Сайидои Насафӣ Архив

МУҚАДАМАИ ҚАСИДА НАВРӮЗӢ

Навбаҳор омад, гулистон аз пайи нашъунамост, Ғунчахуспони чаноро ғунчайи гул муттакост . Со дарӯёнро барад аз ҷо ҳайвойи сабзааш, Сабзхаттонро насими сунбулаш кокулрабост. Нозбӯро

Баҳор омад гулистонро тамошо кун

Шабе, эй шамъ, дар оғуши мо ҷо метавон кардан, Чу гул дар гулшани мо синаро во метавон кардан. Чаро як раҳ назар бар ҳолам,

ОМАД БАҲОРУ САЙРИ ГУЛИСТОН ҒАМИНАМ АСТ

Омад баҳору сайри гулистон ғаминам аст Базми висоли ғунчайи хандон ғанимат аст. Бо қамоти хамида равам сӯйи бӯстон, Наззорайи бунафшаву райҳон ғамимат аст. Эй

Мавсими баҳор

Омад баҳору равнақи гулҳои боғ ку? Бар сабзаҳо таровату бар лола доғ ку? Мурғон кашидаанд сари худ ба зери бол, Бар сайри боғ булбули

Шеъри омад омади баҳор

Омад баҳору бар кафи соқӣ пиёла ку? Бар саҳни бӯстон гулу бар дашт лола ку? Гул кард ғунчаи қафас аз ҷӯши навбаҳор, Эй мурғи

Баҳор Омад

Омад баҳору сайри гулистон ғанимат аст, Базми висолу ғунчаи хандон ғанимат аст. Бо қомати хамида равам сӯйи бӯстон, Наззораи бунафшаю райҳон ғанимат аст. Эй

Барорад аз чаман гулро хазон

Барорад аз чаман гулро хазон оҳиста-оҳиста, Кашад хор интиқом аз бӯстон оҳиста-оҳиста. Чу шамъ аз фикри рӯяш рафта-рафта об гардидам, Фитод ин оташам дар

Аломати Қиёмат

Зи дастам мекашад доман баҳорафшон гиребоне, Чаманпарвоз, раъноҷилва, пироҳангулистоне. Қади ҳангома чун шамъе, рухи парвонамаҳтобе, Ки дар боғи Ирам базме, биҳиштоин шабистоне… Мурассаътаркаше, чобуксаворе,

Хазони умри ману ту

Шуд мавсими хазон, ба гулу ғӯнча ноз ку? Бо ҷабҳаи шикастаи булбул ниёз ку? Дасти тиҳӣ чу сабза барорад зи хона сар, Озодаро чу

Рафтиву рафт бар бод пушту паноҳ

Шабҳо бувад чароғам аз дуди оҳ бе ту, Чун шамъи кушта, дорам рӯзи сиёҳ бе ту. Авроди субҳу шомам бошад дуои ҷонат, Медробам осмон

Ҳар шаб чу шамъ дорам сӯзу гудоз

Ҳар шаб чу шамъ дорам сӯзу гудоз бе ту, Чун кокулат намояд шабҳо дароз бе ту. Мардам ниҳода носур бар захми синаи ман, Бемориям

Абру камон

Маҷлисафрӯзии рухсораи некӯят ку? Кокулафшонии он қомати дилҷуят ку? Тойири новаки мижгони ту паррехта шуд, Қодирандоз камондории абрӯят ку?… Ду ҷаҳон буд шаҳиди нигаҳи

Пойи хоббурда

Хома мепечад ба худ аз зулфи чун занҷири ӯ Мекашад шармандагӣ наққош аз тасвири ӯ. Ханҷари ошиққушӣ дорад ниҳон дар остин, Бӯйи хуни Кӯҳкан

Бевафо ёр

Эй дил, чу булбул аз пайи он бевафо марав! Аз дасти мо парида чу ранги ҳино марав!… Дар базми гулрухон сабукӣ санги тафриқаст, Эй

Гадои муфлис

Ба хоқ афтода гарди сурмаи чашми сиёҳат ман, Ба хун ғалтида сайди бисмили теғи нигоҳат ман… Ба гулшан бандаи озоди сарви қоматат қумрӣ, Ғуломи

Фарзанди ноқобил

Аз мураббӣ баски рам хӯрда дили бадхӯи ман, Муттако море бувад хуспида дар паҳлуи ман. Мекунад фарзанди ноқобил падарро мунфаъил, Гиря аз беҳосилӣ по

Худою Худованд

Худро чу соя дар таҳи девор ҷо макун! Дилро чароғи гӯшаи мотамсаро макун! Паҳлу бар остонаи навдавлатон манеҳ, Аз ноҳуни паланг ба худ муттако

Ҳавои кӯчагардӣ нест фарзанди маро

Агар як дам шавад холӣ зи мавҷи май сабӯи ман, Нафас ҳалкаҳои дом печад бар гулӯи ман. Ҳавои кӯчагардӣ нест фарзанди маро бар сар,

Лолазор

Куҷо рафтӣ зи оғӯши тамошо, эй нигори ман? Нигаҳ фаввораи хун шуд ба чашми интизори ман! Ба ҳолам ҳар кӣ андозад назар, хомӯш мегардад,

Шеър барои дӯст

Аз риёзат нафсро кардам кабоби хештан, Шергирам кард соқӣ аз шароби хештан. Орзуи субҳ хамчун шамъ чашмамро гудохт, Сӯхтам дар интизори офтоби хештан. Беқарори

Нашъаи май оқибат девонагӣ ёд оварад,

Аз дили зорам нафас маъюс меояд бурун, Бӯйи шамъи кушта з-ин фонус меояд бурун. Дар гулистоне, ки гардад гулруҳи ман ҷилвагар. Сабзааш ҳамчун пари

Меҳри гиёҳи

Ба даври моҳи рухсорат дучандон гашт оҳи ман, Шуд охир донаи холи лабат меҳри гиёҳи ман. Маро тоқи ду абрӯйи ту меҳроби дуо бошад,

Маҷнун кист?

Чашм то пӯшидаам аз орзуи хештан, Бастаам чун ғунчаи гул дар ба рӯи хештан. Дидаам то печутоби косаи гирдобро, Мебарам холӣ аз ин дарё

Тоза кардани руй

Тоза месозам зи барқи нола доғи хештам, Мекунам равшан ба оҳи дил чароғи хештан. То ба кай, эй лола, доман мезанӣ бар оташам? Рӯзгоре

Номи ман

Ғунчаам, хубон ғами худ дилнишинам кардаанд, Сандалии дарди сар аз чини ҷабинам кардаанд. Номи ман парвонаҳо дар анҷуманҳо бурдаанд, Шамъҳо равшан зи оҳи оташинам

Зулфи ту

Ба сӯйи кулбаам шоме, ки он шамъи висол ояд, Дилам аз сина берун, ҳамчу фонӯси хаёл, ояд. Шавад мижгон ба чашми ашкборам нахли боровар,

Лаби ширин

Такаллум аз даҳонаш гар зи тангӣ дер мерезад. Табассум аз лаби ширини ӯ, чун шир, мерезад. Ба суратхонаи дил шӯхи наққоше, ки ман дорам,

Ба гӯш

Қабои лолагун дар бар чу он сарви равон ояд, Нафас аз синаам берун чу шохи арғувон ояд. Агар дар гардиш орад он парирӯ шишаи

Урён будан

Тасхири акси рӯйи ту дил чун ҳавас кунад, d шавад, чун сина, ҳифзи нафас кунад. Аз худ бурун барой, макун паҳн доми зарқ, Дар хона

Баҳр

Ба сӯйи баҳр агар селоби ашкам раҳнамун афтад, Ҳубобе гардаду гирдоб аз дарё бурун афтад. Нашуд мақбул ширинкории Фарҳод Хусравро, Ҳунар маъюб гардад ҳар

Остин

Аз маломат хонаам оромгоҳи гул шавад, Ҷуғз дар вайронаи ман ояду булбул шавад. Дасти навмедӣ парешоихотириҳои маро Ҷамъ агар созад, ба дӯши орзу кокул

Чашми оҳу

Оташам рӯзе, ки аз домони саҳро гул кунад, Чашми оҳуро тамошохонаи булбул кунад. Ҷӯши савдоям, агар чун гирдбод оям ба рақс, Печутоби май биёбонро

Дунёи нав

Зи дунё ҳар кӣ шуд лабрез, умраш бебақо гардад, Чу киштӣ пур шавад аз об, гирдоби фано гардад. Навиди васл фориғ мекунад аз нола

Ранҷидан

Зи ман ранҷидаӣ, сайёди хуши ман кӣ хоҳад шуд? Қалиди қуфли лабҳои хамӯши ман кӣ хоҳад шуд? Лаби лаъли худ аз пурсидани аҳволи ман

Меҳрубон

Маро, эй бемурувват, меҳрубон гардӣ, чӣ хоҳад шуд? Зи рӯйи марҳамат ороми ҷон гардӣ, чӣ хоҳад шуд? Ҳама шаб шамъ бо парвона саргарми сухан

Раб кист?

Ҳаҷраш оҳир кард хуррам ҷони афгори маро, Оқибат ин дард сиҳҳат дод бемори маро. Аз чаман берун нахоҳам бурд мижгони дурушт, То насозад гул

Бахт чист ва хушбахт кист

Зи бахти тираи мо тоза доғи лолаи мо, Фатила оҳ бувад дар чароғи нолаи мо. Зи баҳр косаи гирдоб пур намегардад, Чӣ гуна об

Беному нишон

Чӣ бошад, гар бигирӣ дасти чун ман нотавонеро, Барӣ ҳамчун камон дар хона беному нишонеро? Чаман монанди доғи лола дар гирдоби хун афтад, Агар

Маҳтоб

Соя аз бетобиям силӣ занад Маҳтобро, Изтиробам ҷон дарорад куштаи симобро. Мешавад хасми қавӣ аз чарбу нармӣ зердаст, Мекунад помоли худ як қатра равған

Чашми дил

Гоҳе ба чашми лутф, маҳи ман, бубин маро, Дар оташи фироқ масӯз инчунин маро. Не қосиде, ки бо ту расонад паёми ман, Не ҳамдаме,

Замини фуруши

Кӯҳ паҳлу бар Замин монад зи бори дарди мо, Чархро созад мушаббак тири оҳи сарди мо. Каҳрабо худро ниҳон созад ба зери барги коҳ,

Кулбаи Хубон

Ба сӯйи кулбаам, эй офати замона, биё! Ба ҷониби садаф, эй гавҳари ягона, биё! Ба интизории побӯсият, чу нақши кадам, Ниҳодаам сари худро бар

Лаби ёр маза мета

Эй бе лаби ту хушк даҳони пиёлаҳо, В-аз дурии ту ғарқа ба хун доғи лолаҳо. Хат нест он, ки бар рухи ҷонон дамидааст, Хубон

Нохун

Эй дил, мутеи он бути мижгонфаранг бош! Бо сокинони каъба муҳайёи ҷанг бош! Бар рӯйи мунъимон ғазаболуда кун нигоҳ, Бо ин гуруҳ нохуни шеру

Пушти пой

Бедмаҷнунам, сари худ дидаам дар пойи хеш. Гар зананд оташ намеҷунбам чу шамъ аз ҷойи хеш. Косаи гирдобаму абри тамаъҷӯ нестам, Медиҳад чашмам ба

Захм

Бо кӣ равшан созам аҳволи дили афкори хеш, То ба кай чун шамъ сӯзам бар сари бемори хеш. Баҳри осоиш, ки аз ғамхона сар

Чи кор кунам?

Бо аҳли ҷоҳ нохуни зоғу паланг бош! Дар коми шер арраи пушти наҳанг бош! Дар маҷлисе, ки нест мурувват дар ӯ марав, Дар шишае,

Бахори точикон

Омад баҳору нашъунамои замона ку? Дар шохи гул ривоҷ ба булбул тарона ку? Хум бедимоғу шиша тиҳӣ, сарнугун кадаҳ, Бо сокинони майкада асбоби хона

Хор бар по

То кай чу гул нишинам, дар хун тапида бе ту, Хорам шикаста бар по, дастам бурида бе ту. Бе рӯйи ту нигоҳам, сайдест захмхӯрда,

Зулфи ту

Холи ӯ дар банди он зулфи чу шаст афтодааст, Мужда бод, эй дил, ки дузди ман ба даст афтодааст. Бар сараш Хуршед ҳамчун зарра

Булбул

Бе ту дар гулшан маро фарёди булбул оташ аст, Хандаи гул ахгарасту хандаи гул оташ аст. Нашканад аз сояи гардун касро ташнагӣ. Менамояд об,

Наргис

То дар оғӯши гулистони ман он сарвқад аст, Наргиси хулди барин боғ маро чашми бад аст. Ҳеҷ кас аз дили ман кулфати айём набурд,

Паймона

Паймонае, ки бода надорад, шикастанист, Дасте ки нест масдари эҷод, бастанист. Зулфе, ки сарфи шона кунад умр, карда беҳ, Доме, ки сайд зинда нагирад,

Боғи накукорон

Дар боғ асар зи нолаи булбул намондааст, Имрӯз дар бисоти чаман шул намондааст. Аз дасти ҳеч кас гиреҳе во намешавад, Рабте миёни шонаву кокул

Cар ба гиребон кашидаем

Дар ҳеч синае гули доғе намондааст, Дар базми рӯзгор чароғе намондааст. Монанди ғунча сар ба гиребон кашидаем, Моро ба сайри боғ димоғе намондааст. Дасте,

Гул дар ямани

Дар гулшане, ки мақдами он гул расидааст, Аз рӯйи боғ ранг чу шабнам паридааст. Наққош дасту бозуи худ бӯса мезанад, Гӯё камони абрӯйи ӯро

Чашми дил

Эй ки хун карди дили моро, зи чашми мо мапурс! Мешавӣ ғарқгашта, аз гирдоби ин дарё мапурс! Бо тунукзарфон ҳадиси бодаи гулгун магӯй! Пеши

Хушбахт кист?

Сарбаландони ҷаҳонро номи эҳсос асту бас, Сарвро дар бӯстон қадди намоён асту бас. Хонаи ин қавмро чун масҷиди одина дон, Зинати қолин шаъни пешайвон

Кулоҳи сар

Маро бар сар кулоҳ аз сояи боли ҳумо беҳтар. Зи фарши махмалам дар зери паҳлу бурё беҳтар. Бувад занҷирҳо бар дар зи чини ҷабҳаи

Номаи ошикона

Ба шамъи базм имшаб арз кардам хомаи худро, Ба бозуи пари парвона бастам номаи худро. Чу гул дар қулзуми хун зад маро савдои урёнӣ,

Лайли Мачнун

Хоки Маҷнун дод то бар бод оҳи сарди мо, Хоҳад омад хонахез акнун ба саҳро гарди но. Каҳрабо дар дасти мо кай метавонад об

Биё Гулсанам

Дар дили мо гар намеойӣ, ба чашми мо биё! Аз муҳит андеша дорӣ, бар лаби дарё биё! Хок дар чашмам занад наззора ҳамчун гирдбод.

Шишаи бишкастаро

Нест озори касе дар дили рампешаи мо, Ҷӯйи шир аст равон аз даҳани шишаи мо. Хисрави ишқ агар бар сари инсоф ояд, Хуни Фарҳод

Хуни одам — хуни дил

Зи хуни дил шуда рангин ду дидаи тари мо, Баҳори лолаи мо гул кунад зи соғари мо. Чаро чу шамъ ба болини мо намеойӣ?

Сабади истеъмоли

Рӯят гули сари сабади лолазорҳо, Хаттат матои қофилаи навбаҳорҳо. Дар бӯстон зи ҳасрати побӯси сарви ту Хамёза мекашанд лаби ҷӯйборҳо. Рафтори ту гирифта сари

Калиди асрор

Хонабардӯшам калиди ризқ по бошад маро, Гирдбодам гардиши сар осмон бошад маро… Хайма барпо кардаам ба рӯйи дарё чун хубоб, Рӯзии ҳаррӯза аз мавҷи

Мохи хоса

Моҳи ман, масти шароби ноб мебинам туро, Лаб ба лаб бар соғари Маҳтоб мебинам туро. Аз миёни булҳавас ҳаргиз намеойӣ бурун. Киштии афтода дар

Бехабар Озодбек

Зи ғунчаи дили мо бехабар бувад гули мо, Даруни байза хазон шуд баҳори булбули мо. Садо баланд накардем аз тиҳидастӣ, Зи санги сурма бувад

Шеъри Шабнам

Эй фарши бӯйи сунбули зулфат димоғҳо, Помоли шабнами гули рӯйи то боғҳо. Имшаб биё ба кулбаам, эй рашки бӯстон, К-аз равғани гул аст лаболаб

Гулшан чист?

Ба гулшан чун барафрӯзад маҳи рухсори чун гулро, Кунад фаввораи хун ғунчаву минқори булбулро. Ба гесӯи абирафшон агар дар гулситон ояд: Ба рагҳои Замин

Метавон гуфтан

Ба дарё кардаам хӯ, мавҷи обам метавон гуфтан, Ба каф дорам сари бе тан, ҳубобам метавон гуфтан. Ба шохи шуъла дорам ошён монанди парвона,

Сунбул

Меравам дар боғу сар дар пойи сунбул мекунам, Умрро чун шона сарфи зулфу кокул мекунам. Менависам аз чаман бо он гули рӯ номае, Хомаи