ДУСТИИ БЕЗАВОЛ
Шеър дар васфи дустии Алишери Навоӣ ва Абдураҳмони Ҷомӣ
Навоӣ:
Ассалом алайкум, мӯътабар устоз!
Кӯзу қош устида пойқадамлар!
Ҷомӣ:
Ассалом алайкум, шогирди мумтоз,
Бугун боз бизни ёд этар, одамлар.
Навоӣ:
Биз тарих қаъридан кӯрсатиб қомат,
Инсоний меҳдан дарс айтамиз, дарс.
Бу дӯстлик боқий то рӯзи қиёмат,
У бизга худойим тӯхфа атган нарз.
Ҷомӣ:
Як асту асло ҳам тақсим нагадад,
Хам шамсу ҳам қамар, замину худуд.
Гар ҷудо гардем мо, мегардад ҷудо
Аз ҷони ширинаш гӯёки вуҷуд.
Навоӣ:
Минг йиллик ярмидан нарида туриб,
Мо дасти ваҳдатро мекунем дароз.
Ҷомӣ:
То дӯстлик дарахти қолмасин қуриб,
Аз рӯди рафоқат об диҳем боз.
Навоӣ:
Дӯстликка биз қӯйган ҳайқални улар.
Ҷомӣ:
Ба ҳазорсолаи дигар бибаранд.
Навоӣ:
Ӯзбекка тоҷику тоҷикка ӯзбек.
Ҷомӣ:
Бо чашми пурмеҳру ихлос бингаранд.
