САРБОЗИ  ГУМНОМ  

Кард имзо адӯ ҳалокати ман,

Ошно банда шуд, рафиқ ба дор,

Бахту озодиам ба чангаш буд,

Ватанам дар миёни оташзор.

Ман дар оғӯш – олами модар,

Хуфта будам даруни гаҳвора.

Ҳой, марде, ба сини ҳозири ман,

Роҳатам ҳифз карда дар сари ман;

Ҳой, инсон, ба ном гумномӣ,

Дар қиёфат ту ҷони виҷдонӣ,

Ғазаби халқро шудӣ вулқон,

Теғи нафрат – ба синаи удвон.

Миллионро расониям дар ёд,

Додаӣ ҷони худ барои ҳаёт.

На, ту сарбози бенишоне на,

Пардаи зулмро дарида туӣ,

Бозуи халқи устуворастӣ,

Орзуҳои ҷонифигорастӣ.

Дидаам қадди мармарини туро,

Пеши пояш гиронда машъалро,

Ҷон бидодӣ, ту гуфта «озоди»!

Ин қадар шаъну шон будат ёде?

---

---