МАРДИ  МУНОФИҚ

Дур  бош,  эй  хоҷа,

аз   аҳли  нифоқ,

Дар  ҷаҳаннам  дон  мунофиқ  то  висоқ.

Се  аломат  дар  мунофиқ  зоҳир  аст,

З-он  сабаб  мақҳури  қаҳри  қоҳир  аст:

Ваъдаҳои  ӯ  ҳама  бошад  хилоф,

Қавли   ӯ  набвад  ба  ғайр  аз  кизб  лоф.

Мӯминонро  кам  иноат  мекунад,

Ҳам  амонатро  хиёнат  мекунад.

Нест  дар  ваъда  мунофиқро  вафо,

З-он  набошад  дар  рухаш  нури  сафо.

То  на  пиндорӣ  мунофиқро  амин,

Нест  бод  осараш  аз  рӯи  замин.

Аз  мунофиқ,  эй  писар,

парҳез  кун,

Теғи  кин   аз  баҳри  қатлаш  тез  кун.

Бо   мунофиқ  ҳар  кӣ  ҳамраҳ  мешавад,

Манзили  ӯ  дар  таги  чаҳ  мешавад.

Муаллиф:

Шарҳи худро нависед