Дигар зи сӯзи дил номе намондааст, Аз базми ошиқӣ ҷоме намондааст. 3-он оташи баланд аз ишқи дилписанд Ҷуз чанд мисраи хоме намондааст. 3-он беқарориҳо,
Замину осмони ман туи модар, туӣ модар, Ҷаҳони бекарони ман туӣ модар, туӣ модар. Дар ин дунё, ки бераҳмиву бемеҳрист бунёдаш, Ягона меҳрубони ман
Ишқи ту дар синаи ман ҳадяи такдир буд, Як ҷаҳон шӯри ҷавонӣ дар ҷаҳони пир буд. Омадӣ бо гесӯи чун обшорон рез-рез, Шодии ҷони
Чашмаи хушкидаӣ, миннат ба дарё мекунӣ, Мурдарегӣ, сарзаниш бар кони тилло мекунӣ. Қуллапаймоям, ту поин мекашӣ бар пои кӯҳ, Пузи худро аз ману аз
Агар ёдат кунам, хуршеди пуранвор механдад, Ба болои сарам ин гунбади даввор механдад. Ба ёди ганҷи рози ту, аё зебои кӯҳистон, Тамоми ганҷҳо дар
Ҳамрахи айем будам, а« рахи зйём рафтам, Дар талоши ном будам, оқибат гумном рафгам. Дар миёни қарбу зарби мадду ҷатри зиндагонӣ Мавҷи беором будам,
Эй шӯри ҷаҳони ман, эй ишқи ҷавони ман, Дар пои дарахти хушк, эй оби равони ман Дар мазраи хушкида борони нумӯафзо, Дар синаи беуммед
Бо ду чашми хирабин ну ри кухистон, модарам, Шуълае аз оташи оташпарастон, модарам. Мавҷи мӯҳои сафедат аз сафедии дил аст, Бо хама пажмурдагӣ сомони
Умр аз пеши дарам мегузарад, Ё ки аз пешу барам мегузарад. Аз чӣ роҳе ба чӣ ранге бошад, Навбати умри сарам мегузарад. Тирамоҳ ояд
Ишқ овардам, пушаймонам макун. Оташ овардам, гулафшонам макун. Хешро то ишқи ту аз сад даре Ҷамъ овардам, парешонам макун. Шодӣ овардам, ба ғам рангаш
Дилам мондаст аз ғавғои дунё, Зи ҷанҷолу кашокашҳои дунё Дурӯиҳои дунё бесабаб нест, Худ илко мекунад савдои дунё. Ба ҷону дил ба ҷуз нақши
Ишқи навоғози моро ҳеҷ анҷоме мабод, Қалби ноороми моро ҳеҷ ороме мабод. Дигарон бошанд инъоме зи даврон чашмдор, Баҳри ман ҷуз васли ту аз
Сад ҷону дил фидои як муддаои модар, Фатҳу кушоиш орад дасти дуои модар. Бишнид гар садоям дунёи сахтгӯшон, Ангезаест шояд аз аллаҳои модар. Гар
Дили бсдилбаре дорам, на месӯзад, на месозад, Кафи хокистаре дорам, на месӯзад, на месозад. Зи паҳноҳои гардунҳо ба рӯи хоки ҳомунҳо Фитода ахтаре дорам,
Зинда бош. эй чашмаи илҳоми ман, Халқи ман. эй асли нангу номи ман. Бахти сабзу руи сурху чашми сер, Обрӯю иззату нкроми ман. Ман
Гар ҳобили малол наям, шод кун маро, Вайрон агар намекунӣ, обод кун маро. Хандон агар намекунӣ, гирён макун маро, Обод агар намекунӣ, вайрон макун
Ёр рафту интизораш мондаам, Умр рафту дар шумораш мондаам. Ишк мурду зиндагиям мурдагист, Устухоне — ёдгораш мондаам. Оташи дил мурд андар синаам, Ман чу
Чу ҳар боре ба ёд орам гулу бори ҷавониро. Бубинам рӯ ба рӯи хеш дидори ҷавониро Бубинам рӯ ба рӯи хеш бо чил кокули
Маро ҳисоби зиндагй ба ҳар ҳисоб мскашад, Миёни обу оташам ба обутоб мекашад. Ба ошёни равшани хаёлҳо, висолҳо Нахуст бор медиҳад. сипас қиҷоб мекашад.
Фақат асири мастию маю сабӯ набудаам, Мудом дилфирефта зи рангу бӯ набудаам. Чу даштҳои тирамаҳ нагаштаам тиҳӣ зи худ, Чу санги сард бехабар зи
Як замон то доштам дил, дилситонат будаам, Як замон то доштам ҷон, ҷонфишонат будаам. То даме будем бо ҳам ҷон ба ҷону дил ба
Шод бод он, к-ӯ ғами ёрон хурад, Ҳасрати дунёи бепоён хурад. Аввал ороми дили бирён диҳад, Баъд бегам барраи бирён хурад. Аз гулӯяш нагзарад
Ало, кайҳони дури ман, ало эй хоксори ман, Ки ҳоло сабз медорӣ баҳори рӯзгори ман. Шабат хуш бод боре дар канори ёри иҷборӣ, Агарчи
Фанди офоқ диданам кофист, Заҳри дунё чашиданам кофист. То ба маскан намерасам, пайдос г, То ба мадфан расиданам кофист. Дил зи ишқе наметапад дигар,
Чанд рӯзе бо хумори бӯсаҳоят зиндаам, Санги сардам. бо шарори бӯсаҳоят зиндаам. Аз куҷо донам шумори рӯзҳои мондаро, То ба накди бешумори бӯсаҳоят зиндаам.
Диз гадои дигареву ман гадои дшаре, Дип адои дигареву ман адои дшаре. Байни мову дил ҳамеша ҳарбузарби шавкҳост. Дил фидои дигареву ман фидои дигаре
Ҷони ман қурбони як хандидану нозиданат, Лаб ба лаб бинҳодану аз шӯри дил ларзиданат. Умри ман қурбони он соат, ки аз бӯсу канор Бо
Ёд бод, он шӯри оғози муҳаббат ёд бод, Ёд бод, эҳсоси эъҷози муҳаббат ёд бод. Байни ду дил — байни ду сайёраи шӯру ҷунун
Худоё. бемаҳал мирад, касе дорад маҳалбозй. Илоҳо. беаҷал мирад, касе дорад мағалбозй. Бихобад зуд дар тобут он баттол, к-аз кӯрй Ғазалсозии моро дида, пиндорад
Ёр меҷӯему бо ноёр қисмат мекунем, Бахр меҷӯему бо ҷӯе қаноат мекунем. Ишк меҷӯему аз шавқе пушаймон мехурем, Кам меҷӯему бо ҷоме кифоят мекунем.
Эй кошки ба олам ман бошаму гу ооши. Мисли Ҳавою Одам ман бошаму 1у бошӣ. Но дар гили ғами дил, сарсони олами дил, Озод
То ғами талхе нахурдӣ, аз ғами ширин магӯ, То ғами фардо нахурдӣ, аз ғами дерин магӯ. Гар туро завқи тапиш дар сина гардидаст кӯр,
Мо ҳам барои хеш ҷаҳон офаридаем, Мо ҳам зи дарди ишқ даме н-орамидаем. То бо бисоти хотири ёр ошно шавем, Эӣ бас зи хеш
Оламе ояд дар огӯшам, чу оғӯшат кунам, Лаб занад бахтам, чу бӯса аз лаби нушат кунам. Мурдагон аз хок бархезанд бо сад доги ишқ
То ба кай аз гами дунё дили худ об кунам? Чанд нарвои хама қолаби одоб кунам? Вақти он аст, ки чун мавҷ ба варзиш
Дар мағз-мағзи ҷонам ғамҳои ту бимирам, Бо гуфтугӯи ишқат бегуфтугӯ бимирам. Якумр аз раҳи дил — аз манзиле ба манзил Бас ҷустуҷӯт кардам, дар
Тарки соғар кардаму андар хумораш сӯхтам, Тарки дилбар кардаму дар раҳгузораш сӯхтам. То ба дарёи диле рафтам ба сад дарёдилӣ Бе канораш об гаштам,
«Вовайли он миссе, ки ӯ бо кимиё ошиқ нашуд». Шамси Табрезӣ Охир мани шӯридадил бо як садо ошиқ шудам, Бо камбаҳоиям туро, эй бебаҳо,
Дар канори рӯд дур аз он канор истодаам Бемадорои муҳаббат бемадор истодаам. Тирамаҳ ҳарчанд мегӯяд: баҳорат рафтааст, Чун ҳинои санг ёде аз баҳор истодаам.
Гар туро меёфтам бори дигар, Кай дигар мекофтам ёри дигар. Гар паноҳам буд девору дарат, Сар намесудам ба девори дигар. Мехаридӣ гар маро, ҳоло
Ёд бод он шаб, ки дил бо ёр буд, Нақди умрам лаҳзаи дидор буд. Ҳар шарори бӯса аз лабҳои ӯ Шуълаи барқи ҷаҳони тор
То ту бошӣ, рӯнамои бахти ман рӯи ту бод! Сарҳисоби зиндагиям дар сари кӯи ту бод! Гар сазоворам, мукофоти чамоли ту бас аст, Гар
Лек хеш рамидае бузург аз ман нест, Нодидаи дидае бузург аз ман нест. Ҳарчанд ки рӯзгори афсона гузашт, Афсонашунидае бузург аз ман нест. Гар
Ту, эй беахду бепаймон, маро бигзоштӣ, рафтӣ, Ту, эй бемеҳру беимон, маро бигзоштӣ, рафтӣ. Балогардони ҷон будӣ, балои ҷон шудӣ охир, Ба зери чархи
Дар чашми ту ранги осмон буд, Дар мӯи ту атри бӯстон буд. Ман рӯи ҷаҳон надида будам, Рӯи ту барои ман ҷаҳон буд. Ҳар
Ман ошиқам, ман ошиқам, ман ошиқи деринаам, Ман ошиқи он соиду он ғабғабу он синаам. Гар ман надорам симу зар, гар ман надорам баҳру
Ба дил сад достон мемирам охир, Чу гул дар бӯстон мемирам охир. Зи макри душманон боке надорам, Зи қасди дӯстон мемирам охир. Ман аз
Бетабу тоби ту бетобам ҳанӯз, Гӯиё дар шасти гирдобам ҳанӯз. Гарчи аз рӯзи насибам рафтаӣ, Медароӣ дар шаби хобам ҳанӯз. Дар дили шабҳо ба
Агар сад сол ҳам ҷӯй, маро дигар намеёбӣ, Шабу рӯзон худо гӯӣ, маро дигар намеёбӣ. Ба роҳи ман чу пойандози махмал ҳар саҳаргоҳе Ба
Наёбӣ дар ҷаҳони бевафо содиқтаре аз ман. Наёбӣ дар муҳити беғамон мушфиқтаре аз ман. Дар он маврид, ки лофи ишқ гӯянду раҳат гиранд, Наёбӣ
Сарпарастиҳои ман дарди саре овардааст, Хушккомиҳои ман шеъри таре овардааст. Гарчи аз парвози кӯтоҳам касе огаҳ нашуд, Баҳри парнорустагон болу паре овардааст. Табъи ман
Зиндагӣ бо ошноиву ҷудоӣ бигзарад, Ҳам худоӣ бигзарад, ҳам бехудоӣ бигзарад. Ҳар касе бифрӯхт моро, ман надонам чӣ харид? Бебаҳоӣ бигзарад, арзонбаҳоӣ бигзарад. Дилхарошиҳои
Эй бародар, ману ту ҳамватанем, Булбули шохи гули як чаманем. Зодаи чашмаи як домани кӯҳ, Рӯди ҷорӣ суи дашту даманем. Зоди мо дар раҳи
Ишқи ман, ҳар ҷо равӣ, бо хеш пиндорам туро, Бо ҳама ин дасткӯтоҳӣ ба даст орам туро. Кокулони майдабофатро шумурдам бо нигоҳ, Баъд аз
Соқиё, соғар бикаш, то ин дам осон бигзарад, Оби ҳайвон деҳ, ки фарёдам зи кайвон бигзарад. Дар ҷаҳони гирдгардон кори мо саргаштагист, Ҷом гардон
Чу як пири хирад мирад, бимирад ҷумла осорам, Чу як ҳамсоли ман мирад, гаронтар мешавад борам. Дарахте бишканад, гӯӣ миёнам бишканад, эй дод! Чу
Осмонҳоро ба сар бардоштем, То зи хоки тар самар бардоштем. Қасди мо фатҳи маҳу анҷум набуд, Одамиро то қамар бардоштам. Аз замин — парвозгоҳи
Рӯҳи мо бар қадри даврои мерасад, Ҷони мо бар қадри ҷонон мерасад. Нест танҳо чанд кас кайҳоннавард, Шеъри дилрас ҳам ба кайҳон мерасад. Ҳар
Бо ҳусну бо малоҳат кори шумо набошад! Бо лутфу бо назокат кори шумо набошад! Аз ишқи камназире, аз ҳусни дилпазире Дорад дилам қиёмат, кори
Дар лаби дарёи кӯҳӣ кокулонат бод мерафт, Оби дарё бо ҳазорон нолаву фарёд мерафт. Зиндагиям бо ҳазорон шиква аз пеши назар Ҳамчу мавҷи беқарори
Ҳар гаҳе бе ман бимонӣ, дар ғами ман гиря кун! Бо ҳазорон нолаю фарёду шеван гиря кун! Дар сари санге нишеман доштем, эй тахти
То ҳастаму то ҳастй, ҳамрози ту хоҳам буд, То сози даме дорам, дамсози ту хоҳам буд. Андар дили пуршӯрам то нашъаи дарде ҳаст, Мафтуни
Умр рафту нарасидем ба сарманзили дил, Начашидем зи анвои ҳама ҳосили дил. Гарчи сад восита ҷустему талофӣ кардем, Боз мондем ба сад восита по
Дил ба дарё бизанам. то дили дарёе ҳаст, Сар ба савдо бизанам, то сару савдое ҳаст. Бори ишқе бикашам, то рамақ аз ҷон дорам,
Аз дур ошёни туро ёд мекунам, Дар ҳар куҷо нишони туро ёд мекунам. Аз кӯчаҳои шаҳр хаёлӣ чу бигзарам, Айвони гулфишони туро ёд мекунам.
Нест осон бурдани бори сухан, Сода набвад ин ҳама кори сухан. Аз гули хору зи хори гул маро Кардӣ мафтуни гулу хори сухан. Аз
То ҳастаму то ҳастй, ҳамрози ту хоҳам буд, То сози даме дорам, дамсози ту хоҳам буд. Андар дили пуршӯрам то нашъаи дарде ҳаст, Мафтуни
Умр рафту нарасидем ба сарманзили дил, Начашидем зи анвои ҳама ҳосили дил. Гарчи сад восита ҷустему талофӣ кардем, Боз мондем ба сад восита по
Нест осон бурдани бори сухан, Сода набвад ин ҳама кори сухан. Аз гули хору зи хори гул маро Кардӣ мафтуни гулу хори сухан. Аз
Пинҳон зи назар то кай, дар мадци назар мебош, Хоҳӣ зи хатар растан, дар чанги хатар мебош. у Аз худ чӣ бурун тозӣ, чун
На ғаму дард орзу дорам, На дили сард орзу дорам, Душманонам заифу номарданд, Душмани мард орзу дорам. Осмон ос мекунад моро, 3-осиё ғард орзу
Шишаи мо санги хоро бишканад, Хомии мо пухтаҳоро бишканад. Ончунон сангинмизоҷу муҳкамем, Кӯзаи мо санги дарё бишканад. Он қадар соғар шикастем аз алам, То