Онон
Онон, ки забонӣ офаринам хонанд,
Барчоши такаллуф ба сарам афшонанд,
Дар зиндагиям ба ҷои гул хор диҳанд,
Чун даргузарам, ба гӯри ман гул монанд.
Ду панҷаи ман ба мӯи ту шона нашуд,
Девонагиям дар ишқ афсона нашуд.
Ду хонаи чашми ман фурӯ рафт ба об,
Ҳайҳот, ки чашми ту ба ман хона нашуд.
Афсӯс ҷавониям, ки бигзашту бирафт,
Чун мурғ ба рӯи бом биншасту бирафт,
Дар ҷӯяи хушкидаи ожанги рухам
Тухми аламу ҳасрату ғам кишту бирафт.
Имшаб, ки ситора з-осмон мерезад,
Истораи бахти дӯстон мерезад.
Ё ин ки зи чашми ошиқ истораи ашк
Шарҳи худро нависед
