Ӯлмас Ҷамол Архив

ДАРЁИ ДӮСТӢ

Аз қатра пуроб гашта ҷӯбор, Ҷӯбор ба рӯд рафта пайваст. Гар қатра ба ҳамдигар наёмехт, Сад сол зи банди кӯҳ намераст. Ин аст, ки

ФАХР

Аё модар – табиат, гар зи ман месохтӣ кӯҳе, Паёпай ашкҳоям мисли дарё паст мерафтанд. Ва  армони дилам як порасанги сард мегардид, Тамоми орзуҳо

ФАХР

Аё модар – табиат, гар зи ман месохтӣ кӯҳе, Паёпай ашкҳоям мисли дарё паст мерафтанд. Ва  армони дилам як порасанги сард мегардид, Тамоми орзуҳо

ШУКРОНАЕ БАРОИ ДУШАНБЕ

Шукри ин шаҳр мекунам умре, Ки дар оғӯши худ паноҳам дод. Сарпаноҳи умедҳоям шуд, Ҳар чӣ мехостам, фароҳам дод. Шукри ҳар кӯчаи чанористон, Шукри

ЧАКОМАҲО

Ту меоиву хоҳӣ рафт, Одам, Ҷахандаст ин ҷахон донӣ дамодам. Шавӣ то з – омаду рафтат хабардор, Нашин осуда, заҳмат каш ба олам. Парастӣ

ЯК НИГОҲ

Бо шумо бахшем ҷонро, баҳри мо бас як нигоҳ, Бо яке наззора бинмоед моро истилоҳ. Бар даме з –ин марҳамат маҳрум мехоҳед кард, Не

ОРЗӮИ АДОЛАТ (Умед)

Касе дар асл бовиҷдон агар содир гуноҳе кард, Давоми ҷумлаи умр аз надомат оҳу воҳе кард. Аз ин боис зи озурдан ҳаловатхона меҷӯяд, Адолатро

ХАСАД (ҲАСАД)

Ҳар дилеро баҳри худ созад агар маъво ҳасад, Ҳукмрони соҳиби он дил шавад танҳо ҳасад. Кору бору эҳтиёҷи худ пазонад нобакор, То қабеҳ гардонданат

ОДАМИЗОД

Ин муҳит аст қафас баҳри ту, эй одамзод, Натавон рафт бурун аз дари он, зан фарёд. Кӯхи умрат бихӯрад тешаи соат кам-кам, Мехӯрӣ обаки

ОЛЛОҲ ГУВОҲ ДОРЕМ МО

Одамон, донед, як хуршеду маҳ дорем мо, Як замин, як хона, як гардун – панаҳ дорем мо. Тахти мулку ҷоҳи мо рӯи кафи ҳамдастӣ

ДУСТИИ БЕЗАВОЛ

Шеър дар васфи дустии Алишери Навоӣ ва Абдураҳмони Ҷомӣ Навоӣ: Ассалом алайкум, мӯътабар устоз! Кӯзу қош устида пойқадамлар! Ҷомӣ: Ассалом алайкум, шогирди мумтоз, Бугун

ВОХӮРДАМ ҶОНОНАРО

Эй табиат, дар сарам андохтӣ афсонаро, Синаам сӯзондаӣ вохӯрда як ҷононаро. Шуд мунаввар хонаи дил аз зиёе ногаҳон, Гӯиё кардӣ чаманзоре дили вайронаро. Шамъи

ИСТИҚБОЛ

Оламу одам бувад фобастаи иқбол, бин, Гар яке ҳоли забун, войи дигар аҳвол, бин. Дар миёни ҷангу тӯфон мекунад олам фиғон, Одаму маймун шуда

Чи бояд кард дар зиндагӣ

Ҳар куҷо рафтӣ ба коре, Ғун шавад ҳоҷатбарор, Бингарад пешу пасашро, Чор чашмонаш тамаъ. Ҳар кӣ дар роҳи худо Дасте занад баҳри савоб, Ёфтан

ТАМАЪ

Мекунад аҳли башарро Сер аз ҷонаш тамаъ, Ҳам ҷудо созад мусулмонро Зи имонаш тамаъ. Бегараз одам надидам Ман ба дунёи ғараз, Модар аз духтар,

САРВАТ

Сарвати ноёби инсон, дӯстон, виҷдон бувад, Молики ин сарвати ноёб асил инсон бувад. Бор ёбад ҳар кӣ аз кирдори худ дар рӯзгор, Зарб аз

ДАРДҲО

Гар вуҷудат ранч дид аз дарди ҷон, Андар ӯ пайдост аз дарди ҷахон. Мешавад дунёи ту ториктар, Низ дунёи бадан он ҷо ниҳон. Не

НЕКРО АҒЁР БЕШ

 Некуён, дар даҳр аз чӣ некуро ағёр беш, Гул, ки бехоре набошад, ин гулеро хор беш?!   Ҳар кассе бар дарди давронаш, ки марҳамҷу

МУМТОЗИ ҲУНАР

Одам базаковат буда, мумтози ҳунар ӯст, Назди ҳамаи давру замон соҳиби зар ӯст. Сарчашмаи илҳоми саодат, ки ҳаёт аст, Гулгун Ватане дораду бо аҳли

Байтҳои тоҷикӣ

Соҳили навҷавонии умрам Монда дар пушти хотироти туман, Ташнакомии ишқи манн аз васл Ҳамчу захми бадарди саҳни бадан. Рӯз то рӯз мешавам наздик, Сарҳисоби

Байту мисраҳо

Эй умри абас, шириниат моро бас, Пеши тарабат хориши дар даст чу хас. Дар зери ях аст агарчи манзилгаҳи ман, Гӯям, ки кашам зи

Дунёи мо

Нигар, дунё фараҳбахш асту рангин, Ки тасвираш увайдо андарунат. Ту ин сон оламе дорӣ ба ботин, Валекин кашфи он дорад забунат. Одамӣ як киштӣ

АЗ ЗИНДАГӢ ЗАКОВАТ

Афтода дар чӣ кӯе, халқам, кунун ҳаётат, Дар хеш мехӯрӣ тоб, бишкаста ду қанотат. З – осудагӣ тани ту афтода дурр, эй воҳ, Дар

МОДАРАМ

Дар ҷаҳон, модар, маро монанди ту ғамхор нест, Меҳрубон, мӯнис, ҳабиб, дилбанду дилбардор нест. Ҳамчу нури дидаву чун шаҳди гул пинҳон будам, Сурати инсонӣ

ПАСТӢ НАКУНӢ, КИ ПАСТ ГАРДӢ

Толеи халқам баланд, Он пасткораш гашт паст, Ҳар кӣ инкори сухан кард, Дид дар охир шикаст. Шуд ахир қаддат дуто Дар асрҳо, Қаднамоиро, нигар,

ДУНЁ ШАВЕД

Зист он кӣ баҳри дунё, баҳри ӯ дунё шавед, Ҳар кӣ дорад қалби дарё, баҳри ӯ дарё шавед. Ҳар кӣ боре гар шуморо дӯстӣ

СУРУДИ МАН

Менинг даври ажиб давру чӣ давроне забони ман, Башар кай дида монанди баҳори бехазони манн! Неча эллар кариндошим, неча ӯлка диёримдур, Сурудамро ба ҳар

БА ВАСФИ ЯК ХАЛҚИ ДУЗАБОНА

Ӯзбекистон ӯғлидурман, точигим гуфто писар, Рост гӯям, ҳар кадоме севгилимдур ҷон қадар, Она деб айтсам бировин, ул бири менга падар, Хамчу ду чашми сиёҳам

ТУРНАҲО

Он турнахои хушсафи паҳнои осмон, Пайваста меҳр бо ҳаму аз чӣ садо диҳанд? Доғе ба рӯи сафҳаи дил аз чӣ карда ҷо, Майли сафар

ЗИНДАГИИ ШОИРОНА

Воаҷаб, кас мушкиле осон намояд бар кассе, Азбарои пешпояш ҳозиру бадкор беш.   Қам бувад дар рӯи олам одамони мӯътабар, Кардааш бар халқ миннат,

ИН ЧӢ ЗАМОН АСТ…

Замонеро бубин, к – ин чӣ замон аст, Ба сӯи тирагӣ, биллаҳ, равон аст.   Агар одамгарӣ хоҳӣ, ки донӣ, Баякдигар рақибу беамон аст.

АЙЁМИ  ПИРӢ

Субҳи умрам зуд рафту шом ҳам омад ба сар, Офтоби оламоро шуд паси боғи назар.   Ҳамчу боғи тирамоҳ дил холӣ аз уммед монд,

ТУӢ,  ТУ!

Дар байни нозанинон моҳи замон туӣ, ту, Дар олами муҳаббат меҳри ҷаҳон туӣ, ту.   Равшан намояд ин дар дилро фурӯғи ҳуснат, Ҳам нури

ШЕЪРИ УЗБЕКИ «ҚАРДОШ  ЭЛЛАР» 

Оламда бор шодликлару завку сафо дӯстликдан, Ҳаёт ширин, баланд иқбол, гӯзал дунё дӯстликдан. Дӯсти – шоди, дӯсти – ривоҷ, дӯсти – хотирҷамъи аст, Шуълаафшон