Лоиқ Шералӣ Архив

Аз ҷустуҷӯи хеш ба дунё расидаам

Аз ҷустуҷӯи хеш ба дунё расидаам, Дар қатра ғарқ гашта, ба дарё расидаам. То доштам муҳаббату шӯру ҷунуни дил, Сад даштро гузашта, ба Лайло

Бадбахт одаме ки надорад нишони худ

Бадбахт одаме, ки надорад нишони худ, Бо ақл барнамекашад суду зиёни худ. Бебаҳра ошиқе, ки ниҳон оҳ мекашад, Рози ҷаҳон намекунад рози ниҳони худ.

Баҳорам гузашт аз хазонам чӣ суд?

Баҳорам гузашт аз хазонам чӣ суд? Зи суду зиёни ҷаҳонам чӣ суд? Басо обам аз сар чу бигзаштааст, Тамошои оби равонам чӣ суд? Зи

Холист барам бе ту бебаҳру барам бе ту

Холист барам бе ту, бебаҳру барам бе ту, Дунёст ба сони гӯр андар назарам бе ту. Аз бому дари умрам хуршеди рухат метофт, Ҷуз

Ҳам рӯди равон будам ҳам баҳри дамон будам

Ҳам рӯди равон будам, ҳам баҳри дамон будам, Дар рӯи ҷаҳон будам, худ балки ҷаҳон будам. Аз ахтари чашмонам ҳар гӯша фурӯзон буд, Ҳам

Тарки соғар кардаму андар хумораш сӯхтам

Тарки соғар кардаму андар хумораш сӯхтам, Тарки дилбар кардаму дар раҳгузораш сӯхтам. То ба дарёи диле рафтам ба сад дарёдилӣ Бе канораш об гаштам,

Гар туро меёфтам бори дигар

Гар туро меёфтам бори дигар, Кай дигар мекофтам ёри дигар. Гар паноҳам буд девору дарат, Сар намесудам ба девори дигар. Мехаридӣ гар маро, ҳоло

БА ҚАҲРАМОНИ МЕҲНАТ

Дар ин замини меҳнат, дар ин замони меҳнат Табрик гӯямат ман, эй қаҳрамони меҳнат! Аз чор фасли меҳнат як панҷгӯша ахтар Афтод рӯи сина-т

Дар канори рӯд дур аз он канор истодаам

Дар канори рӯд дур аз он канор истодаам Бемадорои муҳаббат бемадор истодаам. Тирамаҳ ҳарчанд мегӯяд: баҳорат рафтааст, Чун ҳинои санг ёде аз баҳор истодаам.

То ба кай аз ғами дунё дили худ об кунам

То ба кай аз ғами дунё дили худ об кунам? Чанд парвои ҳама қолаби одоб кунам? Вақти он аст, ки чун мавҷ ба варзиш

Само буғзе ба дил дорад

Само буғзе ба дил дорад, аво абрист, меборад. Дилам ғамгин, сарам вазнин, намедонам чӣ мефорад. Фазои шаҳр хоколуд – рӯзи хокборон аст, Ту гӯӣ

Дар дили ман зиндагонӣ пир шуд.

Дар дили ман зиндагонӣ пир шуд, Дар сари ман ақл бетадбир шуд. Дасти ларзон ҷом то комам набурд, Чашми ман аз завқи дунё сер

Агарчи сӯхтам як шӯъла рухсори ту мехоҳам.

Агарчи сӯхтам, як шӯъла рухсори ту мехоҳам, Хуморолудаам, чашмони айёри ту мехоҳам. Туӣ танҳову ман танҳо, ду танҳоем дар дунё, Ҳама дору надорамро нигаҳдори

Ту хазон мерезӣ акнун бар сарам.

Ту хазон мерезӣ акнун бар сарам, Он сари масти хуморамро бидеҳ! Сабзаҳо чун шавқи ман хушкидаанд, Он гули рухсори ёрамро бидеҳ! Лошаҳое мондаанд аз

Ноком будам ту комронам кардӣ.

Ноком будам, ту комронам кардӣ, Гумном будам, ту достонам кардӣ. Гӯӣ ки расида буд поям лаби гӯр, Бо ишқи ҷавони худ ҷавонам кардӣ. Беишқ

Шӯру

Кош дигарбора ошиқ будаме, Ман ба номи худ мувофиқ будаме. Қадри ёри хештан донистаме, То бақои умр содиқ будаме. Аз итоби ӯ намеранҷидаме, Меҳрубон,

Раҳи

Гарчи як рӯз ва ё шаб зи ҷаҳон мегузарам, Ҳар қадар пир шавам, боз ҷавон мегузарам. Нигарони туву дидори ту будам ҳама умр, Ҳам

Кудаки

Кӯдаки ман, шод зӣ, озод зӣ. Бо дилу ҷону тани обод зӣ. Аз ғазалҳоям ба фарёдам бирас, Баъди ман бенолаву фарёд зӣ. Гар шавӣ

Шералӣ

Ту хазон мерезӣ акнун бар сарам, Он сари масти хуморамро бидеҳ! Сабзаҳо чун шавқи ман хушкидаанд, Он гули рухсори ёрамро бидеҳ! Лошаҳое мондаанд аз

Шеъри

Шукри оғӯшат, ки оғӯши ҷаҳони дигар аст, Шукри чашмонат, ки мурғи ошёни дигар аст. Ҳалқа гардад зери гардун ҳар гаҳе бар гарданам, Шукри дастонат,

Шеъри Шералӣ

Ҳар кас ба тарозуе ҳамсанги замонаш нест, Ҷуз санги раҳи фардо, ҷуз нанги замонаш нест. Чун маркаби ҷавмасте бар чор тараф тозад, Пур ҳанг

Ғазфлҳои Лоиқ Шералӣ нағз

Хор дар чашми касе, гар як нафас хорат кунад, Зор мирад дар бало ҳар кас, ки озорат кунад. Рӯзгораш рӯи файзеро набинад то абад

Шеърҳои Лоиқ Шералӣ

Як замон дар синаат баҳри дамон оварда будам, Дар дилат як шуълае аз ҷовидон оварда будам. Мепаридам дар ҳавои ишқи ту то осмонҳо, Дар

Шеър

Бигзор равнақи дусад бозор бишканад, Магзор лек равнақи ашъор бишканад. Магзор бишканад қалами ростқавли мо, Аммо миёни каҷдилон, бигзор бишканад. Бигзор дасти гул ба

Лоиқ Шералӣ

Ман он наям, ки бим зи рӯзи аҷал кунам, Ё шиква аз муаллифи нақши азал кунам. Сад ҷома пора мекунам дар қомати адӯ, З-он

ғазалҳои Лоиқ Шералӣ

Ҷаҳон – сӯзишгаҳи инсон, чунин будасту хоҳад буд, Ҳаёт – афсӯси бепоён, чунин будасту хоҳад буд. Хиёнат кори номардон, маломат кори бедардон, Муҳаббат –

Шеъри Шералӣ

Зиндагӣ боқист, ёрон мераванд, Дар шумори бешуморон мераванд. Номдоре то бипояд дертар, Аз ҷаҳон бас номдорон мераванд. То гуле хандад ба рӯи ошиқе З-ин

Ғ А З А Л Ҳ О

Ба ман дил медиҳӣ рӯзе ки дилдорӣ наметонам. Диламро мебарӣ рӯзе ки мушти оҳи афсӯс аст, Ғамамро мехурӣ рӯзе ки ғамхорӣ наметонам. Ту гул

Ғ А З А Л Ҳ О

Мадду ҷазри ҳодисот аз синаи ман бигзарад, Дар лаби дарёи ҳастӣ санги беҷон нестам. Пои ман бо сангкӯб аз хурдӣ одат кардааст, Гар зи

Ғ А З А Л Ҳ О

Эй дареғи солҳо чун болҳои рехта, Ҳайфи он умре, ки мо бар умр бовар доштем. Эй дареғи навҷавониву ғурури худсарӣ, Гӯиё манзумаи хуршед дар

Ғ А З А Л Ҳ О

Чу марди роҳаму раҳдон, ба манзил мерасам рӯзе, Аз ин дунёи пуртӯфон ба соҳил мерасам рӯзе. Басо дидам, ки дар хуне намонда заррае ғайрат,

Ғ А З А Л Ҳ О

Диҳед бо ҳама уммед шаҳпари парвоз, Хаёли ошиқӣ бо турнаҳо қатор кунед! Чу мавҷ аз лаби соҳил ситонд бӯсаи сард, Умеди бӯсаи гарм аз

Он

Он лаб, ки зи чашмони сиёҳат бӯсид, Аз бӯсагаҳи рӯи чу моҳат бӯсид, Баъди ту нахоҳад аз ҷаҳон рӯю лабе, Бе рӯю лаби ту

Ғ А З А Л Ҳ О

Омадам дар ин ҷаҳон, то хешро пайдо кунам, Чанд рӯзе хешро бо зиндагӣ ҳампо кунам. Гар натонам мурдаеро зинда созам баъди марг, Қарз бошад,

Ғ А З А Л Ҳ О

Як нафас бо хеш будан зиндагист, Байни нӯшу неш будан зиндагист. Дар ҷаҳони орзуҳои наҷиб Аз саворон пеш будан зиндагист. Оқили девонаву ҳушёри маст

Ғ А З А Л Ҳ О

Аз байни ҳама бурду бало мегузарад дил, Аз бодияҳо обилапо мегузарад дил. Гаҳ сӯхта, гаҳ сохта дар кӯраи айём, Аз баҳри ҳама қоидаҳо мегузарад

Ғ А З А Л Ҳ О

Омадам дар ин ҷаҳон, то хешро пайдо кунам, Чанд рӯзе хешро бо зиндагӣ ҳампо кунам. Гар натонам мурдаеро зинда созам баъди марг, Қарз бошад,

Ғ А З А Л Ҳ О

Сар бибозам ба сарафрохтагон, Ошиқам бо дили дилбохтагон; Ошиқи ҷумлаи оташбозон – Умрҳо сӯхтаву сохтагон. Ошиқи он ҳама беханҷару теғ Хуб шамшери сухан охтагон.

Ғ А З А Л Ҳ О

Гурӯҳе на саволу на ҷавобанд, Гурӯҳе на вуболу на савобанд. Ба лофе даркушо ҳастанд, лекин Калиди хонаи худро наёбанд. Ба сурат ҷумла ободанду озод,

Ғ А З А Л Ҳ О

Мо солхурда ҳастем ё сол хурда моро? Мо умр бурда бар сар ё умр бурда моро? Мо ҷонсупор будем дар ҳоҷати замона, Ё азми

Ғ А З А Л Ҳ О

Аз байни ҳама бурду бало мегузарад дил, Аз бодияҳо обилапо мегузарад дил. Гаҳ сӯхта, гаҳ сохта дар кӯраи айём, Аз баҳри ҳама қоидаҳо мегузарад

Ғ А З А Л Ҳ О

Боз ошиқ шаваму зиндагӣ аз сар гирам, Роҳи дерин бигузорам, раҳи дигар гирам. Ҳамаро тарк кунам шомгаҳон чун хуршед, Домани субҳ кашам, домани дилбар

Ғ А З А Л Ҳ О

Мо баҳри дилшиносон шеъру тарона ҳастем, Баҳри навошиносон чангу чағона ҳастем. Гӯянд шоири хуб фарзанди даври хеш аст, Баҳри замоншиносон мо худ замона ҳастем.

Ғ А З А Л Ҳ О

Ҷонам чӣ хоҳад аз рӯзгорон? Навбатгузорӣ бо ҳақгузорон. Бо сӯзи пинҳон ёд оварам ман Аз ишқи ёрон дар рӯзи борон. Бо худ ситезам, бехуд

Ғ А З А Л Ҳ О

Мо солхурда ҳастем ё сол хурда моро? Мо умр бурда бар сар ё умр бурда моро? Мо ҷонсупор будем дар ҳоҷати замона, Ё азми

Ғ А З А Л Ҳ О

Боз ошиқ шаваму зиндагӣ аз сар гирам, Роҳи дерин бигузорам, раҳи дигар гирам. Ҳамаро тарк кунам шомгаҳон чун хуршед, Домани субҳ кашам, домани дилбар

Ғ А З А Л Ҳ О

Гурӯҳе на саволу на ҷавобанд, Гурӯҳе на вуболу на савобанд. Ба лофе даркушо ҳастанд, лекин Калиди хонаи худро наёбанд. Ба сурат ҷумла ободанду озод,

Ғ А З А Л Ҳ О

Ин қадар дард куҷову мани махмур куҷо? Ин қадар бахт куҷову мани мағрур куҷо? Ин қадар вақт куҷо рафту куҷо будам ман? Ин қадар

Ғ А З А Л Ҳ О

Баҳорам тирамаҳ шуд, дилбарам рафт, Тароватҳои боғи хотирам рафт, Ниҳоли сабз будам, сояам буд, Кунун ҳам соя, ҳам барги тарам рафт. Дар ишқаш сӯхтам

Ғ А З А Л Ҳ О

Мард он, ки сарафроз сари дор бимирад, Як бор таваллуд шуда, як бор бимирад. Мард он, ки сари қулла чу ҳамхонаи хуршед Аз қисмати

Ғ А З А Л Ҳ О

Чӣ будам, чашмаи нӯши ту будам, Дурахши ҳалқаи гӯши ту будам. Ба рӯзи гарм будам соябонат, Ба рӯзи сард даспӯши ту будам. «Сарат бодо

Ғ А З А Л Ҳ О

Гар ба овози дили ман ту ҳамовоз шавӣ, Гар ба оҳанги вафо замзамапардоз шавӣ, Дасти ман гириву бар ҷониби оянда равӣ, Садди чинӣ шиканӣ,

3 Шеърхои точики

Шеър дар бора-и   модар-1 Шеър дар бора-и Бахор Шеър дар бора-и дусти

Ғ А З А Л Ҳ О

Биё, то чанд аз чашмам ниҳонӣ, Биё, к-аз буданам ғоиб намонӣ. Ба сарвақтам биё, вақт аст, вақт аст, Ки қурбони ту бинмоям ҷавонӣ. Ба

ДУХТАРИ ҲАМСОЯ

Гаҳ-гаҳ зи сари девор Хандида назар мекард. Гулхандаи тобонаш Аз ишқ хабар мекард. Подоши сабуриҳош Бурданд ба дуриҳош. Он духтари ҳамсоя Баргашта намеоя. Як

СУРУДИ ДУШАНБЕ

Дар ту мебинам камоли тоҷиконро, Рӯзгори безаволи тоҷиконро. Чашми кулли тоҷикон сӯи ту бошад, Қиблагоҳи тоҷикон кӯи ту бошад. Эй Душанбе, Тахти давлат, Маҳди

МО ТОҶИКОНЕМ

Шеъри аввалин, шеъри ҷовидон, Рукни поядор мо дар ин ҷаҳон. Ҳам наҷибу ҳам ғарибу ҳам пуртавон, Зинда мондаем аз ҷаври замон. То абад ҳам

ХУРОСОНИ БУЗУРГ

Чу аз насли Фаридунем, Аз як реша, як хунем. Чу аз хуни Сиёвушем, Ҷовидон ҳамоғӯшем. Дирафши ковиён бо мост, Фарри ориён бо мост. Атои

НУРИ МУҲАББАТ

Зи роҳи орзуҳои ҷавонӣ Ва ё сарманзили дури муҳаббат Ту ногаҳ омадӣ дар рӯ ба рӯям, Дилам равшан шуд аз нури муҳаббат. Чароғон кардӣ

ЗИНДАРӮДУ ПАНҶРӮД

Зи рӯди Рӯдакӣ бувад Суруди мо, дуруди мо. Зи риштаи сухан бувад Бақои тору пуди мо. Тулӯи меҳри ҷовидон – Замини бошу буди мо.

ҲУСНИ БЕНАЗИР

Ҳар гаҳ, ки бинамат Бо қомати баланд, Ояд дилам ба дод, Эй давлати баланд. Ман ошиқи туям, Дил дар паноҳи туст. Бахти сафеди ман

БОҒИ ҶАВОНӢ

Дар махзани дил оҳе намонда, Аз хирмани дил коҳе намонда. Дар кӯи хубон роҳе намонда, Дар бурҷи сина моҳе намонда. Боғи ҷавонӣ, яксон намонӣ,

ХУМОР

Дар домани баҳор Андар деҳи Мазор Гулғунчаи таре, Покизагавҳаре Бо абрувони сабз, Бо ормони сабз Берун зи хона шуд, Мактаб равона шуд. Ёдаш ба

ЁРИ ДИЛ

Як лаҳзае, як соате Дар хилвате, беминнате Бо ман бимон, бо ман бимон, То бо ту дорам давлате. Дарё маҷӯ, дарё манам, Дунё маҷӯ,

СУРУДИ НЕКӢ

Дунёи савдо бигзарад, Андӯҳи дилҳо бигзарад, Ҳам навбати мо бигзарад, Аммо ба зери осмон Ҳамчун замини бекарон Некӣ бимонад ҷовидон. Сад баҳр хушкад дар

ОФТОББОРОН

Аз дасти булӯри ту Файзи ду ҷаҳон ояд. Аммо чу бишӯрӣ ту, Ҷонам ба фиғон ояд. Бо ту буданам мушкил, Бе ту буданам мушкил.

РАҚҚОСА

Пое бикӯбад бар замин, Дасте барорад бар фалак. Чашмак занад чун ахтаре, Гесӯ фишонад чун малак. Хандиданош, болиданош, нозиданоша бинед. Чархиданош, печиданош, ларзиданоша бинед.

ЗИНДАГӢ

Ман туро бахшам ҷавонӣ, Ту ба пириям кашонӣ. Ман ба ту меҳри дил орам, Ту ба ман – номеҳрубонӣ. Ман барои ту баҳорам, Ту

ФАРДОИ ЗИНДАГӢ

Аз барқи чашматон пурнур зиндагӣ, Аз шӯри ишқатон пуршӯр синаҳо. Озодии ҷаҳон, озодии шумост, Қадри шумо шикаст қадри хазинаҳо. Уммеди модарон, Илҳоми шоирон, Дар

ИЛТИҶО

Муддате шуд, ки дилам Бехуду моили туст. Аз қазо рафта чунин – Дили ман бо дили туст. Ту, ки медонӣ ҳама сӯзу навои дили

БАХТИ САФЕД

Шеъри ман бӯи ту дорад, Атри гесӯи ту дорад. Мисраи пайвастаи ман Ёди абрӯи ту дорад. Ошиқи чашми туям, эй ҷони ҷони ҷони ман,

РӮДИ СИР

Сирре надорад рӯди Сир Ҷуз ҳоҷати лабташнагон. Сар мезанад бар ду канор Ҳамчун сари саргаштагон, Дар тобу таб ҳар рӯзу шаб Ҳамчун дили дилбастагон