зи ноҷӯрии мост,
Ҳар роҳ ки дур бошад, аз дурии мост.
Ҳар ганҷ ки дар кӯҳ ниҳон аст ҳанӯз,
Аз кӯҳ маҷӯ айб, ки аз кӯрии мост.
Моем на аз қабилаи раҳгузарон,
Моем на аз тоифаи беҳунарон.
Дар навбати худ қалам ба даст омадаем,
Тасҳеҳ кунем то хатои падарон.
Умри гузарон хоҳӣ-нахоҳӣ, гузарад,
Магзор варо, ба рӯсиёҳӣ гузарад.
Бар подшаҳон ҳасад мабар, эй сода,
То ҳар нафасат ба подшоҳӣ гузарад.
Бе мову ту даҳр номукаммал будаст,
Муҳтоҷ ба мо ҷаҳони маътал будаст.
Ҳар кас зи хатои умр тарсад, ӯро
Худ зода шудан хатои аввал будаст.
Ёрон, ба сари мазори ман нола кунед,
Шарҳи худро нависед
