ҲАСРАТ
Кӯр шуд роҳ миёни ману ту,
Канда шуд ҳалқаи пайванд дигар.
Баъд аз ин роҳ ба манзил набарад,
Баъд аз ин роҳ дигар, банд дигар.
Кӯр шуд роҳ миёни ману ту.
Ману ту ҷуфти кабӯтар будем.
Хандаю гиряи мо бо ҳам буд.
Лона дар шохи дарахт аст ҳанӯз
Монда ҳайрону парешон ба сукут.
Ману ту ҷуфти кабӯтар будем.
Ману ту ғунчаи як гул будем.
Ҳасрато, чашм расид, сармо зад.
На ба фарқи гияҳи бесуде,
Аз раҳи рашку ҳасад бар мо зад.
Ману ту ғунчаи як гул будем.
Зиндагӣ омадану рафтанҳост,
На баҳорем, ки такрор шавем.
На худоем, ки бе будани худ
Ба нафасҳои ҳама ёр шавем.
Зиндагӣ омадану рафтанҳост.
Аз ману ту на нишонест ба роҳ.
Ҳамчу бӯи гулу ҳамчун парвоз
Як нафас сайр намудему халос,
На зи анҷом ва на аз оғоз
Аз ману ту на нишонест ба роҳ.
Панҷаам шонаи мӯҳоят буд.
Хандаам буд суруди шодӣ.
Нигаҳам нусхаи дил буду аз он
Ҳар чӣ мехост дилам, мехондӣ.
Панҷаам шонаи мӯҳоят буд…
16.5.1965
Муаллиф: Лоиқ Шералӣ
