РОҲҲО
Гаҳ рост, гаҳ пурпечутоб
То қулла боло меравӣ.
Аз байни барфу тармаҳо
Бо сад таманно меравӣ.
Дуру дароз ин роҳҳо,
Шебу фароз ин роҳҳо,
Ҳам дилгудоз ин роҳҳо,
Ҳам дилнавоз ин роҳҳо.
Раҳсозҳо дар чор фасл
Бо кӯшишу азми тамом
Рӯи раҳат дар хидматанд,
То роҳи ту ёбад давом.
Дуру дароз ин роҳҳо,
Шебу фароз ин роҳҳо,
Ҳам дилгудоз ин роҳҳо,
Ҳам дилнавоз ин роҳҳо.
Аз ағбае то ағбае
Паймоӣ чандин манзиле.
Сад бор хуни дил шавӣ,
То ёбӣ роҳи як диле.
Дуру дароз ин роҳҳо,
Шебу фароз ин роҳҳо,
Ҳам дилгудоз ин роҳҳо,
Ҳам дилнавоз ин роҳҳо.
Бишкофӣ қалби кӯҳро,
Бикшоӣ раҳ чун роҳи ҷон.
Роҳе, ки роҳи орзуст,
Дорад давоми ҷовидон.
Дуру дароз ин роҳҳо,
Шебу фароз ин роҳҳо,
Ҳам дилгудоз ин роҳҳо,
Ҳам дилнавоз ин роҳҳо.
* * *
Чун ту бисёр дилбарон буданд
Ҷонфидои латифи давлати ишқ.
Дили ман сер шуд зи оғушҳо,
Чашми ман сер шуд зи лаззати ишқ.
Солҳое ки ишқ варзидам,
Дар дилам шӯриши қиёмат буд.
Қути шомам дуои «шаб хуш бод!»
Ноштоям ғами муҳаббат буд.
Ваҳ, чи бисёр чашму рӯю лаб
Дили гарми маро бишӯронданд.
Борҳо сӯхтам, касе нашнохт,
Борҳо мурдаму нагӯронданд…
Гарчи имрӯз бо ту печонам,
Гарчи бо ту тарона мехонам,
Илтиҷо мекунам, макун бовар,
Ки дурӯғу фасона мехонам.
Дар ту мебинаму дилам холист,
Ман ба ҳусни ту носазоворам.
Он дили ҳаркуҷоии худро
Пора-пора чӣ гуна ҷамъ орам?!
Ҳар куҷо рафт, ҳар чи коре кард,
Ҷумла ангези зиндагонӣ буд.
Як замон доштам диле пуршӯр,
Эй хушо, эй хушо, ҷавонӣ буд.
Рафт, бехайрухуш ҷавонӣ рафт,
Акнун аз дасти ман чӣ меояд?
Акнун ошӯбҳо фурӯ хуфтанд,
Чашми чоре маро намепояд.
Акнун он сон ки Рӯдакӣ бе чашм
Аз Бухоро ба Панҷрӯд омад,
Бо қади хам ба зери бори ғам
Руд бишкаста, бе суруд омад,
Бигзарам аз миёни кӯчаи шаҳр
Бо нигоҳи заифу ҳузнолуд.
Нангарам бар ҷамоли маҳрӯён,
Бори ғамро кашам ба хонаи худ…
* * *
Ту ҷавонӣ, ҷавоният зебост,
Айни сабзидану шукуфтанҳост.
Бахши ман ҳар чӣ ҳаст, дирӯзист,
Бахши ту ҳар чӣ ҳаст, дар фардост.
Ту ҷавонӣ, нахонда медонӣ
Ишқро чун атои раббонӣ.
Ҳуснро мешиносӣ сад раҳ беҳ
Аз дусад файласуфи юнонӣ.
Ту ҷавонӣ, ҷаҳони ту роҳ аст,
Арсагоҳат зи моҳӣ то моҳ аст.
Боғи ту з-офати хазон ғофил,
Субҳи ту бехабар зи бегоҳ аст.
Ҳама кас бингаранд ҷониби ту,
Гӯӣ бошанд ҷумла толиби ту.
Ту набинӣ ягон сазоворе
То шавад дар ҳаёт соҳиби ту.
Ошиқе ҳасту ошиқи дил нест,
Мушфиқе ҳасту мушфиқи дил нест.
Аз миёни ҳазор ошиқи зор
Лоиқе ҳасту лоиқи дил нест…
Лек ғам нест аз «фалониҳо»,
Шукри айёми шодмониҳо.
Бигзарӣ аз миёни кӯчаи шаҳр,
Пур шавад шаҳр аз ҷавониҳо
Бинам озод дар хиёбонат,
Милаҳо мерасад ба домонат.
Резиши обшорро монад
Пилтаҳои сафеди зулфонат.
Чашми бахт аст чашми ҷодуят,
Рӯи бахт аст ду бари рӯят.
Он қадар нозукӣ, ки метарсам
Бибарад бод пилтаи мӯят.
Он қадар нозукиву покниҳод,
Шудаӣ гӯӣ баҳри ишқ эҷод.
Нарасад бар сияҳдаруне кош
Рӯи испеди духти ҳурнажод.
Ба ту номусу ном мехоҳам,
Ишқи беинтиқом мехоҳам.
Дар шумори тамоми кокулҳот
Ба ту бахти тамом мехоҳам!
* * *
Духтари хоназоди хатлонӣ,
Дер мондӣ ту аз ҷавонии ман.
Ту гули навшукуфтаӣ, аммо
Рафта айёми гулфишонии ман.
Гар бихоҳӣ, фасона мегӯям,
Ҳар қадар шеър хоҳӣ, мехонам,
Лек бо ту чӣ сохт бояд буд? –
Бахудо, бахудо, намедонам.
По ба по гар бихоҳӣ, ҳамроҳат
Оламеро пиёда мегардам.
Сӯи ту ҳар шабе чу шаббода,
Рӯз чун рӯзбода мегардам.
Лек на аз туву на ҳам аз ишқ,
Аз ду-се ақли хира метарсам.
Аз гуноҳи кабира бокам нест,
Аз гуноҳи сағира метарсам.
Соҳиле гар зи баҳр ҷӯёнӣ,
Бояд аввал гузашт аз паҳнош.
Гар гуноҳи сағира хоҳӣ, рав!
Гар гуноҳи кабира хоҳӣ, бош!
1.9.1976
