САБЗАҲО ЧУН НАҚШИ ДЕБО ДИЛБАРИ ЗЕБО ШУДАНД
Сабзаҳо чун нақши дебо дилбари зебо шуданд,
Абр дебобоф шуд, то сабзаҳо дебо шуданд.
Қатрайи борон ба ашки дилбарон монанда шуд,
Роғро чун рӯйи дилдорон аз он зебо шуданд.
То гул андар боғҳо чун рӯйи маъшуқон шукуфт,
Рӯзҳойи ошиқон аз булбулон пайдо шуданд.
Ошиқонро ошиқӣ гар волаву шайдо кунад,
Дар баҳорон аз дили гил то гули раъно дамид,
Дилбарон аз рӯйи чун гул ҳамчу гул раъно шуданд.
Аз сабойи мушкубору аз насими нофабӯй
Нофаҳо косид шуданду мушкҳо расво шуданд.
Аз сабойи мушкбору аз насими нафабӯй
Нофаҳо косид шуданду мушкҳо расво шуданд.
Гар ба дарёҳо ҳаме маъвойи ғрҳо бувад,
Шахрҳо аз абри гавҳарбор чун дарё шуданд.
Қатраҳо, к-аз дидаҳойи абр берун омаданд,
Бе садаф бар рӯй сабза лӯълӯӣи лоло шуданд.
То бунафша чун хати хубони яғмойи дамид,
Ошиқонро сабру дил бо диданаш яғмо шуданд.
Абри Наврӯз аз гиристан дидайи Вомиқ шудаст,
То гулу лола ба ранги оразу Узро шуданд.
То чунин Наврӯзро, к-ин боғу саҳро ёфтанд,
Ҷону дил ҷӯйёи боғу ошиқи саҳро шуданд.
То ба болойи Ҳамал рафто офтоб аз пушти Ҳут,
Шоху барги ҳар набот аз дашт бар боло шуданд
Табъро савдойи боғу бӯстон мастӣ диҳад,
Кумриву булбул ҳамоно маст аз ин савдо шуданд.
Абр агар соқӣ нашуд, борон агар саҳбо шуданд
Аз пайи пайвастани насли гулу фасли баҳор,
Рост гӯйӣ, абру борон Одаму Ҳавво шуданд
