Омад Наврӯзи!
Сари бодоми пургул дар баҳорон,
Дили ман бо дили ту гуфтугў дошт.
Туро чун шохаи бодоми пургул,
Дили ман дар ҷавони ҷустуҷў дошт.
Гули сурху сафеди шохи бодом,
Парафшон буд дар душу канорат.
Нарафта то ҳануз дар хотири ман,
Ҳамон оғуши пурнози баҳорат.
Ба сар тури арус аз зуфу райҳон,
Фаранҷи дошти аз барги лола.
Ману ту почаки луч руи сабза,
Тару тоза будему ҳаждасола.
Миёни растаи гулҳо давида,
Гули пудинаро бў мекашидем.
Чу занбури асал дар тори гулҳо,
Ману ту шираи гул мемакидем.
Ману ту ҳарду як ҷуфти муҳаббат,
Будем озоду эмин зери гардун.
Ту мерафтиву коклҳоят аз пушт,
Ҳамеларзид мисли беди маҷнун.
Кунам фарёд, аз ҳусну ҷамолат,
Гуле хандиду аз рашку алам мурд.
Хаёлам он гули рухсори моро,
Баҳорон рафту хамроҳи худаш бурд.
Кунун мекобамат эй ҷони шерин,
Туро чун Лайлии худ зери гардун.
Ҷаҳон то боқи мерезам ба поят,
Ман ашки хешро чун беди Маҷнун.
