Дар бораи забон
Араб гӯянд Синоро гурӯҳе,
Гурӯҳе форс ё тоҷик донанд.
Гурӯҳе ӯзбакаш гӯянду лекин
Агар сад бор осораш бихонанд,
Нафаҳманду паи тафсири ҳар ҳарф
Ҳама муҳтоҷи некӯ тарҷумонанд.
Ҳама даъво кунанд – «Аз миллати мост,
Фалон модар фалон солаш бизода.
Дигар миллат ба дунёи тамаддун
Чу Сино зуфунунеро надода…»
Чӣ лозим ин ҳама фарёду даъво?
Чӣ лозим ин ҳама исботу бурҳон?
На аъробӣ, на ӯзбак будааст ӯ,
Фақат будаст инсони ҳамадон.
Бухоро пойтахти тоҷикон буд,
Дар он ҷо Бӯалӣ омад ба олам,
Дарӣ буда забонаш, лек омӯхт
Забони ҷумла давру ҷумла одам.
Дарӣ буда забонаш, лек буда
Забони ҷон, забони рӯҳи озод.
Забони эҳтиёҷеву ниёзе,
Забони дардҳои одамизод.
Забони ҳар нигаҳ, ҳар вазъ, ҳар дам,
Забони ҳар гияҳ, ҳар барг, ҳар гул.
Забони нисбату пайванди аҷсом,
Забони имтизоҷи ҷузв бо кул.
Забони дил, забони сактаи дил,
Забони сактаҳои зиндагонӣ.
Аз ин рӯ бо ҳама дарди ҳама халқ
Ба ҳар айём дорад ҳамзабонӣ.
Аё даъвогарони асли Сино!
Чӣ лозим ин ҳама ғавғою даъво?
Чу доруҳои ӯ бо ҳар забоне
Табобат мекунад дарди шуморо,
Ба ҳар ҳолат, ба ҳар давру замоне
Кифоят мекунад дарди шуморо…
Муаллиф: Лоиқ Шералӣ (1971 с)
Муаллиф: Лоиқ Шералӣ
