Адиба Хӯҷандӣ Архив
Тарҷумаи ҳоли шоир
| Май 30, 2020
Рубрика Аввал
Оина чин оина, симурғи мусофир , ҳон! Дар буткадаи бовар бо хотири саргардон. Девору дару занҷир кай доми муҳаббат буд, Яъне ки накун соат,
Умеди ман аз ишқи ту шуд барбод
Аз оинаи чашмам тасвири ҳаёт уфтод, Вақте, ки умеди ман аз ишқи ту шуд барбод. Аз коргаҳи гавҳар як силсила ашки ман, Шуд ҳуҷҷати
Кайфи зиндагӣ нест
Шамолу шаб, шамолу шаб, сафо нест, Ситора дар навори кибриё нест. Дили ман орзуманди надорад. Дилам дигар ба дунё ошно нест. Ғараз ҳам нест,
Дили ошиқам бар ту гум мезанад
Мерасӣ бар ёди ман ҳар гаҳ, дилам гум мезанад, В — ар зи ёдам меравӣ ногаҳ, дилам гум мезанад. Ман ба ҷои ҷони худ