Умари Хаём Архив

Ободонии майхона

Ободонии майхона зи май хурдани мост, Хуни ду ҳазор тавба бар гардани мост. Гар ман нахурам гуноҳ, раҳмат чи кунад? Ороиши раҳмат аз гунаҳ

Чун дар гузарам

Чун дар гузарам, ба бода шўед маро, Талқин зи шароби ноб гўед маро, Хоҳед ба рўзи ҳашар ёбед маро, Аз хоки дари маёкада ҷўед

Хонанд Уро

Қурон, ки меҳин калом хонанд уро, Гаҳ-гоҳ, на бардавом, хонанд, уро. Бар гирди пиёла ояте равшан, ҳаст, К-андар ҳама ҷо мудом хонанд уро.

Ба хок гардонад

Чун лола ба навруз қадаҳ гир ба даст, Бо лоларухе агар туро фурсат аст. Май нуш ба хуррами, ки ин чархи кабуд Ногоҳ туро

НАВРӯЗ ХУШ АСТ

Бар чеҳраи гул насими Наврӯз хуш аст, Дар саҳни чаман рӯи дилафрӯзхуш аст. Аз дай, ки гузашт, ҳар чӣ гӯӣ, хуш нест, Хуш бошу

Ёду фарёд макун

Рӯзе, ки гузаштааст, аз у ёд макун, Фардо, ки наёмадаст, фарёд макун. Аз н-омадаву гузашта фарёд макун, Ҳоли хуш бошу умр барбод макун. 

Ҷӯед маро

Чун дар гузарам, ба бода шуед маро, Талқин зи шароби ноб гуед маро, Хоҳед ба рузи ҳашар ёбед маро, Аз хоки дари майкада ҷуед

Чи кунам?

Ё раб, ту гилам сириштаи ман чи кунам?! Пашму қасабам ту риштаи ман чикунам?! Ҳар неку баде, ки аз ман ояд ба вуҷуд, Ту

Гузарони — гузарад

Гар як нафасат зи зиндагони гузрад, Магзор, ки ҷуз ба шодмонӣ гузарад. Зинҳор, ки сармояи ин мулки ҷаҳон Умр асту бад-он сон гузарони гузарад.

Лучщие рубаи от Омара Хаяма

316 Мо луъбатаконему фалак луъбатбоз, Аз руи ҳақиқате на аз руи мачоз. Бозича ҳамекунам бар натъи вучуд, Афтем ба сандуқи адам як-як боз. 317

Аз илм маълум нашуд

Ҳаргиз дили ман зи илм маҳрум нашуд, Кам монд зи асрор ки маълум нашуда, Ҳафтоду ду сол фикр кардам шабу руз, Маълумам шуда, ки

Хама якчоя бишавед!

Онон ки куҳан буданду онон ки наванд, Ҳар як паи якдигар якояк бишаванд, Ин мулки ҷаҳон ба кас намонад ҷовид, Рафтанду равему боз оянду

На туву на ман

Асрори азалро на тудониву на ман, В-ин ҳарфи муаммо на ту хонниву на ман, Ҳаст аз паси парда гуфтугуи ману ту, Чун парда биафтад,

Хаям Омар — рубаи на таджикском языке

300 Бо ёр гар орамида боши ҳама умр, Лаззоти чаҳон чашида боши ҳама умр. Ҳам охири кор рафт бояд в-он гаҳ, Хобе бошад, ки

Рубоиёти Умари Хаём

240 З-он ки гамхот шабехун оранд Фармой ки то бодаи гулгун оранд Ту зар ни эй гофили нодон ки туро Дар хок ниханду боз

Умари Хаём — Рубоиёт 5

190 Бо ин ду-се нодон, ки чунон медонанд, Аз чаҳл, ки донои чаҳон эшонанд. Хар бош, ки онон зи хари чандонанд, Хар, к-у на

Хайём, зи баҳри гунаҳ ин мотамат чист?

Хайём, зи баҳри гунаҳ ин мотамат чист? В-аз хурдани ғам фоида бешу кам чист? Онро, ки гунаҳ накард, ғуфрон набувад, Ғуфрон зи барои гунаҳ

Несту нест!

Андар ҳама дашти Ховарон санге нест, К-аш бо ману рузгорӣ ман ҷанге нест. Дар ҳеҷ замину ҳеҷ фарсанге нест, Каз дасти ғамат нишаста дилтанге

Ин сабза аз хоки кист?

Абр омаду боз бар сари сабза гирист, Бе бодаи арғувон намебояд зист. Ин сабза, ки имруз тамошогаҳи мост, То сабзаи хоки мо тамошогаҳи кист.

Ин он аст

Он моҳ, ки гуфтӣ малаки раҳмон аст, Акнун ту агар нигаҳ кунӣ, шайтон аст. Руе, ки чу оташ ба зимистон хуш буд. Имруз чу

Бигу

Он кист, ки дил ниҳоду фориғ биншаст? Пиндошт, муҳлатеву таъхире ҳаст. Гу хама мазан, ки меҳ мебояд канд, Гу рахт манеҳ, бор мебояд баст.

Андаку бисёр

Он кас, ки зи ҷому бода бархурдор аст. Пайваста хурад валек у ҳушёр аст. Дар бисёраш мазаррати андак нест, Дар андаки у манфиати бисёр

Додааст

Он кас, хубон лаби хандон додаст. Хуни ҷигаре ба дармандон додаст. Гар қисмати мо надод шодӣ, ғам нест, Шодем, ки ғам ҳазорчандон додаст.

Гирифт

Он қаср, ки Баҳром дар у ҷом гирифт, Оҳу бача карду рубаҳ ором гирифт. Баҳром, ки гур мегирифти ҳама умр, Дидӣ, ки чӣ гуна

Аз мост

Ободонии майхона зи май хурдани мост, Хуни ду ҳазор тавба бар гардани мост. Гар ман нахурам гуноҳ, раҳмат чи кунад? Ороиши раҳмат аз гунаҳ

Аз буи Шароб

Чандон бихурам, шароб, к-ин буи шароб, Ояд зи туроб, чун шавам зери туроб. Гар бар сари хоки ман расад мамуре, Аз буи шароби ман

Таъна мазан

Гар май нахурӣ, таъна мазан мастонро, Бунёд макун ту ҳилаву достонро. Ту ғарра аз онӣ, ки нануши ман ноб, Сад кор кунӣ, ки май

Маро чи суд

Ҳарчанд, ки рангу руи зебост маро, Чун лола руху чу сари балост маро. Маълум нашуд, ки дар тарабхонаи хок Наққоши азал баҳри чӣ орост

Чи бояд шуд

Оқил ба чи умед дар ин қуҳнасаро. Бар давлати у ниҳад дил аз баҳри Худо? Ҳар гоҳ ки хоҳад, нишинанд бар ҷой, Гирад аҷалаш

Мастиву хушёри

Ошиқ ҳама сола масту шайдор бодо, Девонаву шуридаву расво бодо Дар ҳушёрӣ ғуссаи ҳар чиз хурем, Чун маст шудем, ҳар чи бодо бодо.

Хасрат андар дили мо

З-ин даҳр, ки буд муддате манзили мо, Н-омад ба ҷуз аз болову ғам ҳосили мо, Афсус, ки ҳал нагашт як мушкили мо, Рафтему ҳазор

Макун фикри фардоро

Чун уҳда намекунад касе фардоро, Ҳоли хуш кун ту ин дили шайдоро, Май нуш ба нури моҳ, эй ёр , ки моҳ Бисёр барояду

Турки дилрабо

Дил ошиқи чашми масту турконаи туст, Ту шамъиву олам ҳама парвонаи туст. Чону дили мо ошиқу девонаи туст, Ту хонаи дил шудиву дил хонаи

Аз хок аст

Хоке, ки ба зери пои ҳар ҳайвонест, Каффи санамеву чеҳраи чононест. Ҳар хишт, ки бар кунгураи айвонест, Ангушти вазир ё сари султонест.

Умари Хайём — Рубоиёт — 3

139 Ҳар сабза, ки бар канори чуе будааст, Гуй, ки хати фариштахуе будаст. То бар сари сабза по ба хори наниҳи. К-он сабз зи

Умари Хайём — Рубоиёт-1

Дунё на мақоместу на чои чишаст, Фарзона дар у хароб авлотару маст, Бар оташи ғам зи бода обе мезан, З-он пеш, ки дар хок

Хасту нест

Чун ҳаст зи ҳар чи ҳаст бод андар даст, Чун нест зи ҳар чи нест нуқсону шикаст. Ангор, ки ҳар чи ҳаст дар олам

Дарёб, ки умри рафтаро натавон ёфт

Чун булбули маст роҳ дар бустон ёфт, Руи гулу чоми бодаро хандон ёфт, Омад ба забони хол, дар гушам гуфт: «Дарёб, ки умри рафтаро

Умари Хайём — Рубоиёт 4

173 Аз ранч кашидаи одами хур гардад, Қатра чу қадаш ҳабси садаф, дур гардад. Гар мол намонд, сар бимонод ба чой, Паймона чу шуд

Машука

Мо бо маю маъшуқу шумо-дайру куништ, Мо аҳли чаҳимему шумо аҳли баҳишт. Тақсири ман аз рузи азал чист, бигу? Наққош чунин ба лавҳи тақдир

Умри даргузарон

З-он бода, ки умрро ҳаёти дигар аст, Пур кун қадаҳе, гарчи туро дарди сар аст. Барнеҳ ба кафан, ки кори олам самар аст, Биштоб,

Киссаи Нух чу хамехони

. Мову маю маъшуқу сабуҳ, эй соқи, Аз мо н-ояд тавба (и) Насуҳ, эй соқи. То кай хони киссаи Нуҳ, эй соқи, Пеш ор

Рубаи Хаяма

333 Мурғе дидам нишаста бар бораи Тус, Дар пеш ниҳода каллаи Кайковус, Бо кала ҳамегуфт, ки афсус, афсус, Ку бонги чарасҳову чи шуд нолаи

Умари Хайёом — шеъру рубоиёт

207 Чонам ба фидои он, ки у ахл бувад, Сар дар кадамаш агар нихи, сахл бувад. Хохи, ки бидони ба якин дузахро, Дузах ба

Рафт

Чун кор на бар муроди мо хоҳад рафт, Андешаву чаҳди мо кучо хоҳад рафт? Пайваста нишастаем дар ҳасрати он-к, Дер омадему зуд мебояд рафт.

Бахти сахт

Чун мегузарад кор, чи осону чи сахт, Дар якдама орият, чи идбору чи бахт, Чун чои дигар ниҳодаме бояд рахт, Наздики хирадманд чи тобуту

Деву Пари

Чун диву пареру пору перор гузашт, Шодиву ғаму меҳнати бисёр гузашт. Имруз бад-он чи мерасад, хушдил бош, Ин низ чунончи омад, анор гузашт.

Дашту нагашт

Чун чарх ба коми як хирадманд нагашт, Ту хоҳ фалак ҳафт шумар, хоҳи ҳашт, Чун бояд мурду орзуҳо ҳама ҳишт, Чи мур хурад ба

Дуруст бишуст

Чун абр ба навруз руҳи лола бишуст, Бархезу ба чоми бода кун аҳд дуруст, К-ин сабза, ки имруз тамошогаҳи туст, Фардо ҳама аз хоки

Рузи нахуст

Чун омаданам ба ман набуд рузи нахуст В-ин рафтани бемурод азмест дуруст. Бархезу миён бибанд, эй соқии чуст, К-андуҳи чаҳон ба май фуру бояд

Гузашту нагзашт

Чун об ба чуйбору чун бод ба дашт, Рузе дигар аз навбати умрам бигузашт. Ҳаргиз ғами ду руз маро ёд нагашт, Рузе, ки наймадасту

Дамест

Таркиби табоеъ чу ба коми ту дамест, Рав, шод бизи, агарчи ба ту ситамест. Бо аҳли хирад бош, ки асли тани ту Гардеву насимеву

Пиёла шикаст

Таркиби пиёларо, ки дар май пайваст, Бишкастани он раво намедорад маст. Чандин сару пои нозанинони чаҳон Аз меҳри ки пайвасту ба кини ки шикаст

Тараб бо зиндагони

То ҳушёрам, тараб зи ман пинҳон аст, Чун маст шавам, дар хирадам нуқсон аст. Ҳолест миёни мастиву ҳушёри, Ман бандаи он, ки зиндагони он

Дасту ба даст

То боз шинохтам ман ин пой зи даст, Ин чархи фурумоя маро даст бибаст. Афсус, ки дар ҳисоб хоҳанд ниҳод Умре, ки маро бе

Навишт рузи азал

То кай чароғи масчиду дуди куништ ? То чанд зиёни дузаху суди биҳишт ? Рав бар сари лавҳ бин, ки устоди казо Рузи азал

Хаём дузахи меган

То чанд занам ба руи дарёҳо хишт ? Безор шудам зи будпарастони киништ. Хайём, ки гуфт дузахи хоҳад буд ? Ки рафт ба дузаху

Пеш аз ману ту

Пеш аз ману ту лайлу наҳоре будаст, Гарданда фалақ низ ба коре будаст. Зинҳор қадам ба хок оҳиста ниҳи, К-он мардумаки чашми нигоре будаст.

Умр бо хуш-хуш гузашт

Бисёр бигаштем ба гирди дару дашт, Аз гаштани мо кори чаҳон нек нагашт. Хурсандам аз он, ки умри ман бо ҳама ранч, Гар хуш

Бодаи ишрат маст

Бар каф ман лаълу зулфи дилдор ба даст, Бар тарфи чаман кунам ба иқбол нишаст. Май нушаму аз даври фалақ нандешам, То он ки

Бода бидех

Бархезу бидеҳ бода, чи чои сухан аст, К-имшаб даҳани танги ту рузии ман аст. Моро чу руҳи хеш ман гулгун деҳ, К-ин тавбаи ман

Хуш аст ва нест

Бар чеҳраи гул насими навруз хуш аст, Дар саҳни чаман дилафруз хуш аст. Аз дай, ки гузашт, ҳар чи гуй, хуш нест, Хуш бошу

Нахуст

Бартар зи сипеҳр хотирам рузи нахуст Лавҳу қаламу биҳишту дузах мечуст, Пас гуфт маро муаллим аз рузи нахуст «Лавҳу қаламу биҳишту дузах бо туст»

Гар ҳаст

Ба мутрибу май хурсириште гар хаст , Бо оби равону лаби киште гар ҳаст. Беҳ з-ин матлаб, дузахи беҳуда матоб , Ҳаққо, ки чуз

Ману туст

Ин мазрааи гул, ки куништи ману туст, Рузе ду-се дузаху биҳишти ману туст. Он куза, ки имруз бад он хурди об, Якчанди дигар қолаби

Дили дастурест

Ҳар косаи май, ки бар кафи махмурест, Рухсораи мастеву лаби мастурест. Ҳар қуза, ки обхурдаи муздурест, Аз дидаи шошохеву дили дастурест.

Будааст

Ин куза чу ман ошиқи зор будааст, В-андар талаби руи нигоре будааст. Ин даста, ки дар гардани у мебинӣ, Дастест, ки бар гардани ёре

Дунё аст

Ин куҳна работро, ки олам, ном аст, Оромгаҳи аблақи субҳу шом аст. Базмест ки вомонандаи сад ҷамшед аст, Қасрест, ки такягоҳи сад Баҳром аст.

Нафас ва Хавас

Ей марди хирад, ҳадиси фардо ҳавас аст, Дар даҳр задан лофи суханҳо ҳавас аст, Имруз чунин ҳар, ки хирадманд кас аст, Донад, ки ҳама

Ба даст

Ей май, лаби лаъли ёр медор ба даст, З-он руй, ки шигафт дорӣ ин кор ба даст. З-он шуд зи лаби ёр қадаҳ бархурдор,

Тақдир ва қиёмат

Езид чу гили вуҷуди меорост. Донист зи фели мо чи бархоҳад хост, Бе ҳукмаш нест ҳар гуноҳе, ки марост, Пас сухтани рузи қисмат зи

Дили хунини дагаркун

Эй дил, чу насиби ту ҳама хун шудан аст, Аҳволи ту ҳар лаҳза дигаргун шудан аст. В-эй ҷон, ту ба тан баҳри и кор