БА ВАСФИ ЯК ХАЛҚИ ДУЗАБОНА
Ӯзбекистон ӯғлидурман, точигим гуфто писар,
Рост гӯям, ҳар кадоме севгилимдур ҷон қадар,
Она деб айтсам бировин, ул бири менга падар,
Хамчу ду чашми сиёҳам икки халқ ҳам мӯътабар,
Меҳру ёдаш дар вуҷудам – порлаган шамсу қамар.
Аз қадим ӯзбегу тоҷик – эт билан тирноқ эрур,
Қон – қариндошлик шиораш кӯлида байроқ эрур,
Бир – бирин меҳмонга чорлаб, йулида муштоқ эрур,
Тоқати ҳичрон надорад, васлига чанқоқ эрур,
Ушбу дӯстлик ҳар қадамда топгуси фатҳу зафар.
Бо чароғи зиндагӣ порлоқ кӯрарман элларин,
Ҳамқадам, ҳамдам, сарафроз англагайман элларин,
Ман забони модарӣ гуфтам уларнинг тилларин,
Не учунким, доимо вобаста бинам дилларин,
Куйласам васфин, тилимдан томгуси шахду шакар.
Токи бошинда қуёш порлар, набинад ҳеҷ завол,
Пахтакорлик бобида аҳли ҷаҳонро сохт лол,
Икки тилда сӯзлагувчи бир элим ёбад камол,
Хизматашро аз дилу ҷон мекунад Ӯлмас Ҷамол,
Сар ба афлокам бигӯяд лаҳза шод этса агар.
Шеър дар васфи дустии узбекону точикон
Муаллиф: Ӯлмас Ҷамол
