Наврузи дилафруз
Кунун хӯрд бояд майи хушгувор,
Ки май бӯи мушк ояд аз ҷӯйбор.
Ҳаво пурхурушу замин пур зи ҷӯш.
Хунак он ки дил шод дорад ба нӯш.
Ҳама бӯстон зи баргу гул аст,
Ҳама кӯҳ пурполаву сунбул аст.
Ба полиз бупбул бинолад ҳаме,
Гул аз нолаи ӯ биболад ҳаме.
Зи иблис девон чу барбаст роҳ,
Биёмад зи шодй аз он ҷойгоҳ.
Биёрост он рӯз тахти шаҳӣ,
Ба сар барниҳод он кӯлоҳи меҳӣ.
Бари тахти у гирд шуд меҳтарон,
Зи дастуру в-аз мубадону сарон.
Ҳама кас фишонданд бар вай нисор,
Бар он тоҷу тахту нигин шаҳрёр.
Мар он рӯзро ном Навруз кард.
Яке ҷашни бас дилафруз кард.
Чу ин пеша аз вай омад падид,
Ту гуфтӣ чуз аз хештанҳо надид.
Ба фарри каёнй яке тахт сохт,
Чу моя ба-д-у гавҳар андар шинохт.
Ки чун хостӣ, дев бардоштӣ,
Зи ҳомун ба Гардун барафроштӣ.
Ну Хуршеди тобон миёни ҳаво.
