Соқӣ кист?
Соқӣ, бидеҳ он май, ки зи дил шур барояд,
Мастона табассум зи лаби ҳур барояд.
Чандон зи пайи донаи холи ту давидам,
Акнун нафасам чун нафаси мӯр барояд.
Оҳ аз ҷигарам аз ҳаваси он лаби ширин,
Пур обила чун хушаи ангур барояд.
Дар базми ту, то рӯз шудан, дар табу тобам,
Оташ зи кабоби мани маҳҷур барояд…
Шириндаҳанон нисбати худ бо ту расонанд,
Сад хӯша зи як донан ангур барояд.
Дур аз қади ту сарв шавад пойшикаста,
Бе рӯйи ту наргиз зи чаман кӯр барояд…
Нӯше, ки ҳавас мекунӣ аз суфраи золим.
Нешест, ки аз хонан занбӯр барояд.
Дар орзуи шамъи ту фосуни хаёлам,
Аз равзанаи хонаи ман нур барояд…
Шарҳи худро нависед
