ФАЗИЛАТИ  МЕҲМОН

Эй  бародар,  меҳмонро  нек  дор,

Ҳаст  меҳмон  аз  атои  кирдигор.

Меҳмон  рӯзӣ  зи  худ  меоварад,

Пас  гуноҳӣ  мизбонро  мебарад.

Ҳар  киро  ҷаббор  дорад  душманаш,

Боз  дорад  меҳмон  аз  масканаш.

Мӯмине  к-ӯ  дошт  меҳмонро  накӯ,

Ҳақ  гушояд  боби  раҳматро  бар  ӯ.

Ҳар  киро  шуд  табъ  аз  меҳмон  малул,

Аз  вай  озурда  худову  ҳам  расул.

Бандае  к-ӯ  хидмати  меҳмон  кунад,

Хешро  шоистаи  раҳмон  кунад.

Ҳар  кӣ  меҳмонро  ба  рӯи  тоза  дид,

Аз  худо  алтофи  беандоза  дид.

Аз  таккалуф  дурр  бош,  эй  мизбон,

То  гаронӣ  набвадат  аз  меҳмон.

Меҳмонро,  эй  писар,  эъзоз  кун,

Гар  бувад  кофир  дар  ӯ   дар  боз  кун.

Ҳаст  меҳмон  аз  атоҳои  карим,

Ҳар  кӣ  з-ӯ  пинҳон  шавад,  бошад  лаим.

Маърифат  дорӣ,  гиреҳ  бар  зар  мабанд,

Чун   расад   меҳмон  ба  рӯяш  дар  мабанд.

Ҳар  кӣ  меҳмонро  гиромӣ  мекунад,

Кӯшише  дар  некномӣ  мекунад.

Ҳар  кӣ  меҳмонат  шавад,  ар,  хосу  ом,

Пешӣ  ӯ  мебояд  овардан  таом.

З-он  чӣ  дорӣ  андаку  беш,  эй  писар,

Бурд  бояд  пеши  ӯяш,  эй  писар.

Нон  бидеҳ  бар  ҷоеъон  баҳри  худой,

То  диҳандат  дар  биҳишти  адн  ҷой.

Бо  тани  ӯр  он  кӣ  бахшад  ҷомае,

Ҳақ  диҳад  ӯро  зи  раҳмат  номае.

Ҳар  кӣ  савбе  бар  тани  ӯре  диҳад,

Дар  ду  олам  эзидаш  нуре  диҳад.

Гар  барорӣ  ҳоҷати  мӯҳтоҷро,

Бар  сар  аз  офтоб  ёби  тоҷро.

Ҳар  кӣ  бошад  ба  давлат  бахт  ёр,

Хайр  варзад  дар  ниҳону  ошкор.

Эй  писар,  ҳаргиз  махур  нони  бахил,

Кам  нишин  дар  умр  бар  хонаи  бахил.

Нони  мумсик  ҷумла  ранҷасту  ано,

Мешавад  нони  сахӣ  нури  сафо.

То   нахонандат,  ба  хонаи  кас  марав,

Дар  паи  мурод  чун  каргас  мадав.

Чашми  некӣ  аз  хасисӣ  дун  мадор,

Сақфи  вайронро  ту  бар  устун  мадор.

Гар  кунӣ  хайре,  ту  он  аз  худ  мабин,

Ҳар  чӣ  бинӣ,  нек  бину  бад  мабин.

Муаллиф:

Шарҳи худро нависед