МУНОҶОТ БА ҶАНОБИ МУҶИБУДДАЪВОТ

Подшоҳо,  ҷурми  моро  даргузор,

Мо  гунаҳгорем,  ту  омурзгор.

Ту  накӯкорию  мо  бадкардаем,

Ҷурми  беандоза  беҳад  кардаем.

Солҳо  дар  банди  исён   гаштаем,

Охир  аз  карда  пушаймон  гаштаем.

Доимо,  дар  фисқу  исён  мондем,

Ҳамқарини  нафси  шаётон  мондаем.

Рӯзу  шаб  андар  маъосӣ  будаем,

Ғофил  аз  амру  навоҳӣ  будаем.

Бе  гунаҳ  нагзашт  бар  мо  соате,

Бо  ҳузури  дил  накарда  тоъате.

Бар  дар  омад  бандаи  бигрехта,

Обрӯи  худ  дар  исён  рехта.

Мағфират  даром  умед  аз  лутфи  ту,

З-он  ки  худ  фармудаӣ:  “ло  тақнату”.

Баҳри  алтофи  ту  бепоён  бувад,

Ноумед  аз  раҳматат  шаётон  бувад.

Нафси  шайтон  зад   каримо  роҳи  ман,

Раҳматат  бошад  шафоъатхоҳи  ман.

Чашм  дорам  аз  гунаҳ  покам  кунӣ,

Пеш  аз  он  к-андар  лаҳад  хокам  кунӣ.

Андар  он  дам  к-аз  бадан  ҷонам  барӣ,

В-аз  ҷаҳон  бо  нури  имонам  барӣ.

Муаллиф:

Шарҳи худро нависед