ҚАНОАТ ВАРЗИДАН
Бо қаноат соз доим, эй писар,
Гар чи ҳеҷ аз фақр набвад талхтар.
Ҳар саҳар бархезу истиғфор кун,
Фурсате акнун кӣ дорӣ, кор кун.
Ҳамнишини хешро ғайбат макун,
Ғайри шайтон бар касе лаънат макун.
Чун шавад ҳар рӯз дар олам ҷадид,
Аз гуноҳи тавба мебояд гузид.
Ҳар киро тарсе набошад аз худо,
Ҳақ битарсонад зи ҳар чизе варо.
То тавонӣ, ҳоҷатӣ мискин барор,
То барорад ҳоҷати ту кирдигор.
Ҳаст молат ҷумла дар каф орият,
Гар бимонад аз ту бошад зорият.
Ориятро боз мебояд супурд,
Ҳеҷ кас дидӣ, кӣ зар бо худ бибурд.
Ҳосил аз дунё чӣ бошад, эй анин,
Нӯҳ газ карбосу се газ аз замин.
Ҳар чӣ додӣ дар раҳи ҳақ они туст,
Он чи монд аз ту, балои ҷони туст.
Ҳар кӣ бо андак зи ҳақ розӣ шавад,
Ҳоҷати ӯро худо қозӣ шавад.
Ҳаст дунё бар мисоли қантараҳ,
Бигзарад аз вай, гар ту дорӣ рӯ ба раҳ.
Ҳар кӣ созад бар сари пул хонае,
Нест оқил, ӯ бувад девонае.
Аз худо набвад раво ҷустан ғано,
Ҳаст муминро ғано ранҷу ано.
Фақру дарвешӣ шифои мӯмин аст,
З-он ки андар вай сафои мӯмин аст.
Молу авлодат ба маъни душмананд,
Гарчи наздики ту чашми равшананд.
“Иннамо амволакум ”-ро ёд гир,
Молу мулки ин ҷаҳон бар бод гир.
Марди раҳро буди дунё суд нест,
Ҳаргизаш андешаи нобуд нест.
Ҳар киро аз сидқ дил софӣ бувад,
Хирқае бо луқмае кофӣ бувад.
Ҳар кӣ дар банди зиёдат мешавад,
Дур аз аҳли саодат мешавад.
Бандагонӣ ҳақ чу ҷонро бохтанд,
Аспи ҳимат то сураё тохтанд.
То набозӣ дар раҳи ҳақ ҳар чи ҳаст,
Он чи мебояд куҷо ояд ба даст.
