ИФТИХОР ВА ЭЪТИРОЗ
бори нахуст
тақлид мекунам
аз Пабло Неруда,
на ҳудаю беҳуда,
балки дониста, –
зеро тақлид аз бузургон
гирифтани хок аст
аз теппаи баланд,
овехтан аст
аз дори баланд,
роҳ сипардан аст
аз паст ба боло,
парвоз аст
аз замин ба само…
Бале,
тақлид мекунам
дар ин сарвода
аз Пабло Неруда
ва иншо мекунам
бе арӯз,
бе қофия
сода
чун гули пиёда
сар зада аз хок.
Гоҳо аз минбарҳо
дар кунгураҳо
дар китобу дафтарҳо
рӯзномаву маҷаллаҳо
нотиқи булфузуле,
қаламкаши гӯле
бо бонги баланд
бо ранги баланд
мегӯяд
ё менависад:
Халқи тоҷик
дар гузашта
бесавод буд
саросар…
Қаҳ! Қаҳ! Қаҳ!
Эй кавдан!
Эй сагдаҳан!
Ту бесаводӣ
Ё Рӯдакӣ?
Ту бесаводӣ
Ё Фирдавсӣ?
Ту бесаводӣ
Ё Сино?
Ё Хайём?
Ё Ҳофиз?
Ё Саъдӣ?
Ё Румӣ?
Ё Низомӣ?
Ё Саноӣ?
Ё Аттор?
Ё Соиб?
Ё Ҷомӣ?
Ё Биноӣ?
194 Лоиқ Шералӣ
Ё Камол?
Ё Носири Хисрав?
Ё Бедил?
Ё Саййидо?
Ё Дониш?
Ё Шоҳин?
Дар баробари ин бузургон
кӯрии ту мусаллам аст,
омин!
Ҷаҳли мураккаб аст
бесавод хондан
як халқи тамомро,
ки таърих дошта,
таърих офарида.
Савод худ чист?
Ту хиради халқ,
фитрати халқ,
заковати халқ,
ҷибиллати халқро бубин,
ки ҳам худро
ва ҳам ворисонро
аз гирдоби таърих
барои фардо
саломат дошта!
Онон –
он «бесаводон»
дар сар дастор
дар фурӯғи шамъ
бедиплом
бе хатми дорулфунун,
бе дифои унвон,
бе даъвои мукофот,
бе талоши навраҳон,
бекасу бенаво,
бемаошу вазифа
бесавод буданд то бад-он ҷо,
ки мекарданд иншо
ҳиҷои сабз,
сухани дӯшиза,
ҳатто қавоиди улум,
аз хок то анҷум
буда манзум.
Шеърҳо гуфтанд
шеърҳои офтобӣ –
пурнуру пуршӯр
аз ишқу озодӣ,
Аз обу ободӣ,
аз доғи қисмат,
аз ранҷу меҳнат,
аз бедоди шоҳ,
аз нанги боргоҳ,
аз рӯҳи озод –
рӯҳи нофармон,
аз қиёму ниҳзат
бо замон
бо ҷаҳон
бо ҳафт осмон.
Инқилобе карданд
дар илму фан
дар сухан
дар мағзи инсон
дар рӯҳи инсон,
ки билотардид
метавон гуфт
бо ҳама нозиш,
ки Инқилоби Ленин
қатрае об хурда
аз дарёи Шеъри Аҷам…
Инқилобе карданд
дар мафкураи хокиён,
ки имрӯз
ҳазор афсӯс
номзадчаҳое,
ки аз савлаташон
осиё мегардад,
докторчаҳое,
ки аз ҳайбаташон
замин меларзад,
бо унвонҳои сақил,
бо ҷузвдонҳои дамида,
бо кифҳои пундида
бо салобати пуч
бо маҳобати хушк
бо дараҷоту мақомот
оҷизанд бирасанд
ба кунҳи эъҷози онон;
оҷизанд
байтеро,
талмеҳеро
маъно кунанд
аз Бедил.
Як бунёди адаб
қобил нест
«Ғиёс-ул-луғоте»-е
биофарад
барои ифтихор,
барои халқ.
Аммо замоне
марди бофарҳанге
