ЗИНДАГӢ (3)
Хостам муддате зиям бедоғ,
Бехато, бегуноҳ, белағзиш.
Хостам муддате зиям ором,
Бетараф, барканор, беларзиш.
Лек ҳайҳот! Зиндагонӣ гуфт:
Бехато зиндагӣ хато бошад.
Ҳар кӣ ором зистан хоҳад,
Беҳ, ки ҳамсони мурдаҳо бошад.
Хостам тунд бошаму пуршӯр,
Саркашу сарфарозу нофармон.
Хостам аз фалак ситора канам,
Дар кафи даст бинамаш тобон.
Лек ҳайҳот! Зиндагонӣ гуфт:
Зӯри беҳудаат миён шиканад.
Ҳар дарахти баландро дар боғ
Аз ҳама пеш оташак бизанад.
Хостам бошитоб раҳ пӯям
Зиндагӣ панд дод: оҳиста!
Хостам кунд роҳ паймоям,
Гуфт бозам: Шитоб пайваста!
Хостам то само уруҷ кунам,
Гуфт: афтоданат гарон бошад.
Хостам дар Замин бибошам, гуфт:
Ин на дархурди шоирон бошад…
Инчунин байни осмону замин
Гоҳ орому гоҳ ноором,
Гаҳ шитобону гоҳ оҳиста
Мекунад умри ман давом, давом.
Инчунин ёфтам, ки бофтаест
Зиндагӣ аз нахи баду некӯ.
Ёфтам, ӯст мисли оҳангар,
Пораи оҳанам ба кӯраи ӯ.
Мезанад ҳам ба кӯраи оташ,
Мезанад ҳам ба об бо ҳунаре.
Медиҳад тоб, то ба тоб оям,
То шавам досе, ханҷаре, сипаре…
* * *
Миёни ин ҳама ғавғои ҳастӣ –
Ҷаҳони пуртазоди орзуҳо.
Миёни корзори ақлу эҳсос –
Ҷаҳони пуршикасти ҷустуҷӯҳо,
Ҳама дорем қутби норасида,
Ҳама дорем субҳи нодамида.
Ҳама гулчини боғи орзуем,
Зи худ розиву бахши рӯзгорон,
Вале ҳарчанд гул чинему чинем
Баҳорон ё пас аз ҷӯши баҳорон,
Ҳама дорем гулҳои наруста,
Хуморе, орзуе ношикаста.
Ҷаҳон қурбонгаҳи ҷону ҷигарҳост,
Ҷаҳон сарбозиясту сарфарозист.
Валекин бо ҳама фарру бузургӣ
Мукаммал нест он, к-аз хеш розист.
Ҳама дорем роҳи нонавашта,
Ҳама дорем шеъри нонавишта.
Ҳама дар дил суруди носуруда
Ниҳон дар сина як пайғом дорем.
Як оҳанге, ки меҷӯшад ба ногоҳ –
Хурӯши дар забон беном дорем.
Ҳама дорем кони нокушуда,
Ҳама дорем нақди норабуда.
Ҳама як махзани накшода дар дил,
Ҳама як ишқи новарзида дорем.
Ҳама як орзуи нобасомон,
Ҳама як ёри нобӯсида дорем.
Ҳама дорем оҳи нокашида,
Ҳама дорем заҳри ночашида…
1975
