Байтҳо аз Абулқосим Фирдавсӣ
Сарфарозам, фуруд орам сар,
Чашми миннатпазир бар рӯят
Гул ниҳам пояи муқаддаси ту,
Зарби дил шуд баробари дили ту.
Гули сурхам рамузи хуни ту аст,
Дили покам хати фусуни ту аст.
Валади бахт шуд табассуми ту,
Мавҷи аҳсант шуд таҷассуми ту –
Диданат омадам, наҷоти ман,
Боиси ҳастиам, ҳаёти ман!
Ҳар касе ҷуянда «ҳоким» баҳри хеш:
З-изни сарвар гар нашуд берун яке,
Дигаре қонун кунад ҳукми падар,
Шод аз устоди худ шогирдаке.
Амри нафсашро наорад гар баҷо,
Хуфта натвонад ҷигархун гушначашм.
Умри ман имрӯз зоеъ рафтааст,
Кас натонистам фиребидан ба хашм.
Одамӣ ҳаст ин, ки ҷон дода хироҷ,
Дар амал болоравӣ моҳиртарин,
Одамӣ некӣ кунад мӯхточро,
Дар ҳаловат ёфтан қодиртарин.
Баҳри ман як ҳокими мутлақ бувад,
Ӯ- чароғи равшанибахши раҳам:
Меравам мамнуни шаҳрҳои ҳаёт,
То ба инсонӣ наёрам доғи ғам.
Ба номи меҳр ганҷи бебаҳоест,
Сутунворона медорад ҷаҳонро.
Даҳое нобакоре нафрате ном
Заволашро нигаҳбон аст кайҳо.
Илоҳо, бандагони офаридат
Бибошанд аз мурувват марҳаматдор.
Чу ношоиста ин коре кунад он,
Ҷавону пири худ овез бар дор.
Мабод, аз ихтиёри нафрату хашм
Бигардад вахшӣ – ин зоти башар ном.
Ки он бечорагону оҳу зорӣ
Шавад олам ҷаҳаннам, тиратар шом!
