Ҳикмати зиндагӣ
Гарчи ҳамсояему ҳамдаврон,
Ҳар кадоме ситораи дурем.
Як сареву ҳазор савдое,
Худсару худписанду мағрурем.
Зиндагӣ бас фиребамон бидҳад,
То варо боз дӯсттар дорем.
То варо мо дуруст бишносем,
То аз ӯ ҳеҷ дил набардорем.
Мо ҳама фард, мо ҳама мутлақ,
Чун вуҷуди азизи нотакрор.
Бо ҳазорон рафиқ танҳоем,
Бо ҳазорон ҳабиб беғамхор.
Ганҷҳои тилои номакшуф
Дар раги хуни худ ниҳон дорем.
Сари мо посбони сирри мост,
Дар дили хеш сад ҷаҳон дорем.
Ҳар гаҳ аз даҳр рахт барбандем,
Ҳамраҳи мо ҷаҳони мо мирад,
Аввалин бӯса, охирин оғӯш,
Ғазалу достони мо мирад.
Чашми ахтаршинос чун Гермес1
Ёбаду боз гум кунад моро.
Баъди он ҳеҷ гаҳ нахоҳад ёфт
Солиён ҷуста осмонҳоро.
Ҳамраҳи мо чу ахтари пинҳон
Шеърҳои нагуфта хоҳад мурд.
Кушта моро чу фарди нотакрор
Зиндагӣ ҳам фиреб хоҳад хурд…
1972
Муаллиф: Лоиқ Шералӣ
