ҶАВОНИИ ПАДАРОН
Бо қаҳқаҳи мастонаю бо шеъру тарона,
Бо рӯҳияи ғолибу ошӯбгарона,
Бо тантанаи ақл карон то ба карона,
Чун рӯд ба сад ғулғула бигзашт ҷавонӣ,
Чун раъд ба сад валвала бигзашт ҷавонӣ.
Раҳ сохт, раҳ омӯхт, хато кард, хато сӯхт,
Дил бурд, дил овард, дил омӯхт, дил афрӯхт,
Аз рафтаву аз омада бас таҷриба андӯхт,
Мушкил зи ҳама мушкила бигзашт ҷавонӣ,
Масъули ҳама масъала бигзашт ҷавонӣ.
Саршори таманнову тақозову тараддуд,
Маъмури ҷаҳонсозию тармиму таҷаддуд,
Пурбори ҳавасҳову нафасҳои таболуд,
Пурдил зи ҳама фосила бигзашт ҷавонӣ,
Сарқофилаи қофила бигзашт ҷавонӣ.
Дар чашм уфуқҳо ба ҳама ҷозибаю ранг,
Дар дил тапиши гарми замон бо ҳама оҳанг,
Дар чеҳра нишони ҳама ганҷинаи фарҳанг,
Дар сар гули сад машғала бигзашт ҷавонӣ,
Дар по гули сад обила бигзашт ҷавонӣ.
Чун ходими даври худу арбоби замонӣ,
Бо дарди замину заману дарди ҷаҳоне,
Бигзашт ҷавонию ба ҷо монд ҷавонӣ…
Беҳила зи сад марҳала бигзашт ҷавонӣ,
Пуршӯру қавиҳавсала бигзашт ҷавонӣ.
Қонунгари даврони пур аз шӯру шарар буд,
Дар даст калиди ҳама бобу ҳама дар буд,
Омода ба ҳар амри Ватан – марди сафар буд,
Рахшанда ба каф машъала бигзашт ҷавонӣ,
Аз роҳи замон бегила бигзашт ҷавонӣ…
* * *
Чу табболе шабе борони хашмӣ
Ба боми хонаҳо чӯбакзанӣ дошт.
Дили ман андаруни синаи танг
Зи тобу таб бинои ҷонканӣ дошт.
Арӯси орзуи ман! Куҷоӣ,
Ки борон асту борон асту борон.
Раши борон ба чанги бод дидам
Мисоли кокулат пурмавҷу печон.
Дилам хоҳад равам аз хона берун
Давам дар зери борон то уфуқҳо,
Равам он ҷо, ки шояд вонамояд
Нишони орзуи мурдаамро.
Дилам хоҳад равам аз хона берун
Тамоми шаҳрро оғӯш гирам.
Зи пушти тӯри борон чун биёӣ,
Зи ҷӯши лаззати шодӣ бимирам.
Тамоми кӯчаи шаҳри Душанбе
Хаёле аз қадамҳои ту дорад.
Дили ман бо ҳама шӯру ҷунунаш
Таманнои саропои ту дорад.
Биё, к-аз орзуи худ ситонем
Насиби чанд рӯзи рӯзгорон.
Арӯси орзуи ман! Куҷоӣ,
Ки борон асту борон асту борон…
Ту, эй гаҳвораю тобути ишқи ман!
Дар оғӯши ту гарчи зиндагиям нест,
Дар оғӯши ту мехоҳам бимирам.
Дар оғӯше, ки холӣ аз ман асту пур зи армонҳо,
Дар оғӯше, ки холӣ аз ман асту пур зи ҳирмонҳо,
Дар оғӯше, ки атри шеъри тар дорад,
Дар оғӯше, ки дидори саҳар дорад.
Дар оғӯши ту мехоҳам бимирам,
Дар оғӯше, ки дар навмедиям уммедҳое ҳаст.
Дар оғӯше, ки андар рӯзҳои тираи умрам
Бароям нав ба нав хуршедҳое ҳаст.
Дар оғӯши ту мехоҳам бимирам,
Дар оғӯше, ки мебошад ҳаволатгоҳи рӯҳи ман.
Дар оғӯше, ки маҳрумам,
Дар оғӯше, ки мебошад ҳаловатгоҳи рӯҳи ман.
Ту, эй гаҳвораю тобути шеъри ман,
Дар оғӯши ту гарчи зиндагиям нест,
Дар оғӯши ту мехоҳам бимирам,
Дар оғӯше, ки қадрашро надонистам,
Дар оғӯше, ки меҳрашро наварзидам,
Дар оғӯше, ки боре ҳам наарзидам…
Ногаҳон – он сон ки борад шохборон
Зиндагиям пур шуд аз овози ту.
Ногаҳон – он сон, ки гул резад
дар айёми гулафшон
Бар сари ман рехт сӯзу сози ту.
Ман тиҳӣ будам зи лаззатҳои дард,
Ман тиҳӣ будам зи дарди шоирона.
Ногаҳон – он сон, ки бошам рӯ ба рӯ
бо обшорон
Зиндагиям пур шуд аз шеъру тарона
Ман ба худ печида будам.
Ман зи худ ранҷида будам.
Пеши болои баландат
Дасткӯтоҳии дилро дида будам.
Ман туро ҳарчанд куштам дар дилам,
Боз ишқат зиндатар шуд.
Он шарори нимсӯзи орзуҳо
Боз ҳам сӯзандатар шуд –
То бад-он ҷое, ки ҳар рӯзу шабам
Бе ту бигзашту барои ту гузашт,
То бад-он ҷое, ки умрам дилкашол
Шеър дар лаб беризои ту гузашт.
Лек ҷони орзуманди ҷавонам
Мамлу аз дарду ғаму эъҷози туст.
Зиндагии камхурӯшам
Ҳар нафас лабрез аз овози туст.
1975
