Лоиқ Шералӣ Архив

Ишқи нокоми ман

Орзуям буд, дилро дар ҳаёт Пеш аз он ки ба хокаш биспурам, Аз раҳи расму русуму эътиқод Дар вафои ишқи покаш биспурам. Не, нашуд,

ДАР ЛАБИ ДАРЁ

Бо ёри худ ба соҳили дарё нишастаам, На, на, ба тахти мармари дунё нишастаам. Тобанда аст шуълаи хуршед бар сарам, Биншастааст духтари тоҷик дар

Шаби торик

Эй мояи хирад, чаро хомӯш мешавӣ, Бе ту ба ман навозиши даврон намерасад. Рӯзе, ки ту зи хонаи дил дур меравӣ, Як лутфи бедареғ

ХУДФУРӮЗӢ

Агар парвонаӣ, даври чароғи хирасӯзе не, Ба даври офтоби оламоро сӯз, қурбон шав! Агар ту қатраӣ, ҷои нишасти хешро дарёб, – Ба рӯи санг

СОЛҲОИ СТУДЕНТӢ — ДОНИШҶӮӢ

Солҳои ғуруру бебокӣ, Солҳои таваккалу тавсиф, Солҳои муҳаббату уммед, Солҳои ситоишу таъриф. Фасли ҷавзо, фасли сӯзу соз, Хомдӯзии ҷомаи мақсад. Субҳи содиқ – паёми

ЗАВҚИ ДИДОР

Ба рӯи ман ҷаҳон хандид, боғу бӯстон хандид, Зи тарфи раҳ гули оташ чу тифли навзабон хандид, Хутути дури тақдирам шуда бар ман аён,

Рафти зи умри ман

Рафтӣ, рафтӣ, дилбари оташнигаҳ, Рафтию бурдӣ ту ороми маро. Рафтию бераҳбарам дар ними раҳ, Рафтию бурдӣ саранҷоми маро. Рафтию мумкин намебинам дигар, Лек мехоҳам

Шеъри зинданони

Қалам бо он камию кӯтаҳияш Сутуни зиндагии бениёз аст. Туро дорад муаллақ дар фазоҳо, Чу лангарчӯби дасти дорбоз аст. Варо гар рост дорӣ, дар

МАЪШУҚА

Дасти худ пайванд бо дастат кунад, Бо нигоҳи оташин мастат кунад. Сар ба рӯи синааш монӣ даме Бо ҷаҳони бахт пайвастат кунад. Як нафас

Мазори ман

Чӣ бояд бар тани мурда либоси шоҳӣ пӯшондан, Ба ҳамёнаш ниҳодан дастаи пул, пораи тилло? Ягон пурсанда он ҷо пораю ришва намехоҳад, На рӯбинанду

НӮШБОД

Ба дастам ҷоми хайёмӣ, Лаболаб ҷоми гулфоме. Дар ӯ ёди ниёгон аст, ҳам ашки бузургон аст, Дар ӯ шаҳди замину шуълаи хуршеди тобон аст.

Ман туро дуст медорам чон

Ман ӯро мешиносам. Китоби ҳастии ӯро нахонда, Ба ҳаққи ӯ чӣ мебофед тӯҳматҳою бӯҳтонҳо? Агар донед, к-ӯ ҳам Як дили пурорзу дорад, Ҳамеша ҷустуҷӯ

РОЗҲО

Пардаҳои тиреза парафшон, Чашмҳоят ба сӯи ман бозанд. Ҳалқаи ҷашмҳои ҷодуят В-он нигаҳҳо барои ман розанд. Хона ором, чеҳраат ором, Ман надонам, чӣ розҳо

Ҳабиб Юсуфӣ

Сатрҳои нотамому хомаи навпайзада Монд бесоҳиб… Дар оғози ҳаёт Роҳҳо дигар шуданд, Он гаҳ расид, То шавад уммед анбози ҳаёт. Он, ки дар дил

Ҳикмати зиндагӣ

Чунин беқайду бепарво шудӣ ту? Дареғ аз ҷӯшу туғёни ҷавонӣ! Чунин дилсарду беандеша гаштӣ? Дареғ аз раъду барқи ногаҳонӣ! Чӣ шуд дар субҳи хуршедии

ДАР БАЗМ

Дар дили шаб ҷоми заррини кафи ёр Медурахшиду диламро шод мекард. Ҳарфҳои канда-канда, нозҳои дилбарона, Мастӣ аз дидору аз май Ҳастиямро бод мекард. Ҳамчу

КИШВАРИ БАРКАМОЛ

Замин дар сози ҳастӣ ҷилваҳо кард, Ҳаёти пурнишоте ибтидо кард. Замон баҳри ту пардози дигар дод, Ниҳоди дигар, оғози дигар дод. Ба ҷои милмилак

ДАР ВАСФИ ШАҲРИ ДУШАНБЕ

Ҷавҳари чун бирасидам ба ҳамин шаҳри бузург, Олами дидаму шуд хотири ман хурраму шод. Даҳр чун доира ин шаҳр бувад маркази нур. Ё худ

НАСИҲАТИ МОДАР

Модарам мегуфт доим вақти хоб: «Хоб кун, албатта, бо паҳлуи рост! Он ҳама коре, ки ният мекунӣ, Сар бикун бо қувваи бозуи рост. Нонро

ДАР ШАБИ БОРОН

Ин шаби туршрӯйи боронӣ Кулбаи модарам ба ёд омад. Боми ӯ мечакад зи боронҳо, Дар дилам оламе ба дод омад. Дар чунин кулбаи фақирона

ҚАСИДАИ МОДАР

Сад ҷону дил фидои як муддаои модар, Фатҳу кушоиш орад дасти дуои модар. Бишнид гар садоям дунёи сахтгӯшон, Ангезаест шояд аз аллаҳои модар. Гар

ДАР САРИ ГӮР

Ҷашни фарзандони худ нодида рафтӣ, модарам, Донаи барчошро ночида рафтӣ, модарам. Пеш-пеши наварӯсу дастаи машъал ба даст Шодмон, пирона норақсида рафтӣ, модарам. Ном мемондӣ

ҶОМАИ ГАДОӢ

Чу ман бар арсаи ҳастӣ қадам мондам, Ту бо уммеди бисёре Дари ҳар хонае рафтӣ. Гадоӣ кардӣ аз ҳар хонае як пора газворе –

НОНУ НАСИБ

Куҷо рафтанд, эй модар, Куҷо рафтанд кафтарҳои навболу парат, модар, Куҷо рафтанд фарзандони навдилдодаат, модар? Бисоти тӯй меандӯхтӣ, Баҳри арӯсонат Садаф меҷустию гарди хазина,

РӮҲИ НЕҲРУ

То ки баъди марг ҳам туғён кунад, Шӯраду бистезаду ҷавлон кунад, Дар фазои осмон бошад муқим, Дар дили баҳри дамон бошад муқим, Сайр созад

АНДЕШАҲОИ МӮЙСАФЕД

Ҳаётам рангубӯе дошт, дар дил навбаҳорам буд, Нигоҳам ҷустуҷӯе дошт, дар паҳлӯ нигорам буд. Биҳиштам буд дар оғӯш аз дидори маҳбубон, Гаҳе бечиз будам,

ҒАЗАЛҲО Модар

Дару девори ҷаҳон худ дару девори зан аст, Кори дунё ҳама дар пайравии кори зан аст. Нест ҷуз бори хас он бор, ки мардон

ҲАСРАТ

Ту дигар ба пешвозам дами дар намебаройӣ, Ту дигар ба лаҳҷаи худ бари ман намесаройӣ: «Писари азизам омад, Писари ғазалнависам омад». Ту дигар наметавонӣ,

МАРҲАБО, ПОИ МУБОРАК!

Марҳабо, чашми ту олу, нигаҳи дӯстписанд, Марҳабо, мӯи маҳинбофта, мижгони баланд, Марҳабо, дасти кушоди ба сахо бемонанд, Марҳабо, ду бари рухсораи нобӯсида! Марҳабо, ҳалқаи

МОДАРИ БЕЧОРА

Дар миёни кӯҳсорон Бо навои обшорон, Бо сафои чашмасорон, Бо суруди боду борон, Бо дуруди навбаҳорон Ҷон ато кардӣ маро, Ҷон ато кардию худро

МОДАРАМ, ЭЙ МОДАРИ ДУНЁНАДИДА

Рӯзҳои шоду беосебамон буд. Як дарахти себамон буд. Зери боли шохҳояш ҷойгоҳи хобамон буд, Нонамон буд, обамон буд. Модарам дар ҷода мегашт, Хушқаду озода

РОҲНИШИН

Дар сари роҳ аст гӯрат, Модари ғамкуштаи ман, Шеъри дарду оҳи ҷонам, Байти хуноғуштаи ман. Бигзаранд аз паҳлуи ту мардумон Гоҳ боло, гоҳ поён,

МУНОҶОТ БА МОДАР

Мӯйҳо даққиву рӯмоли сиёҳ, Ғабғаби пурчину абруи дуранг, Эй дареғ, ангуштҳо чангак шуда, Зиндагӣ аммо раҳо гашта зи чанг… Об меояд зи чашми обрав

Шеърхо барои санги мазор аз Лоик Шерали

ДУБАЙТИҲО — МОДАР Аё модар, мадори ман ту будӣ, Гули аввалбаҳори ман ту будӣ. Нахушкад чашмаи шеъру сурудам, Зи бас сарчашмадори ман ту будӣ.

Ахтари осмон

Чу афтад ахтаре аз боми гардун, Чунин ёбам, ки афтод ахтари ман. Дарахти пир чун афтод вожун, Бигӯяд фоли ҳоли модари ман. Чу роҳе

Модар — Барои санги мазор

Бар мадфани модарам чу гул бигзорам, Ман мӯйи сафеди хешро бишморам. Чун панҷаи хуршед сарам бинвозад, Аз панҷаи нарми модарам ёд орам. Ёрон ҳама

ХАЗОН

Хазон мерӯфтӣ он рӯз, эй модар, Хазон мерӯфтӣ аз пешгоҳи кулбаи фартут. Хазони умр аз аҷзои ту мерехт, Хазон мерӯфтӣ… Гарчи хазонрези ҳаётат буд.

БА МОДАРАМ

Ба кунҷи сандалӣ биншаста шабҳо,модари пирам, Ту шояд ҷомаи домодӣ медӯзӣ ба сад ният, Ки рӯзи тӯй дида бар қади ман, бишканӣ армон, Бубинӣ

ТУ ОЗОДӢ МАГАР, ЭЙ ЗАН?

Ту озодӣ магар, эй зан? Зи худ шодӣ магар, эй зан? Туро озод кард Уктабр Зи банди ҷаҳлу зулму ҷабр, Вале аз зулм вораста,

ХОҲАМАТ РӮЗИИ ПАРОКАНДА

Хоҳамат бахт, бахти поянда, Қисмати бобарору рангине. Хоҳамат ризқи бас пароканда, Ки варо ҷӯиву ҷаҳон бинӣ. Хоҳамат бахтбони бономус, Ҳамчу худ ғамшарику созанда. Хоҳамат

ОШИҚ

Ҳазорон ҷон ба қурбон дора(д) ошиқ, Фидокорест, паймон дора(д) ошиқ. Фарози ҳафтгунбад кай писандад? Макон дар кӯи ҷонон дора(д) ошиқ. Ҳамеша ёди ҷонон аст

ЗАРАФШОН МЕРАВАД СӮИ БУХОРО

Зарафшон меравад сӯи Бухоро Зи кӯҳи Панҷрӯд, аз чашмасорон. Ба роҳаш ёдгорӣ монда ҷорист, Ба нафъи халқ зар афшонда ҷорист. Ҳаме ҷорист монанди ҷавонӣ,

ҚАРЗ

Ҷавониро ба ту ман қарз хоҳам дод, Ба уммеде, ки баргардонӣ бозаш, Ба рӯзи бекасиҳо дар ғуруби зору танҳоӣ. Ба рӯзи шодмонӣ ҷом деҳ

ДАР ЁДИ ШАРАФ

Оҳ, маҳзунам, ки дар айёми фатҳи осмон, Дар замоне, ки фалакпаймо ба сӯи Моҳ рафт, Шеъри ман аз сафҳае берун наёмад ҳамчу нақш, На

Санги таърихгир

Чу Ансорӣ ба рӯи тахтасанге Навиштам чанд байти сӯзноке. На баҳри шӯҳратею ёдгорӣ, Фақат бар хотири як номи поке. Навиштам номи поки дилбареро, Пас

КАТИБАЕ ДАР ПУШТИ

КАТИБАЕ ДАР ПУШТИ  ВОПАСИН АКСИ МОДАРАМ, КИ МУҲИДДИН ОЛИМПУР БАРДОШТААСТ Қиблагоҳам! Модари олампаноҳам! Дастҳо дар пеши бар дар пеши дар истодастӣ ҳанӯз. Аз дару

ЗИНДАГӢ, БИНМО БА МАН РОҲИ САФЕД!

Духтаре рӯзе ба ман мактуб дод, Буд мактубаш муҳаббатномае. Буд арзи ишқи софе, эътиқод Бо забони коғазею хомае. Шарм карду рафт пас аз назди

ҲАҚҚИ МОДАРӢ

Эй дарахте, ки ман зи шохаи ту Гоҳу бегоҳ мевае хӯрдам, Ҳам зи чӯби туву зи сояи ту Баҳри ҳоҷот баҳрае бурдам, Пеши ман

Модарномаи Лоик Шерали

То ту будӣ, модарам, Хона пур буд. Сад ҷаҳон аз ҳикмати пирона пур буд. То ту будӣ, модарам, Мурғи диламро Ошёни меҳр з-обу дона

ҶАВҲАРИ ҲАСТӢ

Аз сари пистони ту сар мешавад шӯри ҳама, Аз сари дастони ту пайроҳаи дури ҳама. Аз дили ту сар шавад дарёдилӣ, Қобили сурат шавад

ДОМОНИ МОДАР

Вақти тифлӣ, вақти роҳ омӯхтан, То наафтад, дошт ӯ аз домани ту. То намонад дасту пойи баста дар гаҳвора танҳо, Дошт ӯ аз домани

ЁДИ ЯК ҲАМСАБАҚИ МАРҲУМАМ

Ёд дорам, ки ба ангушти ишорат рӯзе Духтареро ба қади роҳ нишонам дода, Гуфтӣ: ваҳ, ошиқи ӯям, хабараш нест аз ин Меҳраш андар дилу

ЧОРДАРД

Яке дарди бимонӣ зинда ё на, Яке дарди чӣ пеш ояд сари зо. Яке дарди чӣ хоҳад буд имрӯз, Яке дарди чӣ хоҳад буд

Маро

Чу аз модар ба дунё омадам ман, Маро дар гоҳвора баста буданд. Сари гаҳвораам биншаста ёрон, Бароям номи лоиқ ҷуста буданд. Ду дасту пойи

ГУНБАДИ САБЗИ МАЗОРИ МОДАРАМ

Дар баҳорон бо ҳазорон мавҷи сабз – Гунбади сабзи мазори модарам, Зери боми гунбади ҳафт осмон Ҳар куҷо бошам, туро ёд оварам. Ёд орад

РАҲРАВИ ЗИНДАГӢ

Раҳрави роҳи басе дуру дароз, Раҳрави роҳи пур аз шебу фароз, Меравӣ ҷониби фардо нигарон, Хосиятхоҳ зи умри гузарон. Роҳи ту – роҳ суи

СУРУДИ МОДАР

Тифли гирёнам, калон шав, Дар ҷаҳон аз ман нишон шав, Достон шав! Достон шав! Ганҷи шаҳворам ту бошӣ, Бахти бедорам ту бошӣ, Дар ҷаҳони

МОДАР

Бӯйи ҷону бӯйи нону бӯйи пистон, Бӯйи гулҳои баҳори баччагӣ, Бӯйи шири гарми навдӯшида меояд зи дастони ту, модар. Дар рухат ожангҳо чун сатри

БА ДӮСТАМ ДӮСТ

Сӯзи пинҳону қасди олият Дар дил асту фақат худат донӣ. Гарчи дар дарс пешсаф ҳастӣ Дар фани ишқ лек ҳайронӣ. Арзи ишқат ба гӯши

САБЗАИ БАҲОР

Ихтиёри ту ба дасти мани дилбохта нест, Дили ту, дилбари ман, байти худам сохта нест, Алами бахти ту бо дасти ман афрохта нест, З-ин

Арча

Дар кӯҳ варо на боғбон биншондаст, На об ба вай додаю на парвардаст. Ҳайрат бибарад маро ҳамеша, ёрон: Ин гуна чӣ қувва бехазонаш кардаст?

МЕҲР ВА ЗАР

Доништалабам, на каси нодор, на доро, Танҳо паи мақсуд ба уммед равонам. Аз он чи муяссар шуда аз давлати дунё, Дар даст маро ҳаст

ТУРО ДИД ДИЛАМ…

Дили ман нест чу обе, ки ба ҳар ҷӯй давад, Дили ман нест насиме, ки ба ҳар сӯй давад. На чу овора ба ҳар

ХАНДАИ ҶОНОНА

Хандаҳои дилкаши мастонаи ҷононаро Кӯҳҳо бишнида, хандиданд бо акси садо. Бод оҳиста вазида бо навозиш сӯи дашт, Майсаҳои кӯҳро алвонҷ дода мегузашт. Обҳо ҷорӣ

ЗАРАФШОН

Ман умри азизу самари ишқу умедам Бе обу насими ту тасаввур нанамоям. Саҳмест зи оби ту ба таркиби вуҷудам, Кайфест аҷаб атри насими ту

ҚУФЛ (ҚУЛФ)

То надуздад молу мулки ҳеҷ касро ҳеҷ кас, Фикр карда мардумон, пас қуфлу дарбон ёфтанд. Хотири худ ҷамъ бинмуда, паи ишқу ҳавас В-аз паи

НОМ

Як ҷавон мехост шуҳрат ёбад андар байни халқ, Номи худро зинда гардонад ба олам ҷовидон. Фикр карду оқибат як чорае пайдо намуд: Канд номашро

Туӣ модар

Замину осмони ман туӣ модар, туӣ модар, Ҷаҳони бекарони ман туӣ модар, туӣ модар. Дар ин дунё, ки бераҳмиву бемеҳрист бунёдаш, Ягона меҳрубони ман

СУОЛ АЗ МОДАРИ ТОҶИК

Модари тоҷики ман, Эй модари бисёрфазанд, Дар мақоми аввалӣ дар силки зодан, Дар мақоми аввалӣ ҳам низ дар фарзанд мурдан… Зоданат оё барои оҳу

ИЛТИҶО

Ту, ки атвори хушу чеҳраи зебо дорӣ, Қудрати тозанигаҳдории дунё дорӣ. Метавонӣ сабаби бахти ягон ёр шавӣ, Сабаби зиндагию шодии бисёр шавӣ. Ба дили

ВОЛОТАР АЗ ҲАМА

Як дами ҷон костани модарон Беҳ зи ҳама мӯъҷизи пайғамбарон. Як нигаҳи шӯълавари модарон Беҳ зи ҳама анҷумани ахтарон. Як сухани бонамаки модарон Беҳ

ХАЙР!

Хайр, бо ту тӯю иди ман тамом, Зиндагӣ бо ту насиби ман нашуд. Рафтию гуфтӣ аҷаб не дар дилат «Дар раҳи умрам ҳабиби ман