Сайди маъни
Ман он сайёди гӯлу сода будам,
Ки ту чун моҳӣ лағжидӣ зи дастам,
Тамоми рӯз биншастам ба соҳил,
Ба уммеде, ки бозоӣ ба шастам.
Шино кардӣ ба дарёи булӯрӣ,
Ба оби пок чун номуси одам.
Шино кардию аз ман дур рафтӣ,
Шудӣ бо мавҷҳо ҳамрозу ҳамдам.
Аз он пас мисли каҷкӯли қаландар
Дилам аз давлати дидор холист.
Диле, ки як замоне базмгаҳ буд,
Диле, ки худ намедонист ғам чист.
Диле, ки андар ӯ раҳму таассуф
Зиёд аз ишқу меҳру ошноист.
Диле, ки шафқати ӯ, раҳмати ӯ
Ба ҳар ҳоҷатталаб гӯё худоист.
Диле, ки ҳеҷ кас нашносадаш зуд,
Ба як дидан шуморад санги хоро.
Вале бо ӯ чу як дам унс гирад,
Биёбад олами шавқу таманно.
Бубинед олами поку мубарро,
Ҷавонӣ, ҳақталошӣ, нангу номус.
Диле, ки шӯълааш гарчанд хурд аст,
Нагардад хира мисли моҳ дар рӯз…
Аз он пас дом чидам, рахт бастам,
Шино кардам ба дарё аз паи ту.
Ба соҳил монд танҳо доми холӣ,
Нишони нобарории такопӯ.
Шино кардам ба дарё мисли моҳӣ,
Биёмухтам забони моҳиёнро.
Мани хокӣ шудам обӣ зи савдо,
Зи савдое, ки сӯзад ошиқонро.
23.2.1966
Муаллиф: Лоиқ Шералӣ
