РАСМ
Маро аз шаъпц кору фикри эҷод
Бувад пеку бади бпсёр бар ёд.
Ба вақтс дида будам Мустафоро,
Ҷавони номию пурошноро.
Даме аз боби ӯ гап мекушуданд.
Ҳама як-як сифоташ менамуданд.
Ситоиш доштандаш ҳамчу сардор,
Ба фазяу донишаш буданд иқрор.
Яке мегуфт: пешаш дӯш рафтам,
Забон накшодаю хомӯш рафтам.
Нигоҳе кард, фаҳмид ӯ чӣ хоҳам,
Бигуфто шарҳи маънои нигоҳам.
Супориш доду фармонаш дигар кард,
Ба кори равғанинам роҳбар кард…
Дигар мегуфт: ӯ ҳуснофарин аст,
Қуҷое по ниҳад, зеби замин аст.
Наяст одам, бувад ӯ ҷони одам,
Шавад як бор агар меҳмони одам,
Бигардад хона пур аз нозу неъмат,
Ки гӯӣ ҷаннат ин ҷо кард ҳичрат.
Баъд рафту пештар з—оғози кор
Гургро шуд дар қабулгаҳ интизор.
Гург омад чун саҳар бо карру фар,
Рӯбаҳи айёр дасташ пеши бар
Хест аз ҷою саломаш доду пас
Гуфт: «Мепурсам туро, эй додрас,
Рухсатам деҳ пеши худ, корам зарур,
Ки шудам з-ин кор беҳад носабур=
Дар идора гург пурсид кори ӯ,
Гӯш бинмуд сар ба сар гуфтори ӯ.
Гуфт: «Гурго, ҳазрати волои ман,
Бо ту бошад пурсафо дунёи ман!
Духтаре дорам, ки зебо мисли он
Нест дар рӯи замину осмон.
Дар адаб якто бувад зебои ман,
Дар ҳунар бемисл он яктои ман.
Аз забонаш шаҳд меборад мудом, Лутф бинмудан варо бошад маром.
Орзу дорам, ки бинам бахти вай, Рӯзи тӯяш нур борад тахти вай.
Яъне дилхоҳаш бигирад духтарам, Дур гардад бори вазнин аз сарам.
Фарз бошад гуфтанам, воломақом, Қи бидидам чанд вақте субҳу шом
\ама дар ҳасратп меҳмошш ӯст, lliiinoiie пн зи кадрдонпп ӯст.
Намемонанд садри мӯъҷпзовар, Кн дасташро занад бар косаи зар.
Ба рӯзе даҳ нафар дар хизмати ӯст, Намоен з-ин шукӯху шавкати ӯст.